Nierówna książka. Nierówna treściowo. Długie fragmenty stagnacji ożywiane nielicznymi stronami przyspieszenia akcji. Fragmenty w których ma się klaustrofobiczne wrażenie zamknięcia w jakimś małym pokoju spraw i myśli. Gdzie się nie ruszysz obijasz się o ściany tych samych słów i myśli. Pojawiają się nagle drzwi, wychodzisz na świeże powietrze, by już za chwilę nie wiadomo jak z powrotem znaleźć się w kolejnym małym, dusznym pomieszczeniu bez okien. Interesująca pod względem języka. Ciekawe porównania, bogactwo szczegółów. Duża wrażliwość na otaczający świat. Szkoda, że świat widziany głównie w szarych barwach. Język, budowa zdań, klimat wyrażają na ogół smutek i samotność. Te zimne uczucia pokrywają bohaterów jak szron. Są jak gęsta angielska mgła przez którą nie mogą przebić się ciepłe i ożywcze promienie słońca. Są jak mocna angielska herbata mętna od dodanego do niej mleka.
Barwnie odmalowane postacie. Nazneen - nieszczęśliwa, niezrealizowana, ale jakby na własne życzenie. Niewierząca w to, że można być szczęśliwym. Może należąca do osób, które radość, miłość, uśmiech odpędzają od siebie nawet o tym nie wiedząc?! Chanu - mąż Nazneen. Zbudowany z niezrealizowanych planów i mnóstwa słów. Człowiek w jakiś sposób niezdolny do dokończenia swoich pomysłów. Zapał prochu. Wybuch, wielki ogień, huk, dużo dymu i po wszystkim. Doktor Azad, córki Nazneen, jej siostra Hasina, Karim. Ciekawe, barwne portrety psychologiczne. Pytanie tylko - skąd tyle nieszczęścia, beznadziei i smutku w tym świecie? Może ze sposobu patrzenia na niego i ogromu oczekiwań?! Bycia pięknym, zdrowym, bogatym, zadowolonym. Przeżywania wielkiej namiętności, posiadania pięknego domu, ciekawej i dobrze płatnej pracy, szacunku znajomych i kolegów.
Wokół Nazneen, głównej bohaterki, i jej otoczenia istnieje świat. Obcy, niezrozumiały, nieprzychylny, tętniący własnym życiem. Ona patrzy na niego jak widz na seansie filmowym. Odbiera go zmysłami tak jakby był ukryty za folią lub szybą. Lekko rozmazany, nieostry, nieosiągalny. Widzi i ocenia go poprzez stan swojego ducha. Ta emanacja świata to "ja" Nazneen wyrażone w obrazie ciągle uciekającej rzeczywistości. Wyobcowana. Zamknięta w sobie. Skoncentrowana na swoim ja. Nie patrzą na nią, nie jest kochana. Z drugiej strony, sama w pełni nie kocha, nie patrzy na innych szeroko otwartymi oczami. Żyje w swoim świecie. Żyje marzeniami i wyobrażeniami.
Kontrast spokojnego świata Nazneen i otaczającej ją rzeczywistości. Wysokiego tempa rozwoju współczesnej cywilizacji technicznej, w której zawsze brakuje czasu, ciągle trzeba gdzieś zdążać i uważać żeby się nie spóźnić. Każda sekunda jest taka cenna! W której liczy się tylko nieustanny postęp. W której życie ucieka tak szybko, gubiąc się w natłoku mnóstwa mniej lub bardziej sensownych działań i spraw. Życie jest tak szybkie, że nie ma czasu na zastanowienie się nad jego sensem. Nazneen, naznaczona odczuwaniem czasu małej wioski, nie jest szczęśliwa. Ale czy wszyscy ci porwani wirem nowoczesności i postępu są szczęśliwsi od niej?! Czy pracując, kupując, jedząc, kochając się z zegarkiem w dłoni, jak sprinterzy, odczuwają delikatny dotyk szczęścia?!
Życie może stać się ciężkim kamieniem Syzyfa. Próbujesz coś zmienić i nic z tego na dłuższą metę nie wychodzi. To wieczne niespełnienie określa codzienność. Miłość, życzliwość, uśmiech znikają z ciasnych ram dnia. Nie ma na nie tam miejsca. Wzajemne niezrozumienie wynikające z zamknięcie się na otaczający świat. Na świat, który nie spełnia oczekiwań. Wrogi, zimny, bezwzględny. Takim wolimy go widzieć. Źródłem bólu mogą być marzenia, które trudno spełnić. Trudno, bo nie są jasno określone. Trudno, bo czas i warunki nie są odpowiednie. Trudno, bo nić życia zasupłana jest z innymi nićmi. Dziećmi, mężem, kochankiem, znajomymi, sąsiadami. A marzenia różnych osób są na ogół rozbieżne.
Książka kończy się pewną nutą optymizmu. I chyba tego niezamierającego, może i skromnego ale lekko uśmiechniętego optymizmu można życzyć nam wszystkim.