50 książek, które musisz znać, by nie nazwano cię zacofanym oszołomem

Co trzeba dzisiaj przeczytać, by mieć coś do powiedzenia w kulturalnym towarzystwie? O jakich książkach warto rozmawiać, a przynajmniej udawać wszem i wobec, że się je ostatnio przeczytało? Które tytuły trzeba znać, by nie zostać posądzonym o zacofanie i oszołomstwo? Słyszałeś o modzie na działania i publikacje Krytyki Politycznej, ale nie wiesz od czego zacząć, by również być na czasie?Odpowiadamy na te i wiele innych pytań na kolejnych stronach naszej galerii.

Prezentujemy subiektywne zestawienie 50 tytułów książkowych, które musisz znać (przynajmniej ze słyszenia), jeżeli pretendujesz do miana współczesnego postępowego inteligenta.

"Nad Strachem unosi się krzyk protestu, jazgot zagłuszający próbę debaty o tym, co tak naprawdę jest w tej książce ważne, czyli o naszym rozrachunku z przeszłością. Rozrachunku czynionym nie po to, by się po raz kolejny korzyć i przepraszać wszystkich dookoła – tym razem nie za Jedwabne, a dla odmiany za Kielce - ale po to, by prześledziwszy drogę kamyczków, które porwały za sobą lawinę pogromów, głębiej poznać naszą przeszłość, nawet, jeśli będzie ona przykra i bolesna" (Mirosław Szyłak-Szydłowski).

Więcej na temat książki przeczytasz w naszym serwisie: tutaj .

W tej książce Dawkins , z pozycji darwinizmu, pisze o religii i niszczy, szydzi z kreacjonizmu. Religia według Dawkinsa jest nie tylko nielogiczna. Jest szkodliwa, czasem bardzo niebezpieczna. Religie dość już narobiły zła, czas, by ich miejsce zajęła wreszcie nauka.

" Michnik nie oszczędza tego środowiska (tzw. lewicy laickiej), z którego, jak pisze, sam wyrósł, i zdecydowanie odrzuca polityczny ateizm oraz antykościelny obskurantyzm lewicy. Pozycję wyjściową do ataku daje mu znakomite oczytanie w przedwojennych i powojennych wypowiedziach Kościoła oraz poszczególnych teologów (encyklika Mit brennender Sorge), ilustruje swą polemikę ważkimi cytatami z listów pasterskich Episkopatu Polski, zarówno w okresie stalinowskim, jak i w czasach późniejszych - enuncjacje te na pewno mało były znane ówczesnym zawodowym krytykom Kościoła" (fragment przedmowy do książki).

Jak pisał na ksiazki.wp.pl Wojciech Sosnowski: " Ziemkiewiczowi można zarzucić wszystko, można się z nim nie zgadzać, ale na pewno nie można mu wytknąć, że nie pisze porywająco. A pisanie publicystki w sposób porywający jest zjawiskiem rzadszym od pojawienia się kwiatu paproci. Gdyby żył jeszcze Kisiel, z pewnością by pana Rafała pobłogosławił".

Więcej na temat książki czytaj w naszym serwisie: tutaj .

Stał się podręcznikiem stylu bycia i stylu pisania, specyficznego humoru, tragizmu, dawał lekcję stosunku do Polski i fundamentalnych zagadnień ontologicznych. Nadal pozostaje obowiązkowym podręcznikiem ludzi prawdziwie światłych, a jednocześnie jest kluczem do wielu zagadek Gombrowiczowskiej poetyki i światopoglądu.

"Podane przez Klein fakty można przyjąć do wiadomości albo je zignorować, tezom przez nią głoszonym przyklasnąć albo je puścić mimo uszu. Ba, można nawet przeciw nim zaprotestować, widząc w nich przejaw lewicowej agitacji. Ale, żeby protestować, trzeba wiedzieć, przeciw czemu; ergo: książkę Naomi Klein tak czy owak poznać warto" (Dorota Tukaj).

*Więcej na temat książki przeczytasz w naszym serwisie: tutaj . *

Z typową dla siebie odwagą Oriana Fallaci rozprawia się z tematami będącymi konsekwencją islamskiego terroryzmu: z kontrastem, a jej zdaniem również nieusuwalną sprzecznością między Światem Islamu i Światem Zachodu, z ogólnoświatowym zagrożeniem, jakie niesie dżihad, i brakiem reakcji, nadmierną pobłażliwością Zachodu.

Postanowiliśmy podpisać go tytułem pisma, a nie nazwiskami, bowiem nie tylko wspólnie dochodziliśmy do prezentowanych tu idei, ale przede wszystkim wiele z nich nie ma ustalonego autorstwa. Umieszczone w Przewodniku pojęcia, przykłady, konkretne rozwiązania wybraliśmy z tego, co naszym zdaniem we współczesnej myśli lewicowej najlepsze i najciekawsze, tak pod względem etycznym czy intelektualnym, jak i politycznej skuteczności. Staraliśmy się też, aby wszystko, o czym piszemy, było możliwie głęboko zakorzenione w polskich realiach oraz historii.

Książka poświęcona tradycji polskiej lewicy z przełomu XIX i XX wieku pokazuje, jak wielką wykonano w Polsce pracę na rzecz społecznego postępu, walki z przesądami, ciasnotą umysłową. Historie polskich społeczników i intelektualistów, pozytywistów i marksistów, anarchistów i państwowców – Brzozowskiego, Abramowskiego, Krzywickiego czy Kelles-Krauza – to opowieści o tym, jak w naszym kraju próbowano opisać i zmienić świat. Zrozumieć lokalny kontekst i wpisać go w procesy ogólne – nowoczesność i europejski kapitalizm. Próby te różniło wiele, ale łączyła idea, że ludzki świat tworzymy my sami, że w dotychczasowym kształcie jest on niesprawiedliwy i domaga się naprawy, a jego ulepszenie wymaga nowoczesnych narzędzi opisu.

Homobiografie to głośny i szeroko dyskutowany zbiór szesnastu opowieści o najważniejszych polskich pisarzach i pisarkach XIX i XX wieku. Postacie, przedstawiane zazwyczaj w sposób pomnikowy, z pominięciem wielu niewygodnych kwestii, zostają tu zaprezentowane ze zwyczajnej, ludzkiej strony. Raczej w szlafroku niż na postumencie. Materiałem dowodowym są cytaty z pamiętników, listów, dzienników. W efekcie poznajemy prawdziwe życiorysy wybitnych osobistości kultury polskiej, których tożsamość przez długie dziesięciolecia była kamuflowana.

Odmienne zwyczaje, style życia i miłosne wzorce spychane są do podziemia – albo do getta „prywatności”. Leczyć ich – mówią ekstremiści. Rób to w domu, po kryjomu – mówią konserwatyści mieniący się liberałami. Marcie Konarzewskiej i Piotrowi Pacewiczowi opowiadają, jak tęsknią, cierpią, pragną i nienawidzą. Co daje rozkosz, a co boli. Każda z rozmów opowiada inną prawdę o miłości.

Więcej na temat książki czytaj w naszej galerii: tutaj .

Najważniejsza monografia radzieckich obozów pracy, w których zginęło sześć milionów ludzi. Rozrzucone po całym ZSRR, gułagi tworzyły sieć, nazwaną przez Sołżenicyna „archipelagiem”. Przewinęło się przez nie trzydzieści milionów więźniów, wrogów systemu i zwykłych przestępców. Autorka dotarła do osób, które to piekło przeżyły i opowiadają całą makabryczną prawdę. Korzystała ze słynnych książek (m.in. Sołżenicyna , Szałamowa i Herlinga-Grudzińskiego ) i z materiałów, zebranych w Rosji już po upadku komunizmu.

ďťż

My z Jedwabnego to bardzo osobisty zapis (prowadzony od sierpnia 2000 roku do 1 lutego 2004 roku w formie dziennika) żmudnego dochodzenia do prawdy, prawdy o wydarzeniach kilku lipcowych dni 1941 roku i wszystkich ich późniejszych konsekwencjach, ale przede wszystkim prawdy o ludziach. Których autorka znajdowała w Polsce, Izraelu, Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej. Są wśród nich niedoszłe ofiary, mordercy, świadkowie, nieliczni Sprawiedliwi; drugie pokolenie naznaczone zbrodnią: dzieci ofiar i dzieci morderców; ci, którzy wiedząc od zawsze o zbrodni nie chcą przerwać milczenia i ci, którzy odważnie zmierzyli się z prawdą, nawet jeżeli ta prawda oznacza, że w swym ojcu muszą dostrzec mordercę.

Nasza bezradność wobec neoliberalnej hegemonii wymaga zdaniem Ĺ˝iĹžka terapii wstrząsowej. Pomysł na renesans Lenina może wzbudzać wybuch sarkastycznego śmiechu. Marks jest OK, ale Lenin? Czy nie jest on symbolem potężnej katastrofy, która odcisnęła swoje piętno na całym XX wieku? Słoweński filozof nie zajmuje się obroną dobrego wizerunku Lenina, interesuje go raczej pewien niezwykły moment w historii i Lenin jako myśliciel, który potrafił uchwycić jego znaczenie.

Tę książkę rekwirowano na granicy. Dlaczego? Wychowało się na niej całe pokolenie polskich opozycjonistów. Nazywana przez jednych „legendarną”, przez innych „podręcznikiem polskiego inteligenta” jest panoramą postaw i życiorysów, które przyświecały polskim niepokornym przez ostatnie stulecie. Co znaczyło „być niepokornym”?

W galerii portretowanych przez Cywińskiego są ludzie prawicy, ale też działacze socjalistyczni.Każdy portret prezentuje motywy zachowań i postawy przyjmowane w trudnych czasach, działania często „pod prąd”, ale zgodne z wyznawanymi wartościami.

Więcej na temat książki czytaj w naszym serwisie: tutaj .

Przedmiotem książki są zjawiska związane z procesem globalizacji, takie jak segregacja, separacja, wyłączenie. Autor zastanawia się nad zmianami w sposobach pojmowania czasu i przestrzeni, zmianami wzorców społecznej organizacji (społeczeństwo "planetarne" i terytorialne, "nomadzi" i osiadli, neoplemienność, tendencje fundamentalistyczne, wartości tworzące wspólnotę, "sąsiedztwo" itp.), rozważa specyfikę współczesnych wojen o podział przestrzeni i wpływów, analizuje konsekwencje globalnej ekonomii, finansów i informacji dla współczesnych państw narodowych, poświęca wreszcie uwagę kulturowym konsekwencjom owych procesów.

Ta niezwykła książka, wielokrotnie wznawiana i tłumaczona na wiele języków zaliczana jest do klasyki literatury o Holocauście. Powstała w 1947 r. z potrzeby wewnętrznego wyzwolenia, stanowi studium niektórych aspektów życia w społeczności więźniarskiej. Autor, były więzień KL Auschwitz III - Monowitz w przejmujący sposób i w niezwykłej literacko formie – pozbawionej ocen i oskarżeń - opisuje przybycie do obozu, doświadczenie selekcji, głód, pracę w różnych komandach oraz ludzkie postawy i zachowania w obozie.

Relacja Hannah Arendt to nie tylko znakomity literacko klasyczny reportaż sądowy, lecz także esej o mechanizmie państwa totalitarnego oraz mentalności jego twórców i sług. Autorka, jeden z najwybitniejszych, niezależnych umysłów naszego wieku, nie cofa się zarazem przed postawieniem pytań o istotę postaw Żydów europejskich w obliczu Zagłady.

"Maus" Arta Spiegelmana jest jednym z najbardziej wstrząsających i wiarygodnych pomników Holokaustu i mocno wierzę w to, że jeszcze przez wiele lat nie pozwoli nam on zapomnieć światu o tym, że "takie miejsce istniało". Stawiam zbiorcze wydanie "Mausa" na półce tuż obok takich "pomników Holokaustu" jak Czy to jest człowiek Primo Levi’ego , Losu utraconego " Imre Kertesza czy opowiadań obozowych Tadeusza Borowskiego (Grzegorz Wysocki).

"Maus” to jedna z najważniejszych powieści graficznych w historii komiksowego medium. Dzieło mistrzowskie, odważne pod względem formy i treści, jest próbą zrozumienia historii XX wieku z perspektywy indywidualnych ludzkich losów. „Maus”, jako pierwszy komiks w historii, został uhonorowany nagrodą Pulitzera w 1992 roku.

Więcej na ten temat czytaj w Komiksomanii: tutaj .

W tekście pt. Świat według lewicującego metropolitalnego mieszczucha Wojciech Sosnowski krytykował antologię: "W zamierzeniu autora antologii teksty te miały wskazać punkty zapalne sporów społecznych, jątrzących się przez ostatnie 20 lat. Według Szczygła są to: dyskusja o aborcji, Radio Maryja, lustracja i nierozliczenie zbrodni komunistycznych, bezdomność, zmiany w podejściu do spraw seksu oraz społeczne postrzeganie mniejszości seksualnych.Nie odmawiając słuszności selekcji, bowiem wiele z tych tematów jest często obecnych w mediach i na dyskusje o nich występuje społeczne zapotrzebowanie, jednakowoż* mam żal do Szczygła , że przedstawił tylko jedną wizję, tę reprezentowaną przez wielkomiejskiej liberalnego inteligenta*".

Z kolei Grzegorz Wysocki pisał na łamach "Dwutygodnika": "Jedna z ważnych książek minionego roku, frapujące podsumowanie ostatnich dwudziestu lat wolnej Polski oraz jeden z najmocniejszych argumentów w sporze o tzw. literaturę zaangażowaną. Argument wytrącający broń z ręki krytykom twierdzącym, że literatura ta ma niewiele (lub zgoła nic) wspólnego z literaturą piękną".

26 (a nawet więcej) historii, zapisanych przez najlepszych polskich reporterów. To osobisty wybór reportaży Mariusza Szczygła o tym, gdzie zaczęła się i dokąd doszła nowa Polska.

Profesor Bartoszewski jest dla mnie takim niekłamanym autorytetem, człowiekiem, którego słucham z niezmierną uwagą i od lat darzę wielką atencją. Podziwiam go za siłę spokoju i godność, z jaką zareagował na rzucane nań kalumnie. Owa siła spokoju i niezłomność charakteru wyraźnie widoczna jest praktycznie w każdej wypowiedzi zamieszczonej w wydanym wywiadzie-rzece. (Mirosław Szyłak-Szydłowski)

Znany z urzekającej i nieokiełznanej gadatliwości profesor Bartoszewski i tym razem staje na wysokości zadania, jakby kierował się w życiu zasadą „po pierwsze: nie nudzić”. Wspaniały, jakby na jednym oddechu wypowiadany, wykład, fenomenalny przykład naprawdę żywej lekcji historii. (Grzegorz Wysocki)

Więcej na temat dwóch tomów rozmów z Bartoszewskim czytaj w naszym serwisie: tutaj i tutaj .

* Leszek Kołakowski : gigant intelektualny, wybitny filozof i publicysta, niestrudzony popularyzator filozofii oraz kolejny - po przedstawionym na poprzedniej stronie Bartoszewskim - niekwestionowany autorytet dla wielu Polaków. Zarazem mam wrażenie, że Kołakowskiego czyta się u nas rzadko i raczej nieuważnie. Przygodę z dziełami filozofa warto rozpocząć od wyboru jego najważniejszych esejów.*(Grzegorz Wysocki)

Książka ta zawiera dwadzieścia dwa eseje i artykuły wybrane z całego, zamkniętego już, niestety, dorobku Leszka Kołakowskiego . Ułożyliśmy je w kolejności zgodnej z chronologią powstawania: najpóźniejszy dzieli od najwcześniejszego bez mała pół wieku.

Oryginalna próba jego popularyzacji oraz pokazania nowatorstwa i rewolucyjności katechizmu - owocu zmian, jakie zaszły w Kościele po II Soborze Watykańskim. Rozmówcy, omawiając kolejne rozdziały katechizmu, poruszają tak ważne dla katolików tematy, jak śmierć, niebo, wolność, łaska, nadzieja czy stosunek Kościoła do państwa.

Kolejnym twórcą, który wpływał i w dalszym ciągu wpływa na myślenie sporej części rodzimej elity intelektualnej, jest Ryszard Kapuściński . W kulturalnym towarzystwie warto znać nie tylko jego twórczość, ale także szczegóły z jego bogatego i budzącego wiele kontrowersji życiorysu. Jeśli mowa o twórczości Kapuścińskiego , sięgnijcie chociażby po jego ważkie, pobudzające do myślenia, a chyba stosunkowo rzadko komentowane Lapidaria . (Grzegorz Wysocki)

Może pozostaną jako świadectwo czasu przeszłego, jako ślad prób, jako znaki? A może w naszym świecie, już tak rozrośniętym, tak ogromnym, a zarazem coraz bardziej chaotycznym i trudnym do objęcia, do uporządkowania, wszystko zmierza w stronę wielkiego collage'u, w stronę luźnego zbioru fragmentów, a więc - właśnie w stronę lapidarium?

Pierwsza tak obszerna, obejmująca całe życie i dzieło, książka o Ryszardzie Kapuścińskim (1932-2007), pióra wybitnego dziennikarza i reportera „Gazety Wyborczej”. Doskonale udokumentowana, pełna celnych analiz opowieść o „człowieku, żyjącym w poplątanych czasach, w kilku epokach, w różnych światach” na szerokim tle wydarzeń społeczno-politycznych ostatniego półwiecza w Polsce i za granicą. * Domosławski odważnie podejmuje wnikliwą próbę charakterystyki Kapuścińskiego - człowieka pełnego sprzeczności, wokół którego narosło wiele kontrowersji.*

O książce: Panorama przedwojennych losów grupy ludzi, połączonych mieszkaniem w jednej, lubelskiej kamienicy i straszną przyszłością, która niebawem miała nadejść: Zagładą. Właścicielkę domu, Franciszkę Arnsztajnową, odwiedzał genialny poeta Józef Czechowicz. To on miał tytułową”wyjątkowo długą linię” życia. Zginął na początku wojny, w wieku trzydziestu sześciu lat. Poruszająca, pełna pytań i hipotez, opowieść o przeznaczeniu i pamięci.

Jak komentował Piotr Gursztyn w "Dzienniku": "Życzliwość autora wobec bohatera posuwa się dalej niż tylko do korzystnej interpretacji zdarzeń, czy też pominięcia spraw niewygodnych. Książka Bouyeure’a przez swój charakter jest niemal hagiografią". Na łamach "Gazety Wyborczej" Wojciech Mazowiecki potwierdził, że "ta książka powstała z zauroczenia Michnikiem".

* Cyril Bouyeure , pisząc tę książkę, wypełnił istotną lukę na rynku wydawniczym. Oto bowiem na półkach księgarni pojawia się nareszcie biografia Adama Michnika* - jednego z najważniejszych uczestników życia publicznego w Europie Środkowej ostatnich czterdziestu lat - twórcy i działacza opozycji demokratycznej, więźnia politycznego PRL, wreszcie architekta przemian roku 1989 i szefa największego opiniotwórczego dziennika w wolnej Polsce.

"* Lis uprawia tutaj współczesną, postkomunistyczną wersję propagandy sukcesu:* tak wiele już przecież osiągnęliśmy, nasza gospodarka rozwija się jak nigdy dotąd (kto by tam przewidział kilka miesięcy temu jakiś kryzys, prawda?), a my sami jesteśmy lepsi od naszych komentarzy na wstrętnych i złych forach internetowych" (Grzegorz Wysocki).

Więcej na temat książki przeczytasz w naszym serwisie: tutaj .

Niezwykle osobiste rozmowy o ateizmie z kluczowymi postaciami polskiego życia publicznego. Piotr Szumlewicz zadaje pytania o najbardziej intymne aspekty duchowości, odpowiadają pisarze, filozofowie, naukowcy, dziennikarze, politycy, naukowcy i działacze społeczni

Książka zawiera wybór tekstów z lat 1997-2004 - zarówno z art-zina, magazynu papierowego, jak i internetowego 'tygodnika szybkiego reagowania' - a także kompletny 'Słowniczek Artystyczny Rastra', szczegółowy indeks, kalendarium oraz unikalny materiał zdjęciowy. Książka liczy przeszło pół tysiąca stron i zawiera blisko sto kolorowych ilustracji.

Ekstremalną formą Homo Sacer był więzień obozu koncentracyjnego tuż przed swoją ostatnią drogą do komory gazowej (muzułman). Jak żywy trup, budził już tylko niechęć. Jednak zdaniem Agambena , uważnego czytelnika i interpretatora obozowych książek Primo Leviego i innych ocalałych, taki właśnie człowiek byłby najbardziej wiarygodnym świadkiem zbrodni w Auschwitz. Ci, którzy przetrwali, nie mogą być świadkami, gdyż nie przeżyli tego dramatu do końca. Martwi nie mają zaś głosu.

Czy cenzura jest dopuszczalna? Niektóre słowa ranią, dlaczego więc ich nie zakazać? Przecież „pedał” boli tak samo jak cios w splot słoneczny. A co z pornografią? Poniża kobiety, więc może należy wyjąć ją spod prawa? Takie pytania postawiła sobie wybitna amerykańska filozofka Judith Butler .

Autorka dokonuje przeglądu stereotypów, uprzedzeń, „prawd niezmiennych”, na których ufundowane są społeczne, jak również polityczne opinie dotyczące kobiecości, męskości, rodziny, macierzyństwa, rodzicielstwa, prostytucji. Zajmują ją sprawy aktualne i gorące, uwikłane w polityczny dyskurs i publicystyczne spory, takie jak aborcja, pornografia czy homoseksualizm. Patrzy przez pryzmat historii idei i etyki rozumianej jako dziedzina filozofii, a nie jako religijna moralistyka. Kwestionuje dogmaty o niezmiennej polskości, „twardej” męskości i „kruchej” kobiecości, a zwłaszcza o tym, co zgodne z naturą, a co nie.* Książka prowokuje i pobudza do rozmyślań.*

Janusz Palikot objawia się tutaj jako ktoś zupełnie inny niż ten, za kogo był uważany. Jako poważny demaskator z chirurgiczną precyzją rozkłada na czynniki pierwsze tajniki politycznych salonów. Pozostaje przy tym jeszcze w znanej wszystkim masce cynika, ale tym razem sięga o wiele głębiej. Przedstawia siebie jako najlepszy przykład, jak dojść do władzy, startując właściwie od zera. I jak później tę władzę definiować wyłącznie na własnych zasadach.

„Pisanie nie jest moją pasją. Polska jest moją pasją – wyznaje Donald Tusk . – Jeśli brzmi to pretensjonalnie, nic na to nie poradzę – tak jest”. Książka premiera to z jednej strony komentarz do wydarzeń społeczno-politycznych w Polsce ostatniego ćwierćwiecza, z drugiej zaś osobista refleksja nad obecną sytuacją kraju.

Czy Lech Kaczyński był prezydentem pomnikowym? Niektórzy tego by chcieli i tak go opisują, zwłaszcza po katastrofie smoleńskiej. Są też i tacy, którzy potępiają wszystko, co zrobił prezydent. Doszukując się historii często całkiem niedorzecznych. Michał Majewski i Paweł Reszka po raz pierwszy przecinają wszystkie te jałowe dyskusje: nie jest tak wspaniale, jak chcieliby gorący zwolennicy, ani tak fatalnie, jak imputują przeciwnicy.

W trzech tomach znalazły się liczne teksty będące reakcją na postawy i wystąpienia antysemickie – chodzi zwłaszcza o publicystykę przeciwstawiającą się ekscesom ugrupowań faszyzujących w ostatnich latach II Rzeczypospolitej (pogromy, kampania numerus clausus), o reakcję intelektualistów polskich na falę antysemityzmu z lat 1945-1947 (której symbolem stał się pogrom kielecki), a także o wypowiedzi piętnujące oficjalną propagandę antyżydowską i antyizraelską z lat 1956-1957 i 1967-1968.

Wino to nie tylko smak, moc i aromat, ale też okoliczności, w jakich je pijemy, i pamięć, jaka w nas po nim zostaje. Autor, świetny pisarz i eseista oraz wytrawny znawca „napoju bogów”, zdradza tajniki produkcji win, opowiada o najlepszych, najdroższych rocznikach i tradycji picia. Charakteryzuje „winne” motywy w literaturze, wspomina swoje niezwykłe spotkania z właścicielami winnic, krytykami win czy ekscentrycznymi marszandami.

W swych rozległych intelektualnych poszukiwaniach autor dotyka najistotniejszych niepokojów współczesnego człowieka - w fascynujący, osobisty sposób pisze o filozofii, sztuce, karierze, o literaturze i miłości. Architektura szczęścia to porywająca opowieść o wzajemnych relacjach człowieka i otaczających go budowli, sprzętów i przedmiotów codziennego użytku. Przyglądając się z zaraźliwym entuzjazmem najróżniejszym obiektom architektonicznym, de Botton zgłębia jednocześnie ukryte pragnienia, lęki i aspiracje ich mieszkańców. Przenikliwie i z humorem pokazuje nam, jak możemy lepiej umeblować swoje życie.

W autobiograficznej książce Jarosław Marek Rymkiewicz przedstawił sceny ze swojego dzieciństwa (lata niemieckiej okupacji) oraz sceny masakry na Starym Mieście w czasie Powstania Warszawskiego. Przeplatając je ze sobą, stworzył osobistą opowieść o losie.

Jacek Kuroń : Zamieszczone w tej książce wspomnienia z dość już zamierzchłej przeszłości okazały się nagle bardzo aktualne. Cieszy mnie to jako autora, ale niepokoi jako obywatela i polityka. W tej aktualności zawiera się swoisty paradoks. Napisałem te wspomnienia tak osobiście, że czytelnicy uznali je za opowieść o miłości. Skąd więc jej polityczna aktualność?

W Końcu historii autor, posługując się modelem nauk przyrodniczych, przedstawia ekonomiczną interpretację zmiany historycznej. Pamiętając jednak, że życie człowieka ma również pozaekonomiczne aspekty, podejmuje próbę sformułowania teorii całościowej. Powraca więc do Heglowskiej niematerialistycznej koncepcji historii opierającej się na "walce o uznanie". Czy wolność i równość - zarówno polityczna, jak i ekonomiczna - doprowadzą do takich zmian w społeczeństwie, które usatysfakcjonują wszystkich ludzi?

"Pozycja zaproponowana przez Krytykę Polityczną jest nie tylko – tak można powiedzieć – ożywczym powiewem wśród powyższego zaduchu oczywistości i jednoznaczności, ale też publikacją intelektualnie pobudzającą i inspirującą. (…) Autorzy nie chcą bezrefleksyjnie poddać się sile tłumu, nie chcą ronić łez, bo tak robią wszyscy, nie fascynuje ich bycie częścią pozornej, bo zrodzonej z chwili i trwającej chwilę, wspólnoty. Choć współczują bliskim tych, którzy zginęli, to jednak nie wahają się zadawania pytań" - pisała Bernadetta Darska na swoim blogu.

Żałoba jest kroniką wydarzeń, jakie miały miejsce w Polsce przez pierwszych dziesięć dni po tragicznym wypadku samolotu pod Smoleńskiem. Żałoba pisana jest ze środowiskowej perspektywy, choć prezentuje także inne głosy: polityków, dziennikarzy, ludzi kultury.

Opowieść dziejąca się współcześnie w Polsce, w odróżnieniu od bestsellerowej Wojny polsko-ruskiej... nie na prowincji, lecz w Warszawie. Dorota Masłowska wykreowała nową galerię pełnych humoru postaci, z których zabawnymi przygodami z pewnością zaprzyjaźnią się czytelnicy.

* Lubiewo Michała Witkowskiego to "powieść przygodowa-obyczajowo" z życia ciot. Składa się z dwóch części: Księga ulicy i Ciotowski bicz. Opowieści z dawnych i nowych lat (od lat pięćdziesiątych XX wieku do 2004 roku) snute są kolejno w mieszkaniu dwóch podstarzałych ciot - Patrycji i Lukrecji (cz. I) i na gejowskiej plaży nudystów w Lubiewie (cz. II).* Dwie główne bohaterki, Paula i Michaśka, opowiadają coraz bardziej wyrafinowane narracje i pogrążają się w świecie własnych wyobrażeń i fantazji, tkają dla siebie świat złożony z libertyńskich lektur (przede wszystkim Niebezpiecznych związków ).

W tę pedalską epopeję, "ciotowski Dekameron" czy "przecwelone baśnie z tysiąca i jednej nocy" wpleciony został Wielki Atlas Ciot Polskich i jednocześnie gejowska wizja polskiej przemiany ustrojowej. Witkowski, podejmując zideologizowany temat mniejszości seksualnych (walka o prawa, parady równości, adopcja), zerwał z medialnym, politycznie poprawnym wizerunkiem, odwołując się do tego, co widział i słyszał "spod stołu", stworzył prywatną, gadaną historię o bohaterach/bohaterkach "odrażających, brudnych, złych, fałszywych", którą sam nazywa "pamiętnikiem z powstania pedalskiego".

"Powieść o Dżerzim – przesiąknięta atmosferą wielkomiejskiego gwaru, wyuzdanym erotyzmem bywalców podziemnych klubów i skrajną dwulicowością artystycznej bohemy – niewątpliwie zapada w pamięć. Głowacki mierzy się z legendą Kosińskiego w sposób obrazowy – nie unika nawiązań do twórczości autora Wystarczy być , gmatwa wątki, bawi się fikcją i chronologią zdarzeń" (Katrzyna Frukacz).

Powieść osnuta wokół losów sławnego pisarza Jerzego Kosińskiego – polskiego Żyda, który zrobił w USA wielką karierę. Kim naprawdę był ów kontrowersyjny człowiek, zmieniający wciąż swą biografię, naznaczony Holokaustem bywalec klubów dla sadomasochistów, podejrzewany o to, że nie napisał sam głośnego Malowanego ptaka ?

*Czytaj więcej na temat książki w naszym serwisie: tutaj . *

"Najlepsza do tej pory powieść Żulczyka . Wciągająca historia, dobrze rozrysowane główne postaci dramatu, klaustrofobiczna atmosfera zamkniętej krakowskiej kamienicy, ostre i zabawne dialogi, pomysłowe igranie z konwencją horroru i różnego rodzaju popkulturowymi kliszami. Przede wszystkim jednak Żulczyk utemperował nieco swój często przesadnie kwiecisty styl i ograniczył znacząco liczbę niekończących się dygresji rozbijających jego Radio Armageddon . Zakończenie może nieco rozczarowywać na tle całej historii, ale nie tak bardzo, jakby tego chcieli niektórzy recenzenci książki" (Grzegorz Wysocki).

"* Instytut czyta się świetnie, na jednym wdechu, niczym najlepsze powieści rzemieślników z zachodu.* Problem pojawia się, gdy na moment wyrwiemy się z dusznego mieszkania, zaczerpniemy świeżego powietrza i zadamy pytanie o sensowność fabuły" (Tomasz Pstrągowski).

Czytaj więcej na temat książki w naszym serwisie: tutaj .

Gdy wziętemu brand managerowi dużej międzynarodowej korporacji ukazuje się Matka Boska, nie jest zachwycony. Ale nie przewiduje nawet części kłopotów, jakie go czekają w związku z tym, że został boskim wybrańcem. Nie dość, że jego dziewczyna tego nie akceptuje, a szefostwu przeszkadza krwawienie ze stygmatów, to będzie musiał zmierzyć się z hordą satanistów, kłusownikom przybliżyć podstawy mikroekonomii oraz poradzić sobie z nieuchronną sławą.

"Sukces sensacyjnej trylogii Stiega Larssona „Millennium” wymyka się opisom. Najpierw – w latach 2005-2008 - stała się bestsellerem wSzwecji, potem –wszędzie, gdzie ukazały się przekłady (z Polską włącznie). Najpierw międzynarodowy sukces odniósł nakręcony na jej podstawie film szwedzki, a potem najlepsi twórcy zHollywood zaczęli rywalizować o prawo do wersji amerykańskiej: w zaciekłej walce David Fincher wygrał z Ridleyem Scottem i Martinem Scorsese" - pisał niedawno Wojciech Orliński na łamach "Dużego Formatu".

[ Grzegorz Wysocki ]