Nestor Burma. Ulica dworcowa 120 - recenzja komiksu wyd. Scream Comics

Jeśli śledzicie temat komiksu w mediach społecznościowych, na pewno zauważyliście, jaki hajp wywołała zapowiedź drugiego tomu "Nestora Burmy". Na Facebooku Scream Comics pojawiły się komentarze mówiące wprost, że to jeden z najbardziej wyczekiwanych albumów ostatnich lat.

Przesada? Całkiem możliwe, ale to wystarczyło, abym sięgnął po "Ulicę dworcową 120". Wprawdzie nie czytałem wydanej w 2017 r. "Mgły na moście Tolbiac", ale w tym wypadku nie miało to większego znaczenia. Wydarzenia przedstawione tu przez Tardiego stanowią swoisty prequel przygód tytułowego bohatera.

Nestor Burma to paryski detektyw i właściciel agencji "Fiat Lux" wymyślony przez autora kryminałów Léo Maleta, który poświęcił mu w sumie 15 powieści. We Francji bestsellerowe książki o Burmie to kult, o czym świadczy nie tylko komiksowa adaptacja, ale niezliczone ekranizacje filmowe i telewizyjne.

Akcja "Ulicy dworcowej 120" rozgrywa się w 1940 r. Nestor Burma przebywa w obozie jenieckim wraz z innymi francuskimi żołnierzami. Wśród nich jest także "pan Kuleczka", pokiereszowany cywil cierpiący na amnezję. Tuż przed śmiercią mężczyzna na chwilę odzyskuje świadomość, rozpoznaje Burmę i ostatkiem sił wymawia tytułowy adres oraz imię "Helene".

Zwolniony ze stalagu Burma spotyka na dworcu w Lionie dawnego współpracownika z agencji, który zostaje na jego oczach zastrzelony. Jego ostatnie słowa to także "ulica dworcowa 120". Co łączy te dwie sprawy? Wybitny detektyw nie namyślając się ani sekundy, postanawia rozwiązać zagadkę i ująć mordercę przyjaciela.

"Ulica dworcowa 120" to wspaniały, soczysty noir mający wszystko, czego oczekujemy od powieści kryminalnej z prawdziwego zdarzenia.

Skomplikowana, świetnie poprowadzona intryga wciąga jak diabli i nie pozwala ani na chwilę oderwać się od lektury. Narracja oparta w przytłaczającej mierze na gęstych, szczelnie wypełniających kadry dialogach płynie sobie niespiesznym tempem, robiąc częste przystanki, czy cofając się do wydarzeń z przeszłości bohaterów.

Sam Burma z jednej strony został wyposażony w niebywałą charyzmę, graniczącą z bezczelnością pewność siebie oraz imponujący intelekt, z drugiej wciąż pozostaje na wskroś ludzki i na swój sposób sympatyczny. W toku śledztwa bohater spotyka równie świetnie napisany i obdarzony indywidualnym rysem korowód postaci - zarówno tych pierwszo, jak i drugoplanowych.

Ogromną rolę odrywają tu oczywiście charakterystyczne, utrzymane w szarościach rysunki Tardiego, który łączy cartoonowy, lekko humorystyczny fizys bohaterów ze skrajnie realistycznymi tłami.

Efektem tego jest dość niezwykły, nieco oniryczny klimat idealnie wpisujący się w ponurą historię i absurdalne czasy określane przez bohaterów "dziwną wojną". Co zresztą Tardi zręcznie uchwycił, pokazując w gruncie rzeczy "pluszową" okupację Francji, której prominentni obywatele żyją dalej jak gdyby nigdy nic mimo widma zbliżającego się Holocaustu.

"Ulica dworcowa 120" to kawał świetnie opowiedzianej historii, po którą śmiało mogą sięgnąć nie tylko fani klasycznych kryminałów. Sam album prezentuje się naprawdę pięknie. Miejmy więc nadzieję, że na trzecią część nie będziemy musieli już tyle czekać.

Grzegorz Kłos, dziennikarz Wirtualnej Polski

Słuchasz podcastów? Jeśli tak, spróbuj nowej produkcji WP Kultura o filmach, netfliksach, książkach i telewizji. "Clickbait. Podcast o popkulturze" dostępny jest na Spotify oraz w aplikacji Podcasty na iPhonach i iPadach. A co jeśli nie słuchasz? Po prostu zacznij.