100 najlepszych i najważniejszych książek 2011 roku! Wielkie podsumowanie dziennikarzy WP - najlepsze książki 2011

• *O których powieściach, biografiach, reportażach, książkach historycznych czy zbiorach opowiadań mówiono i pisano w 2011 roku najczęściej? *
• *Którymi zajmowano się mniej, choć zdecydowanie zasłużyły sobie na większy rozgłos? *
• Które z wydanych w tym roku książek były najciekawsze, a które najpopularniejsze?

Spośród tysięcy tegorocznych premier dziennikarze Wirtualnej Polski wybrali aż, a właściwie - zaledwie, 100tych zasługujących na największą uwagę. Tych, które sprowokowały nas do najbardziej burzliwych dyskusji i tych, które najbardziej nas poruszyły. Tych najgłośniejszych i tych, które zupełnie niesłusznie mało kto zauważył.* Od literatury pięknej do literatury faktu, od ambitnej do popularnej, od poważnej do zabawnej. Biografie słynnych postaci, listy wielkich pisarzy, eseje, ale też fantastyka, horrory i kryminały.*

Polecamy także nasze obszerne zestawienia najlepszych książek minionej dekady: proza zagraniczna , proza polska oraz reportaże, biografie i non-fiction .

Wybór najlepszych książek roku: Grzegorz Wysocki , Wojciech Sosnowski oraz recenzenci Wirtualnej Polski. Opracowanie zestawienia: Grzegorz Wysocki .

"Jak zwykle u Murakamiego: potoczystość prozy, charakterystyczne dialogi pełne powtórzeń i szalenie sugestywne, atmosfera melancholijnej rezygnacji, co rusz przecinana gwałtownymi, czasem okrutnymi wydarzeniami – te zalety wciąż dominują i zachęcają". (Wojciech Sosnowski)

Bestsellerowa trylogia 1Q84 . Rzecz nie tylko dla wielbicieli literatury Harukiego Murakamiego , ale także dla tych, którzy wkraczają w świat jego niebanalnej wyobraźni.

* Murakami w mistrzowski sposób buduje fantastyczne postaci, równoległe światy, zaciera granice między rzeczywistością a literaturą.*1Q84 to opowiadana na przemian historia kobiety i mężczyzny, Aomame i Tengo, sensacyjna, chwilami wręcz przerażająca.

Czytaj więcej w recenzjach Wojciecha Sosnowskiego: tom I i tom II .

Miłośnicy prozy Eco nie będą zawiedzeni. Cmentarz w Pradze zawiera wszystkie zalety poprzednich powieści włoskiego profesora: erudycję, zabawę konwencjami, gruntowną wiedzę historyczną i żywiołową, ciekawą fabułę. Przygody Simoniniego są ukłonem Eco w kierunku przygodowej powieści dziewiętnastowiecznej.(Wojciech Sosnowski)

Ważnym tematem Cmentarza w Pradze są Protokoły Mędrców Syjonu; jest to literacka wizja ich powstania. Lecz dowiadujemy się także niesłychanych rzeczy o przedziwnych stowarzyszeniach, masonach, jezuitach, karbonariuszach, o słynnych nawróceniach, które zwiodły nawet świętą Teresę z Lisieux, o starożytnym mieście na dnie Jeziora Genewskiego, które badał pewien polski archeolog.

Czytaj więcej w recenzji Wojciecha Sosnowskiego.

Jak najbardziej zasłużona Nagroda Goncourtów 2010. Nie jest to może powieść wybitna, zapewne nie każdemu czytelnikowi przypadnie do gustu, ale nie zmienia to faktu, że jest świetnie napisana, ważna, mądra, a w niektórych fragmentach poruszająca i po prostu piękna. ( Grzegorz Wysocki )

Mapa i terytorium to oczywiście biografia fikcyjnego artysty Jeda Martina, z mocnym wątkiem kryminalnym. Ale jest to również błyskotliwa satyra społeczna - bo jak inaczej potraktować ironiczny portret paryskich środowisk artystycznych? - i traktat o ułomności relacji międzyludzkich, które tak dobrze obrazuje historia Jeda i jego ojca. Grzechem byłoby też nie wspomnieć o powracającym motywie grzejnika, czyli o zabawie pisarza z tradycją powieści francuskiej.

Czytaj więcej na temat powieści w recenzji Grzegorza Wysockiego.

Po wielkiej bitwie przyszłość Siedmiu Królestw wciąż wydaje się niepewna. Na wschodzie Daenerys Targaryen, ostatnia z rodu Targaryenów, włada przy pomocy swych trzech smoków miastem zbudowanym na pyle i śmierci. Daenerys ma jednak tysiące wrogów i wielu z nich postanowiło ją odnaleźć...

Tyrion Lannister, uciekłszy z Westeros, gdy wyznaczono nagrodę za jego głowę, również zmierza do Daenerys. Jego nowi towarzysze podróży nie są jednak obdartą bandą wyrzutków, jaką mogliby się wydawać, a jeden z nich może na zawsze pozbawić Daenerys praw do westeroskiego tronu...

Książka nieco niedzisiejsza, w której Llosa z godnością noblisty przypomina, że można pisać pięknie, przejrzyście i bez szczeniackich popisów, o ile tylko ma się coś ciekawego do powiedzenia. A także zasłużona rehabilitacja Rogera Casamenta, nieco zapomnianego bohatera walki z kolonializmem i okupacją Irlandii, zamordowanego za swoje przekonania przez państwo, które wcześniej nadało mu tytuł szlachecki.

Krytycy narzekający, że Marzenie Celta jest zbyt faktograficzne i wyprane z emocji, nie dostrzegają, że takiej właśnie książki życzyłby sobie sam Casament - autor spokojnych i przerażających raportów o ludobójstwie.( Tomasz Pstrągowski )

Dwaj wielcy pisarze. Dwie odmienne osobowości, dwa różne temperamenty. Wydawać by się mogło, że Stanisława Lema ze Sławomirem Mrożkiem niewiele łączyło. Okazuje się jednak, że pisarze przez wiele lat byli przyjaciółmi i pisali do siebie arcyciekawe listy. Nie tylko o literaturze, nie tylko o wielkiej polityce, ale i o czymś tak przyziemnym jak… samochody, których byli wielkimi miłośnikami. Mnóstwo w tej korespondencji ironii, słownych gier i żartów.

Opublikowanie listów Stanisława Lema i Sławomira Mrożka to wydarzenie kulturalne najwyższej rangi. Książka, wzbogacona o liczne fotografie, rzuca nowe światło na twórczość pisarzy i czasy, w których przyszło im żyć.

Higieniści Macieja Zaremby Bielawskiego to wstrząsający, świetny esej o politycznej hipokryzji i totalitarnych marzeniach ludzi nowoczesnych" - pisał na łamach "Dziennika Gazety Prawnej" Piotr Kofta.

W sierpniu 1997 roku uwaga światowych mediów skupiła się na Sztokholmie. Czy to prawda, że demokratyczne państwo dobrobytu w imię "higieny rasy" aż do lat 70. XX wieku zmuszało tysiące obywateli do operacji pozbawiających płodności? Że socjaldemokratyczne władze Szwecji dzieliły ludzi na "pożytecznych" i "małowartościowych"? * Jak to możliwe, że media przez tyle lat nie podjęły tematu? Tydzień później rząd Szwecji zdecydował o powołaniu specjalnej komisji i zadośćuczynieniu ofiarom programu sterylizacji.*

* Nazistowskie Niemcy nie miały monopolu na eliminowanie jednostek "niegodnych życia". Utopia uszlachetnienia ludzkości metodą hodowli ma długą i zaskakującą tradycję. Choć dziś nie prowadzi się już państwowych programów "genetycznego ulepszenia" ludzkości, *eugenika jako taka wcale nie spoczęła na śmietniku historii. Dochodzi do głosu w nowych formach, jak choćby w Stanach Zjednoczonych, gdzie dzieci zaskarżają rodziców i szpitale za to, że urodziły się z wrodzoną ułomnością.

Nieograniczona wyobraźnia Johna le Carrégo już od niemal pół wieku zachwyca czytelników i kinomanów na całej planecie. Autor wciąż od nowa definiuje gatunek powieści szpiegowskiej, niezależnie od tego, czy pisze o zimnej wojnie, gorzkich owocach kolonializmu czy konflikcie bliskowschodnim. Nie inaczej jest i tym razem, swą najnowszą powieścią autor potwierdza mistrzowską formę.

Gail i Perry, para zakochanych idealistów, postanawia zafundować sobie wakacje życia w ekskluzywnym ośrodku wakacyjnym ma Karaibach: plaża, tenis… Ale pobyt w raju wkrótce przerywa pojawienie się pewnego Rosjanina, specjalisty od prania brudnych pieniędzy, który prosi ich o pomoc w ucieczce do Anglii. W zamian za bezkarność Dima gotów jest i wydać swoich dawnych, knajackich współkatorżników, i ujawnić korupcję w świecie tak zwanej uczciwej finansjery i polityki. Młodzi Brytyjczycy to teraz dwa pionki w śmiertelnej grze, której wynik zależeć będzie od tego, kto zwycięży w bezwzględnej walce o władzę na szczytach brytyjskiej Secret Service.

Mimo porażających rozmiarów, książkę czyta się bardzo dobrze. Choć do pewnego stopnia można przewidzieć rozwój linii fabularnej powieści, czytelnik się nie nudzi. Akcja, choć pozbawiona zbędnego dramatyzmu, trzyma w napięciu między innymi dlatego, że wszystko dzieje się tu niespiesznie, w realistycznym, prawdopodobnym tempie. (Sara Malicka)

22 listopada 1963 roku w Dallas padły trzy strzały, które zabiły prezydenta Kennedy’ego i zmieniły świata. A gdyby tak można było temu zapobiec? Gdyby można było ocalić JFK i zmienić bieg historii?

Czytaj więcej o książce w naszym serwisie.

Biografia Miłosza pióra Franaszka jest pięknie napisana, z wielkim literackim zacięciem, ale bez zbędnej przesady. Noblista nie jawi się tutaj jako kolejny pomnik. Idziemy razem z autorem przez życie Miłosza:* od dzieciństwa pełnego smaków, zapachów, pejzaży i troskliwych rąk najbliższych, przez grozę kolejnych wojen i politycznych zawieruch, spokój człowieka dojrzałego, zdystansowanego wobec nieodgadnionych zwrotów losu aż do człowieka, który wie, że umiera* i, powoli gasnąc, zamyka wszystkie sprawy, zapisuje własne umieranie, zostawia lekarzom i potomnym „głos z drugiego brzegu” głos człowieka podążającego już ku „jasnemu punktowi”. (Sara Malicka)

Czytaj więcej na temat książki.

Piękno i smutek wojny to absolutnie unikatowa historia I wojny światowej w 220 krótkich rozdziałach. Peter Englund w mistrzowski sposób połączył barwną, niemal literacką narrację z historyczną erudycją godną największych mistrzów. Ta rewolucyjna książka stawia pod znakiem zapytania sposób, w jaki do tej pory pisano książki historyczne.

Bardzo osobista, szczera opowieść o życiu, miłości, rodzinie i politycznych przemianach. Z wspomnień wyłania się portret odważnej i mądrej kobiety, która pragnęła miłości i rodzinnego szczęścia, a znalazła się w centrum rewolucyjnych wydarzeń, które przetaczały się przez Polskę i jej małą kuchnię na gdańskim blokowisku. Często ponad siły zmęczona, pod nieobecność męża, który tworzył ruch Solidarności, Danuta była podporą rodziny.* Śmiała, otwarta na ludzi, teraz, kiedy spełniła się jako matka i żona, znalazła czas dla siebie i dała światu opowieść o wielkiej historii i własnej rodzinie.*

Jennie Dielemans przez kilka lat przyglądała się turystom marzącym o nieskażonych cywilizacją, dziewiczych rajach, będących oazą autentyzmu i antidotum na nużącą codzienność zachodniego świata. W czasach, gdy przemysł turystyczny stał się dla wielu krajów główną gałęzią gospodarki i źródłem utrzymania dla mieszkańców, szwedzka dziennikarka sprawdza, jak zmasowany ruch turystyczny wpływa na miejscową ludność i środowisko. Opisuje korupcję, samowolę budowlaną, góry śmieci i dewastację środowiska. Portretuje mieszkańców wiosek, którzy - dostosowując się do oczekiwań żądnych "autentyczności" turystów - godzą się na zaglądanie do garnków. *Efektem jej wędrówek i bacznych obserwacji jest fascynujący zbiór reportaży - alternatywny przewodnik o "Zachodzie na wakacjach" i brzemiennej w skutki konfrontacji z lokalnymi kulturami. *

Zobacz galerię poświęconą książce lub przeczytaj recenzję .

Tym razem Tulli przede wszystkim opowiada nam frapujące historie oparte na jej własnej biografii. Proza klarowna, doskonale napisana i skonstruowana. Jedna z najlepszych polskich książek roku. ( Grzegorz Wysocki ).

"Trzeba porzucić wiarę w to, że można zachować niewinność i prawość, żyjąc w reżimie. Zło i tchórzostwo wślizgują się bez przeszkód nawet w duszę dziecka. Godność? Śmiechu warta. W takim kraju jak Libia jej nie ma, tutaj mali i duzi mężczyźni sikają w spodnie ze strachu" - pisała Katarzyna Zielińska w recenzji, w której przyznała książce Matara najwyższą możliwą notę (10/10).

Dziewięcioletni Sulejman zaczyna powoli dorastać i uświadamiać sobie, że poza beztroskimi zabawami i objęciami kochających rodziców istnieje jeszcze inny świat. Kiedy jego ojciec wyjeżdża w interesach, na czas swojej nieobecności mianuje syna głową rodziny. Jednakże Sulejman przez przypadek odkrywa, że ojciec wcale nie wyjechał… Nagle ogromny, dopiero poznawany świat dorosłych staje się przerażającym miejscem, w którym nawet rodzice kłamią, a najważniejsze pytania pozostają bez odpowiedzi.

Czytaj więcej w recenzji Katarzyny Zielińskiej.

Swoich bohaterów opisuje z uważnością, empatią i przenikliwością, która daje czytelnikowi poczucie uczestnictwa w intymnym świecie ludzi z krwi i kości. Kocha, lubi, szanuje… to jedna z najdojrzalszych książek w jej dorobku i prawdziwy pokaz mistrzostwa w trudnej sztuce portretowania ludzkich uczuć.

* Tadeusz Konwicki od 16 lat nie napisał nowej książki, więc publikacja wywiadu-rzeki z autorem Małej apokalipsy jest wielkim literackim wydarzeniem. Miłośnicy twórczości oczywiście w dalszym ciągu czekają na kolejne powieści pisarza, ale obszerny zapis rozmów przeprowadzonych przez Przemysława Kanieckiego to lektura wciągająca prawie tak, jak Sennik współczesny czy Kompleks polski.*( Grzegorz Wysocki )

"Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki, i ja tu nawet w rozmowie z panem czasem się posługuję taką pseudowiedzą, że niby coś wiem z zakresu nauki: astronomii, biologii. Tylko że ja mam ułomną pamięć i w szczegółach mogę coś przekręcić, coś przeinaczyć, coś nie tak podać" (fragment książki).

Fakty to niekonwencjonalna autobiografia pisarza, który sprawił, że zaczęliśmy patrzeć na literaturę w zupełnie inny sposób. To książka zadziwiająca szczerością i pełna inwencji, odsłaniająca wzajemną zależność pomiędzy sztuką i życiem.
Philip Roth koncentruje się na pięciu epizodach: beztroskim dzieciństwie lat trzydziestych i czterdziestych; poznawaniu amerykańskiego stylu życia w college’u w latach pięćdziesiątych; uwikłaniu się w namiętny związek z najbardziej przepełnioną gniewem istotą, jaką kiedykolwiek spotkał („dziewczyną moich marzeń”, jak nazywa ją Roth ); starciu początkujacego pisarza ze społecznością żydowską, oburzoną zbiorem opowiadań Goodbye, Columbus, oraz na odkryciu, pod koniec lat sześćdziesiątych, nieujawnionej dotąd strony jego talentu, co doprowadziło do powstania Kompleksu Portnoya .

Książka kończy się nieoczekiwanym - w prawdziwie rothowskim stylu - atakiem powieściopisarza na siebie samego jako autobiografa.

Autor uchyla drzwi do Londynu, jakiego nie widuje się codziennie: to niezwykła metropolia, poruszana odwiecznymi prądami mitów i magii, miejsce, gdzie przestępcy, policjanci, kultyści i magowie uwikłani są w bezwzględną wojnę, która może wywołać - lub zatrzymać – ostateczny koniec.

Głęboko w skrzydle badawczym Muzeum Historii Naturalnej znajduje się bezcenny eksponat - jeden z tych, które trafiają się badaczom rzadziej niż raz na pokolenie - idealnie zachowana kałamarnica olbrzymia. Co może oznaczać nagłe, tajemnicze zniknięcie tego okazu?

Seriale zawładnęły telewizją. Telenowele, seriale kryminalne, policyjne, wielkomiejskie, komediowe, wysokobudżetowe z gwiazdorską obsadą i niszowe znane tylko wtajemniczonym, animowane, politycznie niepoprawne, różne. *Seriale stały się fenomenem kulturowym ostatnich lat. Przewodnik Krytyki Politycznej bierze ten fenomen pod lupę. *

Ta wzruszająca opowieść o życiu i śmierci, miłości i smutku, ubarwiona przejmującymi epizodami, przemyśleniami na temat rozlicznych lektur, to nigdy wcześniej nieoglądany portret pisarki – kobiety, która wcześniej zawsze zażarcie broniła swej prywatności.

Opowieść wdowy to autobiograficzny zapis wewnętrznych zmagań autorki próbującej zrozumieć, na czym polega życie po śmierci ukochanego męża, który ją wspierał przez niemal pół wieku.

Wizja „domowego” świata wielkiego malarza, jaką ukazał Dehnel , jest przepełniona mrokiem, smutkiem, momentami niezwykle przygnębiająca, przerażająca nawet – ale jednocześnie wywierająca niezwykłe wrażenie, fascynująca, wciągająca.Niezwykłe są też opisy fresków – to oczywiste, że bardzo subiektywne, jak każda interpretacja dzieła sztuki – bardzo sugestywne, pobudzające wyobraźnię. Dehnel nie boi się też poruszać tematów tabu: domniemanego homoseksualnego związku z Zapatero czy wątpliwości co do autorstwa niektórych dzieł przypisywanych Goi. (Sara Malicka)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

W ostatecznym rozrachunku nic innego jak tylko sztuka czytania utwierdza nas, że każda rzecz może być czymś innym, a nawet swym własnym przeciwieństwem. O takim czytaniu opowiada ta rewelacyjna książka.

Z jednej strony, siła retoryczna Niebezpieczeństw onanizmu w dalszym ciągu robi wrażenie i w tym sensie jest to małe arcydzieło, które mogłoby nosić podtytuł „Chwyty retoryczne w praktyce” i które z uznaniem mógłby przeczytać nawet Schopenhauer. Z drugiej, zupełnie idiotyczny jest przekaz merytoryczny książki, jej treść, którą dzisiaj – całe szczęście – możemy czytać co rusz zarykując się ze śmiechu, ale jeśli tylko wyobrazimy sobie, że jeszcze stosunkowo niedawno tego rodzaju pseudonaukowe brednie traktowano śmiertelnie poważnie, mina nieco rzednie. Być może niekiedy miarą postępu jest właśnie tego rodzaju „cywilizacyjny skok”, że coś, co powinno przerażać i wstrząsać po jakimś czasie tylko śmieszy i wprawia w zażenowanie. ( Grzegorz Wysocki )

Czytaj więcej na ten temat w artykule Grzegorza Wysockiego pt. "Onaniści wszystkich krajów, leczcie się!".

Nagość życia to relacje ocalałych, które składają się na poruszające studium ludobójstwa, będącego, powtarzając za słowami zawartymi w książce, nie byle chwastem z dwoma czy trzema cienkimi korzonkami, a koszmarną rośliną wyrosłą na węźle korzeni, które długo gniły pod ziemią i nikt ich nie zauważył.(Mirosław Szyłak-Szydłowski)

Wiosną 1994 roku, kiedy w Rwandzie Hutu zaczynają mordować Tutsi, Jean Hatzfeld jest w Sarajewie. Pierwsze obrazy ludobójstwa ogląda w telewizji w hotelowym pokoju w San Francisco, gdzie dla dziennika "Libération" relacjonuje mistrzostwa świata w piłce nożnej. Jakiś czas później wyjeżdża do Rwandy, by pisać o ucieczce setek tysięcy Hutu do sąsiednich krajów. W 1997 roku ponownie jedzie do Rwandy, by wysłuchać opowieści ocalonych.

Czytaj więcej w recenzji Mirosława Szyłaka-Szydłowskiego.

Bohaterem tej oryginalnej i fascynującej historii jest tajny agent służb izraelskich, który zakochuje się w młodej dziewczynie, Thei. Nie może się ujawnić, ale sprytnie wykorzystuje wszystkie znane tylko agentowi sztuczki, aby wywierać coraz większy wpływ na ukochaną.Śledząc, gromadząc najdrobniejsze informacje, a nawet posuwając się do morderstwa, mężczyzna stopniowo przejmuje kontrolę nad życiem kobiety. Ta, choć nigdy nie widziała swojego prześladowcy i chociaż irytuje ją jego dziwaczna adoracja, jest zaintrygowana listami, które od niego otrzymuje i które zdradzają namiętną osobowość autora. Z czasem kobieta zaczyna rozumieć, że listy od nieznajomego stały się nieodłączną częścią jej życia...

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Fascynująca opowieść o wielkiej fali emigracji, która ruszyła z Galicji pod koniec XIX wieku, pchając w nieznane setki tysięcy Żydów, Rusinów, Słowaków i Polaków spragnionych lepszego życia. Trwające do 1918 roku masowe wyjazdy do USA i Brazylii były rozpaczliwą ucieczką przed nędzą, głodem i powołaniem do wojska, ale przede wszystkim - pielgrzymką do Ziemi Obiecanej. Do cudownej krainy obrosłej mitami, gdzie Statua Wolności jako Królowa Polski otwiera szeroko ramiona na przyjęcie ukochanych Polaków i Rusinów, a sam cesarz Ameryki osobiście wyraża zgodę na osiedlenie żydowskich chłopów z Galicji.

Martin Pollack mistrzowskim piórem kreśli szlaki emigrantów, kręte i niebezpieczne, i ich losy - pełne lęku, nadziei, trudów i rozpaczy.To znakomity i poruszający obraz najuboższych warstw społecznych Galicji, a także pasjonująca kronika procesów wytaczanych agentom emigracyjnym i stręczycielom, którzy cynicznie wykorzystywali zacofanie niepiśmiennych chłopów i naiwność dziewcząt.

W obcej i nieprzyjaznej rzeczywistości rozgoryczony Szacki prowadzi śledztwo w sprawie dziwacznego morderstwa, którego ofiara to sandomierska działaczka społeczna, kobieta szanowana i ceniona, o nieskazitelnej reputacji.

Dochodzenie napotyka piętrzące się przeszkody i ścianę milczenia, a jednocześnie towarzyszy mu gorączka medialna. Ważnym kontekstem staje się bolesny splot relacji polsko-żydowskich oraz historia, która wydarzyła się przeszło sześćdziesiąt lat wcześniej...

Na drugim krańcu metra mieszkańcy Sewastopolskiej toczą walkę o przetrwanie z nowymi formami życia, wdzierającymi się do tego ostatniego schronienia ludzkości. Los stacji i jej mieszkańców zależy od dostaw amunicji, a te nagle ustają. Karawany giną bez wieści, urywa się łączność.

Z zadaniem wyjaśnienia zagadki i przywrócenia dostaw wyruszają: młody Ahmed, leciwy, niespełniony kronikarz metra Homer i Hunter, który niegdyś zaginął wśród czarnych, a teraz się odnalazł, choć jego tożsamość budzi wątpliwości… Do wyprawy dołącza Sasza, córka wygnanego naczelnika Awtozawodskiej.

Kim naprawdę jest Hunter? Czy odwzajemni uczucie, jakim obdarzyła go Sasza? Jaką tajemnicę skrywają mroczne tunele? I czy garstce śmiałków uda się ocalić tych nielicznych, którzy przetrwali zagładę?

To zaskakujące, jak na takim niewielkim wycinku ziemi zgromadziło się tyle różnych aspektów historii i teraźniejszości, zwykle występujących oddzielnie w różnych regionach. Zanzibar jest w ciągu półtora wieku państwem arabskim pod rządami sułtanatu, kolonią brytyjską, ośrodkiem niewolnictwa i ruchów wyzwoleńczych i krajem gorliwego socjalizmu, gdzie mechanizmy przemian polityczno-społecznej są uderzająco podobne do tych z czasów Polski Ludowej. (Katarzyna Zielińska)

Historię Zanzibaru opowiadają domy, pałace i kazamaty. A o budowlach i ich mieszkańcach opowiada Małgorzata Szejnert. Pod jej piórem i dzięki jej wyborowi fotografii Zanzibar kusi nie tylko widokami - to miejsce, gdzie splata się historia Afryki, Orientu i Europy. Autorka pisze o chlubnej i niechlubnej roli białego człowieka w przeszłości i zwraca uwagę na nową kolonizację wyspy - tym razem dokonują jej potentaci hotelarstwa i turystyki w porozumieniu z legalnym rządem Zanzibaru.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

* Rakesh Satyal umiał zdobyć dla swojego nietuzinkowego bohatera sto procent sympatii czytelników.*W tym przypadku wyjątkowo dobrze sprawdza się pierwszoosobowa narracja i poczucie humoru autora, dzięki którym już od pierwszej sceny rozbudza on naszą ciekawość i sprawia, że zadajemy sobie pytanie „co jeszcze wymyśli ten zwariowany Kiran?”. (Marcin Mroziuk)

Gdy akcja powieści dzieje się w hinduskiej rodzinie, czytelnik może się spodziewać sporej dawki mitologii, uciesznych obrazków z życia hinduskiej diaspory i kawałka tego świata, do którego ciągną corocznie tysiące turystów spragnionych Orientu. Historia obfituje w wymienione, a zarazem jest uroczą opowieścią o odkrywaniu siebie, zmaganiu się ze samym sobą, wewnętrznych potyczkach. (Karolina Wojtasik)

Czytaj więcej na temat książki w naszym serwisie.

Książka Olczak-Ronikierowej nie jest kolejną przesłodzoną, cukierkową opowieścią o bohaterze, który poszedł na męczeńską śmierć. Autorka opisuje zmagania z trudną rzeczywistością, niepotrzebny (a może jednak potrzebny?) radykalizm, bolesne decyzje, takie jak ta o niezakładaniu rodziny, ale służeniu obcym dzieciom; problemy z władzami i „prawdziwymi Polakami”, biedę, intrygi tych, którzy na Korczaku i jego dzieciach chcieli zarobić.

I powolne budowanie zaufania dzieci, sierot, opuszczonych, odrzuconych, niekoniecznie „aniołków”: ich świadectwa, cytowane w biografii z ocalałych dokumentów, robią wielkie wrażenie, podobnie zresztą jak cytaty z Pamiętnika Korczaka. (Sara Malicka)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Nie brak tu elementów tragikomicznych, kiedy na przykład podczas uprawiania seksu przez telefon z narzeczoną Joey połyka swój pierścionek zaręczynowy, a potem go próbuje odzyskać w toalecie, podczas upojnej, przynajmniej w założeniach, nocy z siostrą swojego najlepszego i diabelnie bogatego przyjaciela; czy też nafaszerowanymi emocjami rozmów, które doskonale oddają niezręczność towarzyszącą nadmiarowi zwierzeń.

Wolność to także starannie rozpisane sceny, dzięki którym możemy dowiedzieć się, co też takiego jedzą i piją zza wielką wodą, a także jaka muzyka towarzyszy ich namiętnościom; jednak największe wrażenie na mnie wywarła umiejętność łączenia ze sobą przeróżnych kontekstów: ekologicznych i erotycznych, politycznych i pedagogicznych, psychologicznych i obyczajowych, co sprawia, że powstała imponująca panorama cierpiącej na chorobliwą ambicję middle class u progu XXI wieku, a jej treść nie przemawia jedynie do amerykańskiego czytelnika, chociaż może nie każdego przekona tołstojowskie zakończenie utworu. (Michał Wróblewski)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Doskonałe historie Grabińskiego nieodmiennie budzą dreszcze i podskórny niepokój, dotykają wrażliwych rejonów naszej psychiki, dociekając prawdy o ludzkiej naturze, zmuszając do zastanowienia się nad kwestiami niejednoznacznych wyborów moralnych.Skonstruowane zgodnie z prawidłami „literatury strachu”, znakomicie dozujące napięcie, są jednocześnie doskonałą, inteligentną rozrywką, która może stanowić wzorzec dla współczesnej kultury popularnej. I powód do narodowej dumy z tego, że wyszły spod pióra naszego rodaka.(Rafał Śliwiak)

Czytaj więcej w recenzji Rafała Śliwiaka. * *

Wiele przytoczonych wierszy ukazuje, jak bardzo twórczość poety osadzona była w świecie osobistych doznań, przeżyć i przemyśleń, a nie była wynikiem koniunkturalnych rozgrywek. Bogaty materiał ilustracyjny.

W tej znakomitej książce, z pogranicza eseju i historii reporterskiej, Jean Rolin ukazuje nam, w jak olbrzymim stopniu ludzie nie są w stanie poradzić sobie z wszelkimi problemami, włącznie z kłopotami z własnym jestestwem, na przykładzie naszej nieudolności w postępowaniu z czworonogami, wałęsającymi się wszak tuż obok nas. Podczas lektury tej pracy bardzo dobitnie zrozumiałem zasadność i celność wyświechtanych już słów, jakoby miarą człowieczeństwa miał być nasz stosunek do zwierząt. (Mirosław Szyłak-Szydłowski)

Czytaj więcej w recenzji Mirosława Szyłak-Szydłowskiego.

Przez pryzmat swojej twórczości Bacigalupi jawi nam się jako wizjoner i prorok, odważny, bezkompromisowy, pełen troski o świat, człowieka i człowieczeństwo. Opowiadane przez niego historie szarpią emocjami aż do bólu, zmuszają do refleksji, stawiają wyzwanie intelektowi.Intrygujące poszukiwania odpowiedzi na pytania o kierunek rozwoju cywilizacji, o wpływ tego rozwoju na środowisko naturalne, o miejsce każdego z nas w nowym, nie zawsze wspaniałym świecie, stawiają prozę Bacigalupiego na najwyższej półce dokonań współczesnej science fiction. (Rafał Śliwiak)

Sednem twórczości Paolo jest krytyka społeczna, polityczna przypowieść i dyskurs ekologiczny. Każde z zawartych tu opowiadań ostrzega i jednocześnie zachwyca się tragikomedią ludzkich przeżyć.Utwory Paolo ukazywały się już w różnych dorocznych antologiach, były nominowane do Nebuli i Hugo oraz zdobywały nagrodę Theodore Sturgeona za najlepsze opowiadanie fantastyczne.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Aparat państwowy, budowany przez kolejne rządy, które są co i rusz obalane przez pucze, nie jest racjonalnym systemem, przypomina raczej niszczycielski żywioł niemożliwy opanowania. Cokolwiek by zrobili lub nie zrobili mieszkańcy opisywanego przez chłopca Damaszku, nie może ich to uchronić przed nagłą interwencją tajnej policji czy skutkami chaotycznych walk na politycznej górze.

Kontrastując oba środowiska, Rafik Schami kompletnie pozbawia twarzy tych, którzy rządzą Syrią – są oni hydrą, która stoi na drodze normalnym ludziom, uczciwym i przyjacielskim.Z tą hydrą nie da się współistnieć. Trzeba by jej raz a dobrze poucinać wszystkie łby. (Katarzyna Zielińska)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Szczepan Twardoch ewoluuje w pożądanym przeze mnie-czytelnika kierunku. Otwierający zbiór „Gerd” to jeden z najbardziej brawurowych krótkich tekstów, jakie czytałem po polsku; „Ona płynie w moich żyłach” to horror emocjonalny; „Masara” jest świetna, póki protagonista się nie zmienia; znane już „Dwie przemiany Włodzimierza Kurczyka” są perfekcyjne językowo; „Uderz mnie” jest spokojne i jednak trywialne; wreszcie ostatnie a tytułowe „Tak jest dobrze” każdemu, kto jest rodzicem, wyrwie serce.

Proza Twardocha porywa. Diapazon emocji, sekwencje egzystencjalnych historii przesyconych melancholią, rezygnacją, poczuciem porażki i samotności, ale nie beznadziejności, w jakiś niepojęty sposób podtrzymujące na duchu nawet w obliczu pesymizmu, nicujące bohaterów, a zarazem czytelnika, jednak bez moralnej wyższości, bez kazania.(Wojciech Sosnowski)

Czytaj więcej w recenzji Wojciecha Sosnowskiego.

* Złote żniwa są oskarżeniem wobec całej Europy i wszystkich europejczyków. Niemal każdy rozdział i każda makabryczna wyliczanka rozpoczyna się od przypomnienia, że postawa Polaków wobec Holocaustu nie była w Europie wyjątkowa.* O obojętność wobec Zagłady i czerpanie z niej korzyści oskarżeni zostają Grecy, Ukraińcy, Austriacy, Francuzi. Gross , jakby spodziewając się zarzutów, że uwziął się na Polskę, zastrzega, że egzamin z empatii oblaliśmy wszyscy. (Tomasz Pstrągowski)

Jak każda nowa książka Jana Tomasza Grossa, także i ta była szeroko komentowana i dyskutowana w polskich mediach. Można się z Grossem nie zgadzać i można z nim polemizować, ale warto wcześniej przynajmniej zapoznać się z tym, co ma do powiedzenia, co dla części publicystów wcale nie jest oczywiste. W końcu na temat Złotych żniw nasze media kłóciły się na długo przed pojawieniem się nawet wstępnej wersji książki...(Grzegorz Wysocki)

Czytaj więcej w artykule Tomasza Pstrągowskiego.

Wola i fortuna to niezwykła historia Jozuego i Jerycho - dwóch przyjaciół, których połączy wielka tajemnica, a podzieli kobieta . Całą rzecz, pełną zaskakujących wydarzeń, opowiada... głowa Jozuego, ścięta maczetą. Jak do tego doszło? Powieść czyta się niczym scenariusz południowoamerykańskiej telenoweli, choć w gruncie rzeczy jest ponadczasową tragedią o pożądaniu i przeznaczeniu, współczesną wersją historii Kaina i Abla na tle zżartego korupcją, niebezpiecznego Mexico City.

Literatura haitańska ukazuje się w Polsce niezwykle rzadko, więc prawdziwym literackim świętem jest każdy nowy przekład prozy z tego kraju. A jeśli dodatkowo mamy do czynienia z dziełem tak pomysłowym, świetnie napisanym, jednocześnie zabawnym i poruszającym, jak w przypadku Kraju bez kapelusza , to powinniśmy obchodzić to święto szczególnie uroczyście. (Grzegorz Wysocki)

W wierzeniach Haitańczyków kraj bez kapelusza jest miejscem, w które odchodzą dusze zmarłych. Powieść Laferrière’a to literacka podróż po Haiti – tym rzeczywistym i tym wyobrażonym. Narrator, pisarz, który powraca do kraju po dwudziestu latach emigracji, musi na nowo odnaleźć się w niegdyś dobrze sobie znanym świecie.

* Kraj bez kapelusza to wybuchowa mieszanka stylów i gatunków: literackiego reportażu, autobiografii, powieści satyrycznej i mitu.* Nuty nostalgii przeplatają się tu z ironią i pastiszem, a pozornie lekka forma skrywa poważne polityczne i metafizyczne wątki. Laferrière ma własny, rozpoznawalny ton, który czyni zeń jednego z najważniejszych współczesnych pisarzy haitańskich.

**W Lalkach w ogniu te dwa światy się przenikają. Autorka zagląda Hindusom do garnków, łóżek i serc. Wyjaśnia, jak załatwia się sprawy najbardziej przyziemne i najintymniejsze. Gdzie myją się miliony ludzi, którzy nie mają łazienek. Jak pójść na randkę w kraju, w którym za przedmałżeńską miłość grozi śmierć. Czym nakarmić gości, by nie wywołać wojny religijnej.

Mimo dużej ilości poruszanych tematów oraz wyczerpujących opisów – proporcje dobrane są idealnie. Książka z powodzeniem może służyć jako przewodnik po Indiach, ponieważ pokazane są oczami osoby, która zna ten kraj i bardzo dobrze go rozumie.

Mimo slumsów w pobliżu i hałasu nisko przelatujących samolotów, składające się z jednego domu osiedle Vishram A od pół wieku uchodzi za miejsce, gdzie żyje się dobrze. Gdy więc pojawia się deweloper, zamierzający tu wybudować nowoczesne apartamentowce, i proponuje wykupienie mieszkań, by zburzyć budynek, zrazu nie wszyscy chcą z jego oferty skorzystać, choć jest hojna. Z czasem jednak pod naciskiem większości niechętni zmeniają zdanie i w końcu plany dewelopera krzyżuje tylko jeden mieszkaniec domu, emerytowany nauczyciel, dotychczas bardzo szanowany przez sąsiadów, którzy teraz stali się jego wrogami i dla zysku gotowi są na wiele.

We Włoszech zachwyca się kotami na trawniku w Rzymie i malarstwem Giotta. Wielka Brytania ujmuje go starymi drzewami i angielską mentalnością. W Hiszpanii opisuje dostojne kobiety w mantylach, przerażającą corridę oraz czyszczenie butów, które przybrało postać tańca lub obrzędu. Holandię postrzega jako przyjemny, malowniczy kraj, który z mieszczańskiego spokoju wyrwał Rembrandt. Skandynawia zadziwia go ufnością ludzi i rozległymi pustkowiami.

Opowieści Čapka pełne są ciepła i humoru. Doskonały przekład Piotra Godlewskiego.

„Będą Ci wmawiać, że coś jest z tobą nie w porządku. Że jesteś ssakiem o cechach ptaka i zachowaniu gada. Że jesteś krzyżówką kaczki, bobra i kreta. Że w zasadzie przypominasz wszystko z wyjątkiem siebie samego”. Bez obaw, książka Bibi Dumon Tak nie jest formą pocieszenia dla samotnych, odrzuconych przez klasową społeczność, nastolatków. Powyższy fragment poświęcony jest... dziobakowi. Z kolejnego akapitu dowiadujemy się, że dziobak jest naprawdę biednym zwierzątkiem. Dlaczego? „Bo to, co mówią, jest nieprawdą. Powinni najpierw dobrze się przyjrzeć. Ze wszystkich zwierząt na świecie dziobak jest przecież tym, które najbardziej przypomina siebie samego”.

Historyjka o dziobaku jest tylko jedną z 40 krótkich (po 1-2 strony) opowiadań czy też małych wykładów w stylu pop, poświęconych tytułowym „zwierzakom-cudakom”, a więc najdziwniejszym zwierzętom na świecie. Są to opowiadanka wyborne, zabawne, błyskotliwe i – mówiąc szczerze – cieszące bardziej chyba czytającego rodzica niż słuchające go z uwagą dziecko. Bibi Dumon Tak postanowiła krótko i treściwie opisać najbardziej fascynujące dziwne (czy też: fascynujące, bo dziwne?) zwierzęta takie, jak pożeracz czarny, dzioborożec wielki, chomik mandżurski, nogal prążkowany czy... jaszczurka Jezusa Chrystusa.( Grzegorz Wysocki )

Czytaj więcej w recenzji Grzegorza Wysockiego.

"Jadę na Kołymę, żeby zobaczyć, jak się żyje w takim miejscu, na takim cmentarzu. Najdłuższym. Można się tu kochać, śmiać, krzyczeć z radości? A jak tu się płacze, płodzi i wychowuje dzieci, zarabia, pije wódkę, umiera? O tym chcę pisać. I o tym, co tu jedzą, jak płuczą złoto, pieką chleb, modlą się, leczą, marzą, walczą, tłuką po mordach…" - pisze autor.

Najnowsza książka autora Białej gorączki i W rajskiej dolinie wśród zielska .

Nowy Jork przypomina kalejdoskop obrazów, barwne wspomnienie; z perspektywy okresu, który upłynął od napisania książki do jej wydania - wyraża tęsknotę za światem tak różnym od Europy lat 60-tych, tak odważnym i wewnętrznie niehomogenicznym. Największą zaletą książki jest połączenie niesamowitych ilustracji z poetyckim, metaforycznym tekstem - obydwaj autorzy opanowali sztukę artystycznego skrótu do perfekcji. Jest to hymn na cześć miasta, które fascynuje i jednoczy ludzi z całego świata.

Po burzliwych wydarzeniach, które mieliśmy okazję śledzić w świetnej Ziemi kłamstw, rodzina Neshov staje przed nowymi dylematami.Po śmierci matki Tor nadal prowadzi rodzinne gospodarstwo w Byneset, niedaleko Trondheim. Jego córka, Torunn, cieszy się z tego, że w końcu odzyskała kontakt z ojcem, ale ma swoje życie w Oslo i nie potrafi zdecydować o przeprowadzce na rodzinną farmę. Margido, właściciel niewielkiego domu pogrzebowego, próbuje w końcu ułożyć sobie życie osobiste, ale pojawiają się na tej drodze pewne przeszkody. Najmłodszy z braci, Erlend, razem ze swoim partnerem również stają w obliczu ważnych wyborów...

Czytaj recenzję Grzegorza Wysockiego z Ziemi kłamstw.

Wybitne opowiadanie Josepha Conrada miało swoją premierę w 1899 roku na łamach "Blackwood's Magazine". Od tego czasu w Polsce ukazało się już wiele książkowych wydań i kilka przekładów tego kanonicznego dzieła, ale nie sposób w podsumowaniu najlepszych i najważniejszych książek wydanych u nas w 2011 nie wspomnieć o najnowszym, doskonałym przekładzie dokonanym przez Magdalenę Heydel . ( Grzegorz Wysocki)

Powieść Jądro ciemności zainspirowana została sześciomiesięcznym pobytem Josepha Conrada w Kongu Belgijskim w roku 1890. W koloniach spotkał się z przerażającymi stosunkami panującymi między ludźmi; z prymitywnymi instynktami.

Skoro już mowa o długo oczekiwanych wznowieniach arcydzieł światowej literatury, w niniejszym zestawieniu musimy uwzględnić także pierwsze w Polsce zbiorcze (prawie 1000 stron!) wydanie Dziennika Witolda Gombrowicza. Publikacja tym ważniejsza, że od kilku lat to jedno z najważniejszych dzieł polskiej literatury XX wieku można było tylko kupić w antykwariatach lub na aukcjach internetowych, gdyż - nie wiedzieć dlaczego - niedostępne było w księgarniach. Na szczęście już jest, a Wydawnictwo Literackie wznawia właśnie także inne dzieła Gombrowicza w nowej szacie graficznej, ze świetnymi okładkami Przemka Dębowskiego. ( Grzegorz Wysocki )

Trzytomowy Dziennik stworzył normę powojennej polszczyzny literackiej, stał się podręcznikiem stylu bycia i stylu pisania, specyficznego humoru, tragizmu, dawał lekcję stosunku do Polski i fundamentalnych zagadnień ontologicznych.

Powstała książka zarazem monumentalna i ciekawa. Sebag skupia się na historii, rozumianej jako faktografia, dzianie się, dzieje. Bazuje na monografiach szczegółowych, rozpoczynając swą narrację od czasów przed Dawidem, kończąc na początku XXI w.(Wojciech Sosnowski)

Simon Sebag Montefiore ukazuje w biografii Jerozolimy niezwykłą historię świętego miasta na tle wojen, romansów i losów jego królów, cesarzy, zdobywców, proroków, świętych, pisarzy i poetów, którzy tworzyli, niszczyli, odbudowywali, spisywali dzieje i wierzyli w Jerozolimę. Od króla Dawida, Nabuchodonozora, Heroda do Ariela Szarona, od narodzin judaizmu, chrześcijaństwa i islamu do konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Czytaj więcej w recenzji Wojciecha Sosnowskiego.

Zremasterowane wydanie świetnego zbioru opowiadań i opowiadań-esejów autorstwa jednego z najlepszych, a na pewno najzabawniejszych, współczesnych polskich prozaików. Doskonałe, ostre i pozbawione jakiegokolwiek akademickiego zadęcia, rozprawy z prozą Schulza oraz dziennikami Nałkowskiej i Dąbrowskiej . Pełne ironii i błyskotliwego humoru opowiadania o życiu na emigracji, a przede wszystkim o polskości i wszystkimi problemami z nią związanymi.( Grzegorz Wysocki )

Mamy tu bowiem do czynienia z iście naruszającą dobre obyczaje eksplozją sztubackiego poczucia humoru, kursującą wyraźnie po bandzie zgranych do bólu stereotypów polsko-polskich i polsko-niemieckich animozji, katolickich dogmatów, patriotycznych manifestacji oraz gęsto rozsianych w historii wątków martylologicznych, gdzie Oświęcim zostaje nazwany polskim Hollywoodem, a narrator opowiadania wikła się w nieostatnią na terenie RP awanturę o krzyż. (Michał Wróblewski)

Czytaj więcej na temat książki.

Prawdziwie niepodzielnym bohaterem powieści Mahfuza jest jedynie czas. On jest tu jedynym zwycięzcą, wprawia w przerażenie mężczyzn, zmieniając jakby z dnia na dzień piękne twarze ukochanych kobiet w twarze starych i zmęczonych bab, a ich samych – w niedołężnych i niedowidzących dziadów, wyśmiewanych przez dzieci.Bohaterowie Mahfuza starają się na różne sposoby przeciwstawić się działaniu czasu, jeden z nich nawet wierzy w swoją nieśmiertelność. Ale wszyscy ponoszą klęskę, stając się kolejnymi rozdziałami legendy o rodzie Aszura. (Katarzyna Zielińska)

Arcydzieło egipskiego noblisty: pełna namiętności saga rodzinna, tocząca się szybko przez życie wielu pokoleń. Historia rodu An-Nadżi, zapoczątkowanego przez Aszura. Mimo niewiadomego pochodzenia sprawiedliwy Aszur staje się panem dzielnicy, dbając o zwykłych, biednych ludzi.Ale jego następcy – synowie, wnuki, prawnuki – wikłają się w zdrady i oszustwa, ulegają pokusom bogactwa i nieodpowiednim kobietom. Ród traci zaufanie i przywództwo. Czy na zawsze? Barwna przypowieść o Złu i Dobru, łącząca prozę przygodową z poetyckim czarem wschodnich gawęd.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Rozmawiają o tym, co jest dla niej wartościowe, o jej marzeniach większych (komunizm) i mniejszych (koniec dyktatury skowronków). Kochaj i rób to rozmowa przyjaciół i dialog filozoficzny. Próba zarysowania lewicowego projektu etycznego, ale też kobieca opowieść o życiu: w komunie i kapitalizmie, w opozycji i na uniwersytecie, w więzieniu z prostytutkami i już od dziecka, od lat 50. – w spodniach.

Tym razem autor prezentuje czytelnikom swoją wersję Fausta. Wyrafinowane Zło uwodzi prostoduszną Naiwność, czego finałem jest krwawa katastrofa.

Powieść Klimko-Dobrzanieckiego zasługuje na uwagę, chociażby ze względu na przemyślaną kompozycję i konsekwentnie realizowaną ideę przewodnią. To sprawnie napisana opowieść, której problematyka i sposób ujęcia tematu zmuszają do skupienia podczas lektury. Autor tworzy gorzką panoramę ludzkich losów, podsycając melancholijną wymowę książki scenerią zapomnianej, leżącej na odludziu wyspy. (Katarzyna Frukacz)

Dwie narracje, dwie historie splecione niewidzialną nicią przypadku lub przeznaczenia. Bohaterowie najnowszej powieści Dobrzanieckiego znajdują się w stanie ciągłego napięcia. Walczą. Z instynktami, pragnieniami, emocjami. Walczą o zachowanie godności, o prawo do decydowania o swoim życiu. Obu bohaterów łączy to samo, powtarzane wciąż na nowo i różnymi głosami pragnienie. I coś jeszcze.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Każda kolejna książka Coetzee'ego , jednego z najwybitniejszych pisarzy współczesnych, laureata nagrody Nobla, autora m.in. Hańby , Elizabeth Costello czy Życia i czasów Michaela K. , jest wspaniałą wiadomością dla miłośników precyzyjnej, wymagającej i ważkiej prozy. Nie mniejszym wydarzeniem literackim są także zbiory esejów tego autora, więc koniecznie trzeba też sięgnąć po Obrazę. ( Grzegorz Wysocki )

W ośmiu esejach pojawia się kwestia cenzury w różnych kontekstach - sztuki, literatury, polityki, ale i moralności. Przestrzeń, w jakiej porusza się Coetzee , jest wielowymiarowa: od pornografii i reklamy, przez pojęcie normy po oficjalne przekazy i zakodowane komunikaty, od Osipa Mandelsztama i Stalina po Aleksandra Sołżenicyna czy Zbigniewa Herberta .

Tom zawiera bezcenne autokomentarze, rubaszne wyjaśnienia i poruszające dygresje – przypisy do życia i dzieł wszystkich: od juwenilnych wierszy i poematów, przez dramaty i prozy, po sylwy ostatnie.*Do książki dołączono audiobook, na którym *Marian Pankowski czytawybrane fragmenty swoich utworów powstałych między 1938 a 2010 rokiem.

Doniosły, jedyny w swoim rodzaju i radykalny głos w literaturze polskiej XX i XXI wieku.

Tysiąc lat dobrych modlitw w mnogości ludzkich biografii odkrywa to, co dla nich wspólne - samotność i niezrozumienie, wyobcowanie i nieuświadomioną tęsknotę. I opisuje te na wskroś ludzkie rozczarowania i niespełnione marzenia z pełną zadumy czułością. Tłem dla opowiadań czyni autorka współczesne Chiny, których obraz - kraju zbyt szybko zachodzących zmian, upadku wartości i zagubienia - szkicuje niczym wprawny chiński malarz: kilkoma pociągnięciami, subtelnie, ale pewnie, chwytając istotę rzeczy.

Nowy przekład Marka Aureliusza na nowe stulecie. Napisane po grecku Rozmyślania Marka Aureliusza (121–180) składają się z osobistych zapisków cesarza-filozofa, przybierających formę medytacji i pisemnych ćwiczeń duchowych.Swą siłą wyrazu i głębią spojrzenia przez całe stulecia inspirowały filozofów, pisarzy i wielu zwykłych czytelników do refleksji nad miejscem człowieka w świecie odartym ze złudzeń. „Przeżyj życie najpiękniej, a możność tę znajdziesz w duszy” – pisze cesarz-filozof.

Upłynęło już niemal sto lat, odkąd ukazał się w Polsce pierwszy przekład Rozmyślań (1913 r.). W międzyczasie, szczególnie na Zachodzie, pojawiły się nowe wydania naukowe tekstu oryginalnego, komentarze, ważne monografie i dziesiątki przekładów. Ogromna popularność Marka Aureliusza, zwłaszcza w krajach Zachodu, stoi w dużej dysproporcji do niemal zupełnego braku zainteresowania w Polsce. Jedyna polska monografia na temat cesarza-filozofa, pióra H. Elzenberga, pochodzi jeszcze z okresu międzywojennego.

* Najnowszy przekład Rozmyślań, opatrzony wstępem i komentarzem tłumacza, podąża skrupulatnie za tekstem oryginału, starając się możliwie najwierniej oddać niuanse prozy Marka Aureliusza, nie gubiąc przy tym literackości języka polskiego.*

Na pokładzie samolotu Paryż–Brazzaville Christophe, specjalista zatrudniony w wielkiej kompanii naftowej, w jednej z pasażerek rozpoznaje Blandine de Kergalec – emerytowanego oficera francuskich służb specjalnych. Pasjonujący się szpiegostwem Christophe śledzi jej poczynania w kongijskiej stolicy. Spotkanie Blandine z wysłannikiem z Rwandy zapoczątkowuje dramatyczny splot wydarzeń. W kolejnych rozdziałach śledzimy je z perspektywy różnych postaci. Zmienność punktu widzenia wprowadza atmosferę niepewności i niepokoju. Zarysowane w książce dzieje Afryki subsaharyjskiej – od czasów kolonialnych aż po masakry w Rwandzie – pozwalają lepiej zrozumieć szpiegowsko-rozrachunkowe działania bohaterów.

Fabuła Zmorojewa jest dobrze przemyślana, akcja – wartka i obfitująca w interesujące (a czasem mrożące krew w żyłach) wydarzenia. Książka dostarczy niezłej rozrywki tym, którzy lubią tropić literackie i filmowe konwencje grozy i zabawę nimi, z pewnością też spodoba się tym, którzy lubią powieści R.L. Stine’a z cyklu Szkoła przy Cmentarzu, Gęsia skórka.Powinna też spodobać się tym, którzy dawno temu oglądali (albo czytali) * Wakacje z duchami. Tyle tylko, że „duchy” Żulczyka są jak najbardziej „realne”... *Niech więc nie zmyli nikogo to, że bohaterem powieści jest piętnastolatek. To nie jest książka dla dzieci.(Sara Malicka)

Zmorojewo to historia z pogranicza fantasy, horroru i powieści przygodowej. Plastyczny i absolutnie uzależniający język oraz pełnokrwiści, świetnie zarysowani bohaterowie nie pozwolą się od niej oderwać.

Czytaj więcej na temat książki.

To śledztwo wciąga (i autora i czytelnika) tak głęboko jak tylko można. To pasjonująca przygoda, z drugiej strony – gorzka lekcja dla tych wszystkich, który dziennikarstwo śledcze utożsamiają z łowieniem i drążeniem w skandalach i sensacjach. Prowadzić śledztwo w kraju, w którym nawet pijani uważają na to co mówią to już najwyższych lotów wyzwanie. Mam przed sobą majstersztyk. Woodward i Bernstein nie zrobiliby tego lepiej.(Karolina Wojtasik)

Pewnej niedzielnej nocy 1998 roku biskup Juan Gerardi, założyciel i dyrektor Gwatemalskiego Archidiecezjalnego Biura Praw Człowieka, jeden z najważniejszych i najbardziej znanych rzeczników i przywódców Kościoła katolickiego, został śmiertelnie pobity w garażu przy plebanii kościoła św. Sebastiana w starym centrum miasta Gwatemala. Dwa dni wcześniej razem ze współpracownikami przedstawił opinii publicznej wstrząsający czterotomowy raport, dokumentujący długotrwałe śledztwo w sprawie zbrodni popełnionych w czasie trzydziestoletniej wojny domowej, która pochłonęła w sumie około dwustu tysięcy ofiar.

Czytaj więcej na temat książki w naszym serwisie.

**Policja znalazła niezawodny sposób, do którego klucz znajduje się w teatrze Szekspira: każde z jego dzieł, napisane pod wpływem Londyńskiego Koła Gnostyków, pokazuje jak manipulować ludzkim pożądaniem. Kiedy Diana odkryła, że jej siostra jest kolejnym celem "Widza", rozpoczęła wyścig z czasem, by dopaść mordercę - potwora.

Od tej chwili zaczyna się ekscytująca gra podejrzeń, która doprowadzi bohaterkę do szalonego finału, w opustoszałych sceneriach, gdzie nikt i nic nie jest tym, czym się wydaje. W tym nieprawdopodobnym thrillerze autor przedstawia przyszłość bliższą niż się spodziewamy, wystawiając na próbę inteligencję czytelnika. To zaproszenie, to wrota do fascynującego, niepokojącego świata Josego Carlosa Somozy.

Wszystkie ślady prowadzą do starego rządowego ośrodka wypoczynkowego, który rozkwitał w czasach Peereleu. Bohater nie spodziewa się, że leśniczówka kryje równie mroczną tajemnicę, a jego śledztwo i zarazem próba pisania kryminału rozpęta groźne namiętności.

Kobiety z miasta Salta to historia kobiecej siatki szpiegowskiej zorganizowanej na terenie miasta Salta, w dzisiejszej północno-wschodniej Argentynie. Do tajnej organizacji należą nie tylko Kreolki z zamożnych rodzin, działają w niej również indiańskie nianie czy czarne niewolnice.

Opisując losy kobiecej konspiracji, autorce udaje się oddać charakter późno kolonialnego społeczeństwa, z całym bagażem rasowo-klasowych hierarchii i uprzedzeń, a także nakreślić złożone społeczno-kulturowe realia epoki: bohaterki powieści z jednej strony oddają się dewocji bądź godzą na aranżowane małżeństwa dla dobra rodziny, z drugiej kobiety z klas niższych, niewolnice uciekają się do szamańskich napojów, kiedy chcą wyrazić opór wobec decyzji swoich panów.

De Botton zachęca do niekonwencjonalnego spojrzenia na dzieła sześciu wybitnych myślicieli; warto samemu sprawdzić, czy Montaigne pocieszy w obliczu ułomności, Epikur wesprze w ubóstwie, a Schopenhauer pomoże zmierzyć się z miłosnym zawodem.

Książka ukazuje się nakładem Wydawnictwa Świat Literacki w tłumaczeniu Pawła Piaseckiego.

Nikt jednak nawet nie podejrzewa, że chłopiec, pobłażliwie nazywany przez wszystkich „Pigmejem”, to mały zindoktrynowany zabójca, od dzieciństwa szkolony w zakresie sztuk walki i fanatycznej nienawiści wobec wszystkiego, co amerykańskie.

Nowa powieść Pynchona zawdzięczać może powodzenie wciąż nośnej estetyce noir, spopularyzowanej przez kryminały Raymonda Chandlera , Dashiella Hammetta i Mickeya Spillane'a . Tradycja powieści detektywistycznej filtrowana jest tu jednak przez czar hippisowskiego fin de sieclu, pierwszych zapowiedzi Internetu, przejmowania władzy przez mafie o strukturze korporacji. Wada wygląda dzięki tym wpływom na pierwszą w bibliografii Pynchona pozycję rozrywkową, sięgającą po tradycje literatury popularnej. Nie zabraknie jednak także gorzkich momentów. (Filip Szałasek)

Czytaj więcej na temat twórczości Thomasa Pynchona w naszym serwisie.

Czyni to odważnie, ale jednocześnie delikatnie, z pełnym szacunkiem dla artystki i jej wyborów. Stara się ukazywać Nałkowską w kontekście rodziny, z której pochodziła, środowiska, w którym się wychowała, ludzi, z którymi się stykała podczas swej pisarskiej działalności i „zwykłego” życia. Traumy dwóch wojen, jednej gorszej od drugiej, bezpowrotnego upadku świata, w którym wyrosła, zdrad swoich ukochanych, własnych namiętności.

Gratis dostajemy świetną analizę twórczości pisarki, zgodnie z przekonaniem Kirchner, że „na biografię pisarza składają się tak samo zdarzenia jego życia, jak jego utwory” – a w przypadku Nałkowskiej jest to szczególnie widoczne. Przy okazji otrzymujemy też galerię najważniejszych postaci życia kulturalnego Polski przed i po drugiej wojnie światowej. Świetna książka, rzetelnie udokumentowana, napisana z pasją, z ogromną wiedzą, z psychologicznym niekiedy zacięciem. (Sara Malicka)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Główny bohater to Rico, chłopczyk uczący się w szkole specjalnej. Jest lekko upośledzony… przepraszam, utalentowany (tak nauczyła go mówić o sobie mama). Dorośli, prawdopodobnie z litości, pozwalają mu na nieco więcej niż innym dzieciom. Rico może więc do woli biegać po piętrach i mieszkaniach kamienicy, co sprawi, iż odkryje pewną głęboko skrywaną tajemnicę… (Zofia Tatarek)

Czytaj więcej na temat książki w naszym serwisie.

"Cały ten szalony sztafaż, sprawiający po trosze wrażenie pastiszu modnych, kryminalnych wątków, podobnie jak w poprzedniej książce, wcale nie prowadzi do łatwych, czarno-białych rozwiązań, w których winni ponoszą zasłużoną karę, a triumfująca sprawiedliwość napawa stróżów prawa satysfakcją. Dlatego też Denis Lehane coraz częściej, zamiast autorem interesujących kryminałów, nazywany jest autorem interesujących powieści".(Joanna Kuhn)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Akcja, początkowo tocząca się, leniwie, spokojnie, nabiera później tempa, trzyma w napięciu. Pierwszoosobowa narracja – wydarzenia ukazywane są z perspektywy jednej z bohaterek, Ellie, którą przyjaciele poprosili o spisanie wszystkiego, co ich spotkało – sprawia, że opowieść staje się w oczach czytelnika bardziej wiarygodna, bardziej psychologicznie prawdopodobna. (Sara Malicka)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Najnowsza, gorąco dyskutowana, kontrowersyjna i odważna obyczajowo powieść Manueli Gretkowskiej . Dodajmy, że to powieść "z kluczem". Poszczególni bohaterowie posiadają bowiem wiele cech wspólnych z Andrzejem Żuławskim, Cezarym Michalskim i samą Autorką.(gw)

"*Trans* jest wciągającym czytadłem, nie pozbawionym takich intelektualnych atrakcji, jak skandalizujące docinki wobec panów znanych ze środków masowego przekazy, bluźniercze opisy (Boże, co ta kobieta robi z hostią?!), ciekawostki antropologiczne i dość pretensjonalne wywody filozoficzne" (Michał Wróblewski).

Małżeństwo młodej emigrantki w Paryżu okazuje się dramatyczną porażką. Po rozstaniu z mężem poznaje słynnego reżysera Laskiego, od lat mieszkającego i tworzącego we Francji. Miłość do starszego artysty to wyrafinowana sado-masochostyczna gra. Intrygująca, napisana ostrym językiem, powieść „z kluczem” o miłosnym „transie”, seksie, narkotykach, niemocy twórczej i toksycznym uzależnieniu.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Czytaliście Alchemika ? Pokochaliście także inne książki brazylijskiego Czarodzieja? A może wprost przeciwnie - uważacie autora Weronika postanawia umrzeć za jednego z największych szkodników światowej literatury? To bez znaczenia. Zarówno dla tych, którzy nie mogliby żyć bez jego książek, jak i dla tych, którzy mają go za największego grafomana współczesnej literatury - autor kultowy.Nie mogło więc zabraknąć w niniejszym zestawieniu jego najnowszej powieści. (gw)

Przeczytaj najbardziej grafomańskie cytaty z powieści Paula Coelho.

Słoń to siedem ostatnich opowiadań pisarza, uznawanych za jedne z najwybitniejszych w jego dorobku. Trudno je zapomnieć: są niejednoznaczne, złowieszcze, pełne tłumionych emocji. Jest wśród nich prawdziwe arcydzieło krótkiej formy prozatorskiej - opowiadanie Sprawa do załatwienia - poświęcone ostatnim chwilom życia Antoniego Czechowa .

Kolejna bezsenna noc Herberta Molina, emerytowanego oficera policji. Od pięćdziesięciu czterech lat nękają go cienie, które chcą, żeby odpokutował dawne winy. Molin przywykł do ich obecności i uczy się zajmować sobie czas po zmierzchu - układa puzzle lub tańczy tango z wykonaną na zamówienie lalką.W końcu nadchodzi moment zemsty - pewnego dnia o świcie Molin zostaje zachłostany na śmierć. Krwawe ślady na podłodze w jego domu układają się w kroki tanga.

Do śledztwa, prowadzonego przez Giuseppego Larssona, włącza się doświadczony policjant Stefan Lindman, którego zastajemy w trudnym dla niego momencie życia - właśnie dowiaduje się, że ma raka. Tymczasem popełnione zostaje drugie morderstwo. Funkcjonariusze natrafiają na trop prowadzący do międzynarodowej siatki neonazistów i stopniowo odkrywają motywy dokonanych zbrodni, które swoje źródło mają w wydarzeniach z czasów II wojny światowej.

Powrót nauczyciela tańca to kryminał uznany przez wielu krytyków za lepszy nawet od Mankellowskiego cyklu o komisarzu Kurcie Wallanderze. Powieść jest przesycona atmosferą skandynawskiego chłodu i mroku, zawiera wątki historyczne, daje czytelnikowi wgląd w mentalność szwedzkiego społeczeństwa.

Wszystkie te opowiadania łączy wspólna nić, jaką są ulubione motywy Barnesa: nietrwałość pamięci, ból umierania, niemożność poznania drugiego człowieka i ucieczka przed prozą życia.

Rok 1920, Paryż. Tytułowy Nadsamiec postanawia udowodnić tezę o niewyczerpalności ludzkich sił, bijąc na gruncie erotyki eksperymentalnej rekord odnotowany przez starożytnego mędrca Teofrasta, wynoszący 70 razy z rzędu. Na drugim planie – choć nie jest to żadną miarą plan pośledniejszy – rozgrywa się obłąkańczy wyścig kolarskiego kwindemu (jego uczestnicy zostali poddani sterydowej kuracji, dającej im nadludzką moc) z pociągiem ekspresowym na trasie Paryż–Irkuck–Paryż.

Wyścig wygrywa jednak tajemniczy cyklista, którego niezmordowana krzepa nie potrzebuje ni chemicznego, ni metafizycznego wspomagania.

Powieść w kongenialnym przekładzie Wawrzyńca Brzozowskiego i Jana Gondowicza .

„O edukacji nie wiem nic poza jednym: iż najwspanialszą i najważniejszą znaną ludzkości trudnością jest wychowywanie i nauczanie dzieci”. Cytat Michela de Montaigne otwierający Klub filmowy autorstwa Davida Gilmoura jest trafnym wprowadzeniem a zarazem podsumowaniem powieści. S**zesnastoletni Jesse nie ma ani głowy ani serca do nauki. Nie chodzi na zajęcia, nie odrabia prac domowych, nie przystępuje do egzaminów…**Jego ojciec, David, początkowo usiłuje przekonać go do szkoły. Gdy widzi jednak bezsens i bezcelowość swoich starań, pozwala Jessemu zrezygnować z dalszej edukacji.

W tej pozornie nieskalanej żadnym przymusem wolności, obowiązuje jedna zasada: David i Jesse oglądają wspólnie trzy filmy tygodniowo. „Gdy jesteś młody, filmy wywierają na tobie określone wrażenie, wyjaśniłem; są dla ciebie fantazyjnym doświadczeniem, które pozostaje poza twoim zasięgiem, kiedy jesteś starszy. Po prostu „kupujesz” film w sposób, który później jest już niemożliwy”. (Agata Gadzinowska)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

To książka o doskonałej konstrukcji – pięciolatek, który nigdy nie widział świata i urodził się w podwórkowej szopie, opowiada nam o tym, jak być szczęśliwym. To też książka bardzo przewrotna, bo gdy kończymy ją czytać, nasze początkowe współczucie zamienia się w coś na kształt zazdrości. Mamy ochotę wejść do Pokoju i tam po prostu być. (Marta Pilarska)

Czytaj więcej w naszym serwisie.

Kim naprawdę był Prezes Rumkowski? Wcieleniem zła, czy zręcznym graczem ratującym swoich braci? Znakomity szwedzki pisarz Steve Sem-Sandberg postanowił powrócić do tej postaci w swej najnowszej powieści. Zbadał tysiące stron dokumentów z getta i na ich podstawie stworzył książkę znakomitą. Wstrząsającą i jednocześnie wiarygodną.

Ogromną wartością powieści jest to, że Sem-Sandberg nie skupia się wyłącznie na Rumkowskim - w takim samym stopniu co Prezes interesują go zwykli mieszkańcy getta, którzy każdego dnia toczyli heroiczną walkę o przetrwanie. To powieść właśnie o nich. O tych, którzy ostatecznie nie przetrwali.

Każda książka o mieszkańcach Korei Północnej jest na swój sposób niezwykła. Światu nie mamy czego zazdrościć, reportaż Barbary Demick, jest niezwykły dlatego, że Koreańczycy z Północy stają się nam dzięki niemu bliscy niczym przyjaciele i sąsiedzi.To już nie tylko ofiary z zamkniętego szczelnie kraju rządzonego przez psychopatę, ludzie pozostający mentalnie, kulturowo i gospodarczo w świecie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, dziwaczne obiekty, na które spoglądamy trochę z poczuciem wyższości, trochę ze współczuciem.

Nie pokuszę się o optymistyczne stwierdzenie „to ludzie zupełnie tacy jak my!” - bo życie w Korei Północnej nie może nie zostawić trwałych śladów na psychice - ale Barbara Demick jednocześnie ukazuje z szacunkiem ich inność jak i czyni ich zaskakująco nam bliskimi. A jej reportaż czyta się jak wciągającą powieść.(Katarzyna Zielińska)

Wielokrotnie nagradzana książka Barbary Demick Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej pozwala zobaczyć rzeczywistość, o której większość z nas nie ma pojęcia. Książka obejmuje chaotyczny czas po śmierci Kim Ir Sena, gdy do władzy doszedł jego syn Kim Dzong Il, a w kraju zapanował głód, w wyniku którego zginęła jedna piąta mieszkańców i gwałtownie wzrosła liczba nielegalnych uciekinierów z komunistycznego raju.

Czytaj więcej na temat książki.

Autor tej książki wybiera stanowisko pośrednie. Na pytanie: czy Bóg istnieje, odpowiada: nie wiem. Jego książka jest przeznaczona dla osób, którym tak jak jemu mimo usilnych refleksji i szczerych chęci, nie udało się dojść do jednoznacznego wniosku w tej kwestii. To ludzie, którzy wątpią, czyli zajmują pozycję między wiarą a niewiarą – pozycję, jak podkreśla Autor, najmniej komfortową.

Żelazo, potas, cyna, rtęć… potraktowane jako metafora, stają się kluczem do interpretacji ludzkich losów i charakterów. Portrety ludzi, których autor znał zarówno w czasach faszystowskich Włoch, jak w okresie Holokaustu i po wojnie – tworzą barwną autobiograficzną opowieść o człowieku wciągniętym w wir historii i przypadku, o przyjaźni i miłości, o wierności zasadom i poszukiwaniu sensu.

W Układzie okresowym, który po raz pierwszy ukazuje się w Polsce, Primo Levi łączy swoją pasję chemika z talentem literackim i niebywałym zmysłem obserwacji.Krótka forma pozwala mu wyrazić literacko doświadczenia, których był uczestnikiem, w najbardziej autentyczny i przejmujący sposób. Kondycja chemika natomiast okazuje się uniwersalną formułą życia człowieka, który musi stale określać swoje miejsce wobec Natury – bezlitosnej Materii, losu i historii.

Autorkę interesuje tzw. „wina niezarzucalna”: nie można za nią ukarać, w sobie ją się nosi, czasami przez całe życie. Taką winą obarczyć można kobietę, która nie chciała zostać matką chrzestną małej Żydówki, co mogło uratować dziewczynce życie.

Wznowienie debiutanckiego tomu reportaży Szczygła nie jest oczywiście tegoroczną premierą, ale po pierwsze, książka od dawna nie była praktycznie dostępna w księgarniach i na jej wznowienie czytelnicy czekali od lat, a po drugie, jest to wydanie zmienione i poszerzone (przede wszystkim o świetne fotografie Witolda Krassowskiego).(Grzegorz Wysocki)

Dla kogoś, kto początek lat dziewięćdziesiątych oglądał z perspektywy dziecięcego wózka czy trójkołowego rowerka, to może jedyna szansa wejrzenia w świat osobiście niepoznany, w mentalność i zachowania dwóch czy trzech starszych pokoleń. (Dorota Tukaj)

"Są to reportaże o przeciętności, bo sam pochodzę z przeciętnego miasteczka i, jak mówi mój tata Jerzy Szczygieł, to piękne być przeciętnym.Nowa Polska po upadku komuny postawiła przed przeciętnymi nieprzeciętne zadanie. Dlatego proszę potraktować tę książkę jako relację z zawodów w utrzymywaniu się na powierzchni" - pisze sam autor.

Czytaj więcej w naszym serwisie.

W ciągu ponad trzydziestu lat, jakie upłynęły od wydania legendarnej książki Wyzwolenie zwierząt , jej autor Peter Singer stał się ikoną światowego ruchu zmagającego się z ogromem cierpień, jakie człowiek zgotował innym czującym istotom. Upływ dekad przyniósł obrońcom zwierząt niewątpliwe sukcesy. Dziś wyłaniają się jednak nowe problemy związane z rozwojem bioetyki, ewolucją aktywizmu prozwierzęcego, prawnym zabezpieczeniem dobra zwierząt oraz postępami nauki w badaniach nad życiem psychicznym wielu gatunków.

To historia Jezusa z Nazaretu, która całkowicie odbiega od tej znanej z Biblii. W książce Saramago Jezus ukazany jest z całym swym człowieczeństwem i cielesnością, które dotyczą wszystkich aspektów jego życia, w tym m.in. związku z Marią Magdaleną. Sprzeciwia się woli Boga, obnażając jego żądzę władzy i absurdalność żądań. To książka nietuzinkowa, prowokująca i zmuszająca do refleksji. Czy Bóg i szatan to na pewno całkowicie odrębne i różne postacie...?

Wśród bohaterów są m.in.: pisarze (Hemingway, Coetzee, Malaparte, Chateaubriand), tenisiści (Fibak, Borg, Agassi), czy słynni aktorzy (Humphrey Bogart). Bieńczyk sypie anegdotami, opowiada o wiosłowaniu na Łotwie i wampirach melancholicznych, o języku zakochanych, stadzie malowanych tramwajów i mnóstwie innych rzeczy, które coś dla niego znaczą. Lekki, a wyrafinowany styl.

"Przeczytajcie Rękę Flauberta , a dowiecie się, jak długo jeszcze będziemy istnieli. I jak nędznie teraz istniejemy – zbliżając się do końca tego, co sami stworzyliśmy; do końca tego, w czym mieliśmy żyć bez końca" - napisał na okładce tej książki Jarosław Marek Rymkiewicz i już ta rekomendacja powinna być wystarczającą zachętą do lektury.

Ręka Flauberta to książka o mężczyźnie, który urodził się w Normandii w roku 1821 i po pewnym czasie, w tajemniczych okolicznościach, zajął się rzemiosłem skrajnie niebezpiecznym i trudnym: został pisarzem. Korzystając z listów i dzienników Flauberta (w ogromnej większości niewydanych po polsku), a także z najnowszych ustaleń jego francuskich biografów i własnych podróży, autorka prowadzi nas przez meandry jego losu: przez jego śmierci, miłości, miejsca, książki.

Z jej opowieści wyłania się poruszający, współczesny portret pisarza na tle końca świata – zarówno własnego świata Flauberta , jak nowoczesnego świata cywilizacji europejskiej.

W tym samym czasie bez wieści przepada bez śladu także brat przyrodni Rüyi – Celal, dziennikarz największego tureckiego dziennika. Czy między tymi zaginięciami istnieje jakiś związek? Gallip wpada na myśl, że udając Celala, żyjąc jak on, nosząc jego ubrania, pisząc za niego artykuły, mieszkając w jego domu, zacznie myśleć jak Celal, dzięki czemu odnajdzie zaginioną parę. Pewnego dnia odbiera dziwny telefon...

Książka Sloterdijka to efektowny esej o tym, jak będzie wyglądał świat po globalizacji. "Nadzwyczaj odświeżająca lektura, którą można polecić wszystkim tym, którzy chcą głębiej zrozumieć fenomen globalizacji, na ogół redukowany wyłącznie do jego ekonomicznego wymiaru" - pisał "Die Zeit"

Opowiada o tym, jak zielone wzgórza zamieniają się powoli w betonowe twierdze, jak z horyzontu znikają oliwkowe gaje i pracujący w nich ludzie. Pokazuje, jak izraelskie państwo przy użyciu administracyjnych wybiegów wywłaszcza mieszkańców z ich ziemi i zasiedla ją nowymi osadnikami. Shehadeh, biorący jako adwokat udział w rozprawach, zna te historie od podszewki. Palestyńskie wędrówki to także osobista opowieść o losach jego rodziny, które splatały się z losami kraju.

W oczekiwaniu na książkę Cztery pory roku, którą autor cenił najwyżej, wróżąc jej żywot dłuższy niż innym swoim dziełom, czytelnik polski otrzymuje tom Niebo i ziemia , złożony z trzech części: Niebo i ziemia, Ars poetica, Sól i pieprz.Tym, co je łączy, jest poszukiwanie odpowiedzi na pytania: Jak sobie radzić ze światem? Jak pisać? Jak przyjąć sukces, a jak porażkę? Jak żyć? Po co żyć? Czy pisanie zasługuje na tak wielki mozół? Czy życie warte jest powszedniego trudu? Jak i czym wypełnić dany nam czas pobytu między niebem a ziemią?

W którymkolwiek miejscu czytelnik otworzy tę książkę, spotka Sándora Máraiego , bez maski, bez pozy, mądrego, ale i wątpiącego, zarazem elegijnego i zdolnego do dowcipu;człowieka ze świata, który przeminął i równocześnie w zagadkowy sposób - trwa.ďťż

Zbyt wiele szczęścia to dziesięć najnowszych opowiadań znakomitej kanadyjskiej pisarki od lat wymienianej w gronie kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. Dziesięcioro głównychbohaterów (przeważnie bohaterek) i dziesięć historii rozgrywających się w dwudziestowiecznej Kanadzie i dziewiętnastowiecznej Europie.

W 2009 roku autorkę nagrodzono prestiżową Man Booker Prize za całokształt twórczości.

Aby zachęcić do lektury tych opowiadań wystarczy zacytować dwie opinie na ich temat. Pierwsza jest autorstwa Gabriela Garcii Marqueza („Gdybym w 1950 roku nie przeczytał opowiadań Felisberta Hernándeza, nie byłbym takim pisarzem, jakim jestem dziś”), a druga Julia Cortazara („Felisberto, zawsze będę Cię kochał”). Nie pozostaje nam nic innego, tylko brać się za lekturę.( Grzegorz Wysocki )

Hernández uważał, że rzeczywistość jest niepoznawalna dla człowieka. Jego opowiadania doskonale oddają tę niepokojącą wizję świata. Brak tu ważnych wydarzeń, wszystko rozgrywa się w codziennej zwyczajności, w niej bowiem pisarz dostrzegał niezwykłość. Zaciera się tu granica między snem a jawą, między człowiekiem a przedmiotem.

Proza Hernándeza odkrywa cudowność w codzienności, nieustannie dziwi się światu. To prawdziwie ożywcza, fascynująca wyprawa w głąb wyobraźni.

Jan Gondowicz to jeden z najbardziej utalentowanych i najoryginalniejszych polskich krytyków literackich, eseistów i tłumaczy, który wciąż, niestety, nie jest znany szerszemu gronu czytelników. Na szczęście sytuacja ta powoli się zmienia, jako że w 2011 ukazał już się świetny zbiór "artykułów drugiej potrzeby" pt. Pan tu nie stał (Wyd. Nisza), a teraz nakładem Korporacji Ha!art ukazuje się kolejny toim Gondowicza - Paradoks o autorze .(Grzegorz Wysocki)

„Jeśli rzeczy widziane na jawie mogą się przyśnić, to rzeczy przyśnione mogą się zjawić” – twierdzi André Breton. Zastąpcie jawę i sen pisarstwem i lekturą – mówi Jan Gondowicz – a otrzymacie archeologię wyobraźni. Jest to postulat i program badawczy Paradoksu o autorze.

"Tom ten zawiera 9 książek poetyckich Marcina Świetlickiego (ur. 1961), wydanych w latach 1992-2009 oraz 77 wierszy niepublikowanych i 44 rozproszone w antologiach, prasie lub wydaniach poszerzonych. - pisze autor -

Jest to pierwszy pełny przegląd twórczości poety. Łącznie 535 wierszy. Wiem, że to nie wszystko, co w życiu napisałem. O wielu tekstach staram się zapomnieć. Albo już zapomniałem. Ale mam nadzieję, że i tak otrzymujecie w tej chwili tak potężną dawkę Świetlickiego, że wystarczy to wam na długo".

Wybór najlepszych książek roku: Grzegorz Wysocki , Wojciech Sosnowski oraz recenzenci Wirtualnej Polski. Opracowanie zestawienia: Grzegorz Wysocki .