Złociste lilie czyli małe stopy

Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz Lisy See to doskonałe studium zhierarchizowanego społeczeństwa dawnych Chin, konfucjanizmu, systemu, który prowadził do społecznego upośledzenia i uprzedmiotowienia kobiet, skazanych na zamknięcie w czterech ścianach domu. Czytelnik dowiaduje się o wielu nieznanych i nieobecnych w kulturze zachodu obyczajach i tradycjach np. krępowaniu stóp, aranżacji małżeństw, związkach laotong, związkach zaprzysiężonych sióstr, piśmie kobiecym nu shu. Dni córki, Dni upinania włosów, Dni ryżu i soli, Dni spokojnego Siedzenia, Święto chwytania chłodnych podmuchów, Święto wyganiania ptaków – powoli rozszyfrowujemy te obcobrzmiące, poetyckie nazwy i kryjące się za nimi rytuały. Tajemnicze imiona bohaterek: Kwiat Śniegu, Lilia, Piękny Księżyc, Wiosenny Księżyc, Lotos; są metaforą i zapowiedzią ich przyszłości. To historie odtrącanych, niechcianych przez rodzinę córek, nazywanych bezużytecznymi gałązkami. Narratorka, piękna Lilia, właścicielka „złocistych lilii”, małych stóp; dzięki
zaletom urody i intelektu oraz szczęśliwemu splotowi okoliczności, wchodzi w związek małżeński z bogatym, wysoko postawionym na drabinie społecznej mężczyzną. Dowartościowuje to całą jej ubogą rodzinę. Osiąga to za wysoką cenę, okupioną posłuszeństwem, podporządkowaniem, pokorą, cierpliwością i niewyobrażalnym cierpieniem krępowania stóp, zakończonego powodzeniem. Jej młodsza siostra nie ma tyle szczęścia i umiera podczas tego zabiegu.

Odmiennie układa się los jej ukochanej laotong, która pochodzi ze szlachetnego, choć zubożałego rodu. Wskutek uzależnienia ojca od opium i hazardu, staje się mało atrakcyjną partią i jest zmuszona do poślubienia rzeźnika, niżej postawionego w hierarchii społecznej. Jej cierpienie powiększa się: źle traktowana przez teściową, bita, pogardzana, krytykowana i głodzona, trzykrotnie traci dzieci wskutek poronienia oraz mrozu i głodu na wygnaniu. Rodzice po jej zamążpójściu sprzedają dom i zostają żebrakami, co przynosi jej ujmę. Teraz nie ma z nimi żadnych kontaktów, nie dowie się gdzie umrą i nie będzie mogła oddać im ostatniej przysługi, by godnie, zgodnie ze zwyczajem ich pogrzebać. W wyniku nieporozumienia odtrąca ją także Lilia, która nie rozumie już swojej laotong. Później próbuje naprawić swój błąd, ale jest już za późno i Kwiat Śniegu odchodzi w okropnych męczarniach. Jej córka w noc poślubną popełnia samobójstwo, topiąc się we studni, co przynosi hańbę jej nowo założonej rodzinie.

Hierarchia kształtuje się już od najmłodszych lat w rodzinie, w zależności od płci dziecka i kolejności urodzin, następnie od pochodzenia oraz zamożności rodziny, piastowanych urzędów. Los obdarowuje Lilię długim życiem, ale do końca dni towarzyszą jej wyrzuty sumienia, smutek i żal. Mimo udzielenia znacznej pomocy synowi przyjaciółki , powodzeniu własnych dzieci, szacunku mieszkańców wsi, nie zmniejszają się. Stopniowo wycofuje się z życia. Narracja, którą snuje główna bohaterka, jest pełna krytycyzmu wobec własnej osoby, przyprawiona refleksją nad gorzkim losem kobiet, pełna subtelnych komentarzy na temat stosunków społecznych i oceny panującej ówcześnie kultury. Przemoc, upokorzenie kobiet, miłość, przyjaźń, wierność i zdrada, dominacja mężczyzn, aranżowane przez rodzinę małżeństwa to tematy, które stanowią osnowę tej arcyciekawej, napisanej pięknym, barwnym językiem historii. Pomimo, że akcja powieści toczy się w ubiegłym stuleciu, w Azji; czytelnik odnajdzie tu uniwersalne, istotne wartości. To
przypowieść o tym, jak pięknie i mądrze żyć.