Polak wymordował miliony osób. "Chciałbym objąć miłością całą ludzkość"

Z historią krwawego kata i inkwizytora rewolucji można się zapoznać słuchając audiobooka - "Feliks Dzierżyński. Polski twórca radzieckiej bezpieki" Gustawa Pniewskiego z serii "Tak rodzi się zło" dostępnej w serwisie audioteka.com. Jest to historia człowieka, który odpowiada za śmierć i cierpienie milionów ludzi, głównie Rosjan, którym bolszewicy obiecali nowy porządek. Jak uprzedzał Dzierżyński w "Pamiętnikach więźnia" pisanych w 1908 roku z carskiego więzienia, "krew niewinnych i głód, i cierpienie mas ludowych - płacz dzieci i rozpacz matek - to ofiary, które lud złożyć musi, by pokonać wroga w swoim własnym sercu i by zwyciężyć".

Historyczne publikacje i rosyjska literatura radziecka przez lata obfitowały w straszliwe relacje cierpień doznawanych przez ludzi ze strony oprawców reżimu carskiego, które miały na celu zadać gwałt i stłamsić wszelkie przejawy swobód obywatelskich. W pismach Lenina sprzed rewolucji październikowej pełno było oskarżeń, przykładów represji politycznych i ograniczania swobód obywatelskich stosowanych przez carat.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Oskarżenie były słuszne. Za panowania cieszącego się ponurą opinią Mikołaja I, na zsyłki skazano ponad 300 tys. osób. Tyle że, o czym Lenin już nie wspominał, więźniowie polityczni stanowili w tym gronie zdecydowaną mniejszość, a w ich szeregach znajdowali się głównie dekabryści i Polacy. Tymczasem w ZSRR w łagrach i więzieniach znalazły się dziesiątki milionów osób skazanych, przetrzymywanych i mordowanych głównie z powodów politycznych.

Lenin porywał słuchaczy chwytliwymi bolszewickimi hasłami: "Ziemia chłopom!", "Fabryki robotnikom!", "Demokracja od dołu, demokracja bez burżuazji, bez policji, bez armii stałej!". Kryzys każdej utopii ma miejsce w momencie podjęcia pierwszych prób jej realizacji. Aby przezwyciężyć przeciwności, Lenin powołał do życia "zbrojną pięść, obnażony miecz proletariatu", który będzie chronił zdobycze rewolucji i skutecznie je pogłębiał – słynne Czeka. Jej pierwszym szefem, pionierem i niedoścignionym praktykiem "czerwonego terroru" został nasz rodak, Feliks Dzierżyński.

Czeka, Czeriezwyczajka – Ogólnorosyjska Nadzwyczajna Komisja do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem – w pierwszych miesiącach swojej działalności skupiała się na walce ze spekulacją gospodarczą, ale szybko dostrzeżono, że to nie sabotaż, lecz kontrrewolucja i walka z przeciwnikiem politycznym będzie historyczną misją Czeki. W WCzK, miesiąc po powstaniu, pracowały 23 osoby. W 1920 roku jej skład liczył już 27 tysięcy ludzi, a w 1921 roku - w momencie zakończenia wojny domowej - 310 tysięcy funkcjonariuszy.

Jak to się stało, że pochodzący ze starego, polsko-litewskiego szlacheckiego rodu Felix Dzierżyński stanął na czele Czeki, że paradoksalnie dano Polakowi możliwość wymordowania miliona Rosjan? "W momencie, kiedy Lenin dokonał przewrotu październikowego i zaczął zdawać sobie sprawę, że rzeczą zasadniczą jest opanowanie, czy raczej sterroryzowanie społeczeństwa, jego wybór padł na Dzierżyńskiego. Z punktu widzenia Lenina szef WCzK wyróżniał się dwoma podstawowymi cechami: był fanatycznym ideowcem rewolucji i, jako Polak, nie miał żadnych osobistych i narodowych uprzedzeń przed tym, by unurzać Rosję we krwi i żeby eksterminować całe grupy społeczeństwa rosyjskiego" - wyjaśnia prof. Paweł Wieczorkiewicz.

W książce "Feliks Dzierżyński. Polski twórca radzieckiej bezpieki" Gustawa Pniewskiego poznajemy Felka w okresie nauki w gimnazjum w Wilnie. Przyszły główny sędzia śledczy Czeriezwyczajki zostaje wyrzucony ze szkoły. Od młodych lat przejawia bowiem porywczą postawę. Buntuje się przeciwko tresurze uczniów, szpiclowaniu, carskiej władzy. Dostaje wilczy bilet, nie zostanie już przyjęty do żadnej uczelni na terenie Imperium Rosyjskiego (maturę zrobi na terenie Austo-Węgier). Młody Dzierżyński się tym nie przejmuje. Wybrał już swoją życiową drogę. Mocno związał się z ruchem rewolucyjnym, choć początkowo nie przejawiał radykalnych poglądów i był raczej działaczem umiarkowanym i nastawionym patriotycznie.

Gustaw Pniewski nie bez podziwu opisuje pierwsze lata politycznej działalności Dzierżyńskiego, które przypadały na ostatnie lata XIX wieku. Gdy przebywał w Kownie, dzięki organizowanym przez niego strajkom, robotnikom skrócono czas pracy do 10 godzin dziennie, co było wówczas wielkim sukcesem, w wielu miejscach udało się także wymusić na pracodawcach podwyżki. Szybko więc został namierzony przez carskie służby bezpieczeństwa.

Feliks Dzierżyński po raz pierwszy trafił do więzienia już w 1897 roku. Tam rozpoczął się proces radykalizacji rewolucyjnych poglądów, sięgających wkrótce stanu fanatyzmu. Zrobił on ogromne wrażenie na przywódcach bolszewickiej partii. Wykorzystali oni oddanie sprawie Dzierżyńskiego i uczynili z niego "rycerza i kata rewolucji", który prześladował i mordował hurtowo ich rodaków. Za co niektórzy Rosjanie są mu wdzięczni po dziś dzień.

We wrześniu bieżącego roku miało miejsce uroczyste odsłonięcie pomnika Feliksa Dzierżyńskiego, które odbyło się na dziedzińcu siedziby Służby Wywiadu Zagranicznego Rosji w moskiewskiej dzielnicy Jasieniewo. Cytowany przez TASS szef SWR Siergiej Naryszkin powiedział wówczas: - Dzierżyński do końca pozostawał wierny swoim wartościom. Marzył o tworzeniu przyszłości opartej na zasadach dobra i sprawiedliwości.

Biografia "Feliks Dzierżyński. Polski twórca radzieckiej bezpieki" Gustawa Pniewskiego została wydana w latach 30. XX wieku. Warto się z nią zapoznać choćby po to, aby przekonać się jak twórca tajnej policji w Rosji Sowieckiej był postrzegany w Polsce kilka lat po jego śmierci, nim jeszcze fala "czerwonego terroru" zalała także nasz kraj.

Głosy i nastroje sprzed blisko 100 lat dobrze oddaje test z krakowskiego "Ilustrowanego Kuryera Codziennego" z 1926 roku: "Z gabinetów tego czerwonego potwora prowadził gdzieś w głąb ciemny, kręty korytarz. Na ostatnim jego zakręcie stał Chińczyk i przykładał przechodzącym tamtędy skazańcom lufę rewolweru do skroni, po czym strzał kładł kres ich życiu. (…) Wszystko, co czynił, dla sprawy czynił. Nie zabawiał się żadnymi miłostkami, wpływom postronnym był zupełnie niedostępny, był najbardziej wzorowym urzędnikiem, jakiego Rosja kiedykolwiek miała".