"Nietoperz w świątyni" z nagrodą "Nowych Książek"

* Krystyna Czerni została tegoroczną laureatką dorocznej nagrody miesięcznika "Nowe Książki" za biografię zmarłego rok temu jednego z najwybitniejszych polskich malarzy Jerzego Nowosielskiego . Książka zatytułowana jest Nietoperz w świątyni .*

Jak uzasadnia redakcja "Nowych Książek" - w nagrodzonej biografii - dziele wnikliwym, odważnym i empatycznym - patrzy ona na artystę z rozmaitych punktów widzenia, zawsze z szacunkiem, czcią i zrozumieniem, choć nie bezkrytycznie. Taka polifonia to dobry sposób na portret człowieka o niepodważalnej wielkości, osobowości, niezwykle integralnej, a jednak mozaikowej.

"Dzieje Nowosielskiego skupiają jak w soczewce najważniejsze rozterki i dramaty mieszkańców tego zakątka Europy XX wieku. [...] Warto poznać źródła, z których wypływa jego myśl i sztuka, pochylić się nad nieprostym losem tego wielkiego artysty i pięknego, choć tragicznego człowieka" - pisze Krystyna Czerni we wstępie do książki.

Jerzy Nowosielski, syn Łemka i spolonizowanej Austriaczki, przez całe życie pielęgnował w sobie przynależność do wielu kultur. Najbardziej czuł się związany z kulturą polską, ale, jak mawiał Tadeusz Różewicz, "Nowosielski miał jedno oko polskie, drugie - ukraińskie, w którym niekiedy widać było zły błysk".

Urodził się 7 stycznia 1923 roku, zamiłowanie do malowania wykazywał od dzieciństwa, a pierwszym miejscem, gdzie odbierał wykształcenie artystyczne była okupacyjna szkoła zawodowa, działająca w budynku przedwojennej krakowskiej ASP.Tam poznał przyjaciół na całe życie - Tadeusza Kantora, Mieczysława Porębskiego i przyszłą żonę - Zofię Gutowską. Po likwidacji szkoły przez rok chronił się przed wywiezieniem na roboty w lwowskim klasztorze studytów, gdzie musiał przestrzegać bardzo surowej reguły, ale mógł też uczyć się ikonopisania, o czym marzył od dzieciństwa.

Po wojnie studiował na krakowskiej ASP, gdzie poznał swego najlepszego przyjaciela - Tadeusza Różewicza . To okres, w którym Nowosielski przeżywał kryzys wiary, czuł się ateistą, działał nawet w ZMP, choć szybko okazało się, że nie umie znaleźć sobie miejsca w ramach socrealizmu.

W 1950 roku władze ASP zwolniły z pracy Tadeusza Kantora, a Nowosielski, który był jego asystentem - zwolnił się sam. Wraz z żoną - malarką Zofią Gutowską - przenoszą się do Łodzi. To małżeństwo, które przetrwało ponad pół wieku, oparte było - jak pisze Czerni - na poświęceniu przez Zofię swojej twórczości. Zdolna artystka przestała malować własne dzieła, aby stworzyć dom i zaopiekować się mężem, w którym widziała geniusza. Nowosielski malował w tym okresie miejskie pejzaże i cykle obrazów z kobietami uprawiającymi sport. Na krakowską ASP powrócił dopiero w 1960 roku.

W okresie łódzkim Nowosielski zaczął też pracować jako malarz kościelnych polichromii. Jedną z pierwszych realizacji był kościół w Kętrzynie, z czasem dzieła Nowosielskiego znajdą się w dziesiątkach świątyń w całej Polsce - w Białym Borze, Hajnówce, Zawierciu, w Krakowie, Warszawie. Był to jeden z głównych nurtów jego twórczości, choć wcale nie zawsze wzbudzający entuzjazm odbiorców. "Prawosławni mi mówią, że maluję za katolicko - a katolicy, że za prawosławnie" - pisał Nowosielski. Przyzwyczajeni do teatralnej, barokowej estetyki parafianie często nie doceniali jego wizji.

Tytuł książki autorka zaczerpnęła ze zdania Tadeusza Różewicza: "Malarstwo Nowosielskiego to malarstwo rozpięte na ramionach miłości niebiańskiej i miłości ziemskiej. Rozdarty przez te dwie miłości malarz przypomina czasem anioła, a czasem nietoperza wiszącego w podziemiach opuszczonej świątyni".

Czerni szczegółowo opisuje drogę twórczą i działalność pedagogiczną Nowosielskiego, nie pomija też jego spraw osobistych, nawet tych drażliwych, jak uzależnienie od alkoholu. "Dla Nowosielskiego stan nietrzeźwości miał jakiś niepojęty, oczyszczający, sakralny wymiar. * Nowosielski uprawia pijaństwo, tak jak uprawia sztukę*" - cytuje Czerni studenta Nowosielskiego Władysława Podrazika.

W ostatnich latach Nowosielski wycofał się niemal całkowicie z życia, nie wychodził z mieszkania, gdzie przyjaciele się nim opiekowali. Odszedł 21 lutego 2011 roku.

Nagroda miesięcznika "Nowe Książki" przyznawana jest corocznie książkom reprezentującym wybitne wartości humanistyczne. Jej dotychczasowymi laureatami byli m.in. Tadeusz Różewicz , Jerzy Jedlicki , Ryszard Kapuściński , Barbara Skarga, Urszula Kozioł, Kazimierz Orłoś. W zeszłym roku laureatem został Janusz Degler , autor monografii pt. Witkacego portret wielokrotny. Szkice i materiały do biografii. Fundatorem nagrody jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Książka Nietoperz w świątyni ukazała się nakładem wydawnictwa Znak.