Manuela Gretkowska

Powieściopisarka, eseistka, scenarzystka i felietonistka. Po ukończeniu studiów filozoficznych w Uniwersytecie Jagiellońskim wyjechała na kilka lat do Paryża. Z miastem tym oraz sytuacją ni to emigrantki, ni to „wiecznej stypendystki” związane są jej wczesne powieści, w których zaznacza się silny wątek autobiograficzny.

My zies’ emigranty (1991), Tarot paryski (1993), Kabaret metafizyczny (1994), a zwłaszcza Podręcznik do ludzi (1996) to utwory pozbawione wyraźnie zarysowanej fabuły. Żywiołem, w którym spełnia się pisarka, jest dygresyjny esej z mnóstwem wstawek o charakterze reportażowym, wspomnieniowym, parodystycznym. Hybrydy stylistyczne i gatunkowe, w jakich Gretkowska znalazła upodobanie, pozostają w związku z problematyką jej książek. Wyłania się z nich bowiem jakaś „neurotyczna osobowość naszych czasów”, tyleż przerażający co komiczny portret człowieka Zachodu końca XX wieku. To ktoś miotany sprzecznymi ideami, pozbawiony spójnego systemu wartości, łatwo ulegający szybko zmieniającym się modom intelektualnym i obyczajowym. W roku 1998 ukazał się zbiór tradycyjnych w formie i intrygujących problemowo opowiadań Namiętnik. Tom składa się z pięciu utworów i traktuje o potrzebie i poszukiwaniu miłości. Z równie dużym zainteresowaniem przyjęto kolejną książkę Gretkowskiej – zbeletryzowany dziennik intymny Polka. Tytułowa
Polka to imię córeczki, której przyjścia na świat oczekuje narratorka-bohaterka tych zapisków. Książka jest w istocie hymnem pochwalnych wyśpiewanym na cześć łaski macierzyństwa, ogniska domowego, prostych radości dnia codziennego. Napisane wspólnie z Piotrem Pietuchą Sceny z życia pozamałżeńskiego to dwie minipowieści, historie miłości, namiętności i obsesji. W pierwszej światowej sławy malarz, który w chwili kryzysu chroni się do klasztoru buddyjskiego na południu Francji, nawiązuje znajomość z młodą mniszką, a flirt szybko zamienia się we wzajemną perwersyjną namiętność. Akcja drugiej toczy się w Warszawie: czterdziestoparoletni humanista, poczciwy ojciec rodziny, zakochuje się w studentce. Ich romans to rodzaj obsesyjnej gry, w której liczy się tylko "tu i teraz". Romantyczna próba ucieczki od codzienności staje się dla bohaterów Scen z życia pozamałżeńskiego zaskakującą podróżą w głąb siebie. Ich miłość okazuje się testem objawiającym gorzką prawdę: to, kogo i jak kochamy, pokazuje, kim jesteśmy.