Zofia Nałkowska

Polska powieściopisarka, publicystka, autorka dramatów.

Ukończyła prywatną pensję w Warszawie, następnie studiowała na tajnym Uniwersytecie Latającym.

Debiutowała w 1903 r. opowiadaniem w Ogniwie.

W pierwszym okresie twórczości pisała powieści psychologiczno-obyczajowe w poetyce modernistycznej, dotyczącej głównie życia i sytuacji społecznej kobiet, m.in.: Książę (1907), Rówieśnice (1909), Węże i róże (1915) oraz nowele Koteczka czyli białe tulipany (1909).

Po odzyskaniu niepodległości poszerzyła zakres zainteresowań o aktualną problematykę społeczno-polityczną, porzucając wybujały indywidualizm i pogłębiając refleksję filozoficzną w powieściach: Romans Teresy Hennert (1923), Choucas (1927), Niebieska miłość (1928), Granica (1935), Niecierpliwi (1939), Węzły życia (1948, wydanie 2 rozszerzone, tom 1-2, 1950-1954) o przedwojennej warstwie rządzącej, a także w dramatach, np. Dom kobiet (1930). Dociekliwością psychologiczną cechują się również Charaktery (1922), autobiograficzny Dom nad łąkami (1925) oraz opowiadania Ściany świata (1931).

Plonem jej pracy w Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich był tom wstrząsających opowiadań Medaliony (1946).