Chwytam więc bez zwłoki za pióro, nie po to jednak by wbić je oprawcy w oko (porada z rozdz. 13), lecz żeby ostrzec Was, drodzy czytelnicy, przed Poradnikiem. Rekomendacja Komendy Głównej Policji i zamieszczony na okładce życiorys Pałkiewicza pozwalają przypuszczać, że po przeczytaniu Podręcznika przetrwania wyjdziemy cało z każdej opresji, bez względu na to czy będzie to – sądząc po lekturze spisu treści – wypadek drogowy, porażenie prądem, czy tornado lub atak z bronią masowego rażenia. No bo kto inny, jak nie osoba, która odbyła 44-dniową samotną podróż szalupą ratunkową przez Atlantyk bez sekstantu i łączności radiowej w 1975 roku, założył pierwszą w Europie szkołę przetrwania w 1983 roku, w 1986 roku przebyła w poprzek wyspę Borneo, szkoliła kosmonautów rosyjskich, służby specjalne i jednostkę Grom w zakresie survivalu, przebywała w upałach zwrotnikowych i wędrowała w 60-stopniowych mrozach Syberii, a ramach specjalistycznej ekspedycji na nowo określiła źródła Amazonki (1996) będzie wiedziała co
zrobić przy skaleczeniu narzędziem kuchennym (s. 98) i w razie wybuchu wulkanu?
I tu niestety czeka nas ogromne rozczarowanie. Choć nie wątpię, że Jacek Pałkowski jest lepszy od Chucka Norrisa, to jednak pisanie poradników dla mieszkańców wielkomiejskiej dżungli nie należy do mocnych stron „członka rzeczywistego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie”. Jak żyć bezpiecznie w dżungli miasta stanowi nieudane połączenie podręcznika przysposobienia obronnego i prewencyjnej ulotki „Bądź bezpieczna!”. Jakiż to ważnych informacji dowiadujemy się z książki speca od survivalu? „Handel kradzionymi samochodami stał się intratnym biznesem, przynoszącym szybki zysk. Porządek w mieszkaniu jest ważny nie tylko ze względów estetycznych, ale również i dla bezpieczeństwa. Odległość uderzenia pioruna można łatwo ocenić , licząc sekundy, które upływają pomiędzy błyskiem i grzmotem. Ścieki fabryczne to istna kopalnia trucizn.” W morzu uderzających truizmów i apokaliptycznych wizji („Ryzyko epidemii na gigantyczną skalę grozi ludności nieustannie.”) trudno wyłowić ciekawe i praktyczne
informacje. Wydaje się, że autor powiedział za dużo i za mało jednocześnie. Zamiast informować np. o tsunami warto byłoby poświęcić więcej uwagi zagadnieniom bliższym przeciętnemu mieszkańcowi Bytomia czy Poznania. Poradnik miałby większą wartość, gdyby zagadnienia poddać selekcji i omawiać bardziej szczegółowo, a nie ograniczać do kilku ogólnych informacji na każdy temat. Mimo wyraźnych braków poradnik zawiera nieco ciekawych informacji, a do ostatniego zalecenia dołączam się, dedykując je wszystkim, którym przyjdzie sięgnąć po podręcznik Pałkiewicza: Optymizm i poczucie humoru są najskuteczniejszym sposobem obrony przed depresją i apatią.