felieton(strona 3/5)

Niektórych zniesmaczy, znajdą tu tylko brudną pornografię ciała. Inni dojrzą w odbiciu siebie - lub siebie-jakimi-mogliby-być; niepokojącą pornografię ducha.

Donna Fontaine szukała na kochanka “największego mężczyznę, jakiego mogła znaleźć”. Poprzedniego, niejakiego Shackleforda, wpakowała do więzienia za “seksualne znęcanie się”. Shackleford poprzysiągł zemstę.

Obyczaje polskie stanowią znakomitą lekturę, która łączy w sobie rzetelną, popartą argumentami wiedzę, poczucie humoru oraz ogromną ilość cytowalnych w towarzystwie anegdot i ciekawostek.

Treść już na pierwszy rzut oka nie powala. Cień Zygmunta Krasińskiego zwraca się do bezimiennej powiernicy, missyonarki naszego narodu spirytualnego.

Trudno pisać o poezji, trudniej jeszcze pisać o poezji kogoś, kogo się zna i lubi bądź zna i nie lubi – zawsze istnieje wtedy pewne ryzyko, że przemawia nie gust recenzenta, ale jego osobiste sympatie lub antypatie.

Czy można sobie wystawić doskonalszy obraz rodzinnego, związkowego czy przyjacielskiego życia, niż półleżenie w dwóch sąsiednich fotelach (z obowiązkową herbatą) w kojącym milczeniu, przerywanym z rzadka cytatami zabawnymi lub pożytecznymi?

Zupa Franza Kafki jest drobiazgiem uroczym, zabawnym, w dodatku opatrzonym równie celnymi pastiszowymi ilustracjami.

Wiersz netowy nie musi być wiekopomny, głęboki, nadający się do wielokrotnych odczytań. Powinien olśniewać – a przynajmniej skłonić do szybkiego, zgrabnego komentarza.

Internet ułatwia i skraca dystans; dzięki św. Google’owi, patronowi wiedzy wszelkiej, możemy z łatwością znaleźć namiary na przynajmniej część osób, z którymi chcielibyśmy się skontaktować; dane leżą na netowej ulicy.

Można zatem czytać real foto jako krytykę społeczną, pokazującą jak dalece świat wyobrażeń rozmija się ze światem rzeczywistym.

Pisząc o tych pragnieniach i o równoczesnej niemożności ich spełnienia, Chatwin sięga daleko poza doświadczenie tego czy innego miejsca na ziemi.

Rzadko kiedy debiut jest doskonały (jeśli w ogóle o jakiejkolwiek książce możemy napisać, że jest doskonała), zazwyczaj ma w sobie rozmaite skazy, spod których widać mniej lub więcej dobrej poezji.

Mathews z wrażliwością poety, swawolnością komika, cierpliwością etnografa, seksuologa i socjologa razem wziętych rozciąga przed nami całą panoramę onanizmu.

Największą sensacją tegorocznego Portu było jednak wręczenie po raz pierwszy nowej nagrody poetyckiej, Silesiusa, nieco młodszego brata znanego już „prozaicznego” Angelusa (obie upamiętniają barokowego poetę religijnego, Anioła Ślązaka z Wrocławia).

Tytułowa irlandzka herbatka to tajemniczy napar o właściwościach narkotycznych, który przez stulecia rozjaśniał umysł Irlandczyków.

Jakiegóż języka ma się uczyć następca Szarych Szeregów, jeśli nie niemieckiego? Cóż jest logiczną kontynuacją wysadzania mostów, jeśli nie gra z szefem w squasha? Jakąż mamy szlachetniejszą sprawę (skoro okupantów zabrakło) jeśli nie pomnażanie kapitału?

Oczywiście, pisarze, tekściarze i scenarzyści przeważnie zadowolą się byle bluzgiem, wrzucą kilka przerywników na „p”, „k”, „j” i „ch” wraz z formami pokrewnymi i mają z głowy.

Nie sposób oddać urody tej książeczki – musiałbym przytaczać całe stronice, bo nierzadko o celności niektórych żartach stanowi ich miejsce w dłuższym ciągu zdań.

Gross, wspominając równocześnie pięknie o Polakach, którzy Żydów ratowali w czasie wojny, pokazuje powszechność antysemityzmu i powszechność przyzwolenia na zbrodnie, przestępstwa, a nawet maleńkie wykroczenia i nieprzyjemności.