Pietro Marchesani, autor przekładów na język włoski m.in. poezji Zbigniewa Herberta , Czesława Miłosza i Wisławy Szymborskiej , otrzymał w piątek w Krakowie Nagrodę Transatlantyk, przyznawaną przez Instytut Książki za popularyzację polskiej literatury na świecie.
Marchesani jest wykładowcą Uniwersytetu w Genui. Jego ogromną zasługą jest przybliżenie włoskim czytelnikom dzieł m.in. Tadeusza Konwickiego , Czesława Miłosza , * Zbigniewa Herberta , Witolda Gombrowicza , Sławomira Mrożka , Andrzeja Szczypiorskiego , * Wisławy Szymborskiej , Stanisława Ignacego Witkiewicza .
Nagroda Transatlantyk została przyznana po raz szósty. Laureat otrzymał 10 tys. euro i statuetkę autorstwa Łukasza Kieferlinga. Na uroczystości obecni byli m.in. Urszula Kozioł , Wisława Szymborska , Ryszard Krynicki i Adam Zagajewski .
Do szóstej edycji nagrody zgłoszono 30 kandydatów z 22 państw. Jak co roku dominowali wśród nich tłumacze, ale byli też dziennikarze, animatorzy kultury i wydawcy z Europy oraz z USA, Brazylii, Chin, Wenezueli i Kuby.Kandydatów zgłaszały polskie placówki dyplomatyczne i Instytuty Polskie, wydawcy z kraju i zagranicy, krytycy literaccy, uczelnie, stowarzyszenia twórcze oraz ośrodki polonijne. Wyboru dokonała Kapituła Nagrody, pod przewodnictwem dyrektora Instytutu Książki Grzegorza Gaudena. Zasiadają w niej: Anders Bodegard, Jerzy Jarniewicz, Albrecht Lempp, Jarosław Mikołajewski i Ksenia Starosielska.
W gronie laureatów Transatlantyku przyznawanego przez Instytut Książki od 2005 r. są: Henryk Bereska (2005), Anders Bodegard (2006), Albrecht Lempp (2007), Ksenia Starosielska (2008) i Biserka Rajcić (2009).
Pietro Marchesani urodził się w Weronie w 1942 r. Ukończył liceum o kierunku klasycznym i wydział filologiczny Uniwersytetu Katolickiego w Mediolanie. Do Polski przyjechał w sierpniu 1966 r. W latach 1967-68 pracował jako lektor języka włoskiego w Leningradzie, a w latach 1968-71 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
W roku 1971 został zatrudniony jako lektor języka polskiego na Uniwersytecie w Genui na wydziale filologicznym. Od 1988 do 1991 był profesorem nadzwyczajnym języka polskiego na wydziale filologicznym na rzymskim Uniwersytecie La Sapienza.
Marchesani jest autorem m.in. szkiców na temat dzieł Krasińskiego, obecności twórczości D'Annunzia w kulturze polskiej, literackich związków włosko-słowiańskich w okresie Renesansu, losów Kochanowskiego we Włoszech, wizerunku Polski we Włoszech oraz Włoch w Polsce w XVI i XVII wieku. Zajmował się także literaturą polską XX wieku, badając m.in. odbiór krytyczny Stanisława Ignacego Witkiewicza .
Organizował i brał udział w wielu prezentacjach, debatach i spotkaniach poświęconych polskiej literaturze. Do najważniejszych wydarzeń należy zaliczyć konferencję i wystawę poświęconą Brunonowi Schulzowi w 2000 r. oraz przegląd "I Polacchi" ("Polacy") w Teatrze Tosse w Genui (2000-2001) z prezentacją spektakli Stanisława Ignacego Witkiewicza , Sławomira Mrożka , Tadeusza Różewicza .
Marchesani publikował artykuły o polskich pisarzach w najważniejszych dziennikach włoskich m.in. „La Stampa”, „La Repubblica”. W 2001 r. założył w wydawnictwie Libri Scheiwiller poświęconą kulturze polskiej serię Taccuino (Notatnik). Wydano w niej teksty Jana Kotta , Wisławy Szymborskiej oraz Tadeusza Różewicza . To samo wydawnictwo, dzięki staraniom Marchesaniego, opublikowało tłumaczenia „Umarłej klasy” Tadeusza Kantora , wiersze Tadeusza Różewicza oraz całość poezji Wisławy Szymborskiej .
Za działalność na rzecz rozpowszechniania kultury polskiej Marchesani otrzymał m.in. odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej, Nagrodę ZAIKS, Nagrodę Grinzane-Cavour, Międzynarodową Nagrodę Mondello, doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, nagrodę za tłumaczenia Polskiego PEN Club.