wołyń

IPN, we współpracy z Ministerstwem Edukacji, wydał przewodnik po historii Polski w języku ukraińskim. Zaczyna się od chrztu polski, a kończy na katastrofie smoleńskiej w 2010 roku.

Życie zmarłego w 2018 r. Zbigniewa Ścibora-Rylskiego od początku naznaczone było wojną, ucieczką i śmiercią. Generał stał się kustoszem pamięci tragicznych wydarzeń i symbolem kolejnych rocznic Powstania Warszawskiego. Chciał, by coś podobnego nigdy się już nie powtórzyło.

To nie będzie zwykła rozmowa wnuczka z babcią. Mateusz Madejski, dziennikarz Wirtualnej Polski, rozmawia z Zofią Hołub o czasach, w których wyzwaniem było zachować człowieczeństwo.

Piotr Zychowicz podał, że jego książka została usunięta z konkursu Książka Historyczna Roku o nagrodę im. Oskara Haleckiego. Nie kryje rozgoryczenia, podobnie jak Sławomir Cenckiewicz, który w proteście zrzekł się zasiadania w jury konkursu.

Najważniejsze rzeczy ratuje się przez przypadek. Tak było z listami sierot ocalonych z rzezi, z Wołynia. Pęk pożółkłych papierów z niemieckimi stemplami przeleżał ponad sześćdziesiąt lat w pudełku do butów u profesor Jadwigi Klimaszewskiej, szefowej katedry etnografii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Być może tych 129 listów i kart pocztowych z początku 1944 roku, napisanych przez ocalone z rzezi wołyńskiej dzieci, nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdyby nie historyk IPN z Lublina, doktor Leon Popek. Dzięki uprzejmości wydawnictwa Fabuła Fraza publikujemy fragment książki ''Kres. Wołyń. Historie dzieci ocalonych z pogromu''.

Reporterzy Konrad Piskała i Tomasz Potkaj oraz historyk dr Leon Popek opowiadają o losach grupy dzieci uratowanych z rzezi wołyńskiej 1943 i 1944 roku. Po ponad 70 latach otwierają koperty z pisanymi przez nie, nigdy nie wysłanymi listami. I odnajdują nadawców. W dniu premiery książki odbędzie się spotkanie z autorami w warszawskim Domu Spotkań z Historią.

Między Ukraińcami i Polakami istotna jest więź, starsza niż to straszliwe zamieszanie z połowy zeszłego wieku. ...wszak to jak małżonków dwoje! Bóg złączył, a czart dzieli, Bóg swoje, czart swoje! (Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz").