Francuski realizm magiczny. Instytut Giulianiego

Wątły stary ogrodnik zafascynowany liczbami, kucharka o obfitych kształtach, młoda wdowa pełna namiętnej zmysłowości, inżynier linii Maginota, dzieciak, który każe się nazywać Grubym Joe, by bardziej przypominać chicagowskiego gangstera, kościsty gruźlik, profesor ukrywający się na strychu, twórca instytutu, który nosi jego imię – to główni mieszkańcy Instytutu Giulianiego, renomowanego pensjonatu dla nieuleczalnie chorych. Ich losy krzyżują się ze sobą w zaskakujący sposób – nie tylko w teraźniejszości, ale też i w przeszłości czy w przyszłości.

Akcja powieści rozpoczyna się we Włoszech na początku wieku, a potem prowadzi czytelnika przez czasy Mussoliniego aż do początków II wojny światowej. Instytut Giulianiego jest opowieścią rozpisaną na wiele głosów, rozmową umarłych, na co wskazuje tytuł, opowiadaną kilkanaście lat po zamknięciu pensjonatu. Dzieło jednocześnie epickie, poetyckie, tragiczne, hultajskie, metafizyczne, historyczne, polityczne i fantastyczne…

Fabułą i całą konstrukcją powieści rządzi liczba 7 (7 bohaterów, planowany cykl powieściowy, którego Instytut Giulianiego jest pierwszą częścią, ma się składać z 7 powieści itd.) Płaszczyznę porównawczą dla powieści Vittoza stanowić mogą dzieła Celinea</a> , <a href="/autor.html?aid=3571" rel="nofollow">Prousta</a> , <a href="/autor.html?aid=6066" rel="nofollow">Joycea (traktowanie czasu, rola wspomnień, pamięci), Eco , Pereca (matematyczne inklinacje, upodobanie do liczb), czy zwłaszcza Czarodziejska góra Tomasza Manna (szpital w górach, bliskość śmierci, motyw inicjacji, zagrożenie wojną). Pełna humoru, zaskakująca paradoksami, mieszająca to, co realne z wyobrażonym, powieść Vittoza mieści się w nurcie realizmu magicznego i wskrzesza zapomnianą tradycję cyklów powieściowych.

Michel Vittoz (ur. 1946) – tłumacz literatury obcej (m.in. Strindberga, Szekspira, Ibsena), dramaturg, pisarz. Jego działalność dramaturgiczna, rozpoczęta w 1974 r., związana była m.in. z Teatrem du Miroir i brukselską Operą Narodową, Teatrem Narodowym Varia Theatre w Strasburgu, Operą Nicejską, paryską Operą Comique i Operą w Lyonie. Jako powieściopisarz zadebiutował w 1990 r._ Edypem w Panamie_ (Oedipe a Paname). W 2001 r. wydał kolejną powieść pt. Śmiech urzędnika (Le rire de l`employe). Instytut Giulianiego (2002 r.) to trzecia jego powieść, stanowi zarazem pierwszą cześć siedmiotomowego cyklu pt. Rozmowy umarłych (La conversation des morts).

Patronat medialny nad książką objęła Wirtualna Polska.