18 września 1939 roku zginął śmiercią samobójczą Stanisław Ignacy Witkiewicz.
Stanisław Ignacy Witkiewicz urodził się 24 lutego 1885 roku w Warszawie. Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz Stanisław Witkiewicz; matką Maria z Pietrzkiewiczów, nauczycielka muzyki. Rodzicami chrzestnymi zostali: Helena Modrzejewska oraz Jan Krzeptowski-Sabała.
Stanisław Witkiewicz będąc zagorzałym przeciwnikiem systemu szkolnictwa nie zgodził się posłać swojego dziecka do szkoły. Zamiast tego organizował mu prywatne lekcje oraz pozwalał, aby Staś sam zdobywał wiedzę w tych kierunkach, które go interesują.
Staś od dzieciństwa przejawiał zdolności artystyczne: początkowo głównie malarskie i muzyczne. Szybko nauczył się pisać i w 1893 roku podejmuje pierwsze próby pisarskie. Budzi się u niego nowa pasja: fotografowanie, która będzie mu towarzyszyła przez większą część życia.
W 1904 roku Witkacy wyjeżdża do Włoch, odwiedzając po drodze Wiedeń i Monachium, gdzie ma okazję zwiedzić liczne galerie. W 1905 roku przeprowadza się do Krakowa i, wbrew opinii ojca, podejmuje naukę w Akademii Sztuk Pięknych.
Na dalszym życiu młodego Stanisława Ignacego zaważy silnie znajomość z aktorką Ireną Solską, którą obdarzył silnym uczuciem. Wynikiem tej znajomości będzie pierwsza powieść Witkiewicza 622 upadki Bunga czyli Demoniczna kobieta, napisana w latach 1909-1911. Stanisław Ignacy Witkiewicz decyduje się również na definitywne zerwanie romansu z Ireną Solską. Zaręcza się natomiast z poznaną w Zakopanem Jadwigą Janczewską. Trudny okres narzeczeństwa kończy się tragicznie: 21 lutego 1914 roku panna Jadwiga popełnia samobójstwo. Artysta popadł w głęboką depresję i sam bliski był targnięcia się na własne życie.
Witkacy wziął udział z Bronisławem Malinowskim w ekspedycji badawczej na Nową Gwineę, w której pełnił funkcję rysownika i fotografa. Początkowo zatrzymali się na Cejlonie, by w końcu dotrzeć do Australii. Tam dociera do nich wiadomość o wybuchu wojny. Witkacy zdecydował się na powrót do Europy. Szybko zostaje dowódcą czwartej kompanii, a w uznaniu zasług wojennych w lipcu 1916 roku zostaje oficerem Lejb Gwardii Pułku Pawłowskiego w stopniu podporucznika. W lipcu 1916 roku w zachodniej części Ukrainy koło wsi Witonirz Witkacy zostaje ciężko ranny podczas bitwy i już nie powraca na front. Nie wiadomo do dnia dzisiejszego, co dokładnie działo się z Witkiewiczem podczas rewolucji, a on sam o tym rzadko wspominał.W 1918 roku przez Warszawę dociera do Zakopanego.
Jeszcze podczas pobytu w Rosji Witkacy rozpoczął pracę nad swoim systemem filozoficznym i estetycznym. Z Rosji przywiózł ogromną ilość kompozycji i portretów, które stanowią podstawę przyjęcia go do grupy Formistów, których stanie się wkrótce głównym teoretycznym rzecznikiem. Powstają pierwsze dramaty. Premiery jego sztuk odbywają się w Krakowie, Warszawie i Toruniu. Wraz z Formistami wystawia swoje obrazy w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Poznaniu i Zakopanem.
30 kwietnia 1923 roku Witkacy ożenił się z wnuczką Juliusza Kossaka Jadwigą z Unrugów.
Około roku 1925 zakłada sławną Firmę Portretową "S.I.Witkiewicz".
Latem 1929 roku Witkacy poznaje Czesławę Oknińską-Korzeniowską, z którą odtąd będą go łączyć uczuciowe więzy.
W latach 1931-1932 pisał swoją ostatnią, najbardziej filozoficzna powieść Jedyne wyjście, która ukazała się drukiem dopiero w 1968 roku. Wydaje również Narkotyki. W 1936 roku powstają Niemyte dusze, które przed wojną zostaną opublikowane jedynie we fragmentach. Ostatnie lata życia poświęcił Witkacy prawie wyłącznie filozofii: publikuje artykuły, polemizuje z poglądami współczesnych filozofów.
Widmo zbliżającej się katastrofy, którą przeczuwa wyraźnie, sprawia, że Witkacy znajduje się stanie głębokiej depresji. Początek roku 1939 spędza w Warszawie, lipiec i sierpień w Zakopanem, by w ostatnich dniach sierpnia ponownie wrócić do Warszawy. 5 wrześnie wraz z Czesławą Oknińską opuszcza Warszawę i kieruje się na wschód.
18 września na wiadomość o wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski, popełnił samobójstwo. Stanisław Ignacy Witkiewicz został pochowany na wiejskim cmentarzu w Jeziorach.