Gustaw Flaubert

Realista, który nie uważał się za realistę. Sądził, że realizmowi brak piękna i uczucia, ale głosił podobny program.

Mówił o zdystansowaniu, bezosobowości i beznamiętności narratora, postulował wielką dbałość o prawdę, podejmowanie tematów z życia codziennego. Pisanie powieści poprzedzał obserwacjami i doświadczeniami, gromadził wielką dokumentację. Poświęcał swemu zajęciu wiele czasu i energii. Był samotnikiem. Pisał o idealnej miłości, o środowisku drobnomieszczańskim, podejmował też tematy historyczne, a fabułę opierał na faktach.

Najsłynniejsza powieść Flauberta, Pani Bovary, powstała na podstawie autentycznego wydarzenia: samobójstwa żony niejakiego Delamare, prowincjonalnego lekarza. Opowieść ta wykracza jednak poza ów sensacyjny fakt. Emma Bovary przejawia prawdziwy głód uczucia, swoją postawą przedstawia życiową szamotaninę kobiety żyjącej w rzeczywistości w wyobraźni, gwałtownie poszukującej sensu życia. Flaubert obserwuje ją i mówi "pani Bovary to ja!".

Ukuty od nazwiska tytułowej postaci termin "bowaryzm", który wszedł do języka teorii literatury, oznacza tworzenie fikcyjnej wizji własnej osoby, wchodzenie w role innych, na przykład bohaterki romansu czy żyjącej w luksusie wielkiej damy. Znamionuje kobietę zrozpaczoną, rozczarowaną i znudzoną zwykłym życiem, niebezpiecznie wykraczającą poza konwenans. Wybrane dzieła Flauberta: Pani Bovary, Szkoła uczuć, powieść historyczna z czasów starożytnych Salammbô.

Niemal całe życie spędził w majątku rodowym koło miejscowości Rouen. Dom opuścił dopiero w 1840 roku, by studiować prawo w Paryżu. Na studiach poznał między innymi Wiktora Hugo, jednak życie w stolicy nie przypadło mu do gustu. Porzucił studia w 1846 roku po ataku epilepsji.

Nigdy się nie ożenił, a obiektem jedynej miłości w jego życiu była poetka Louise Colet, z którą romansował w latach 1846-54. Po śmierci matki w 1872 roku popadł w kłopoty finansowe i zdrowotne. Zmarł na serce osiem lat później, w wieku 58 lat.