Człowiek jest istotą ze swej natury niedoskonałą. Jedni przedstawiciele ludzkiego rodzaju godzą się z ową ułomnością, choć niestety dla części z nich staje się ona wymówką do czynienia krzywdy sobie i bliźnim. Są jednak i tacy, którzy ze wszystkich sił swą niedoskonałość pragną udoskonalić. Nieliczni spośród nich trenują ciało i ducha, szlifując je ćwiczeniami, dietami, postem i innymi wyrzeczeniami, medytacją i modlitwą. U reszty dążenie do doskonałości przejawia się w bezowocnym i frustrującym poszukiwaniu... tabletki na niedoskonałość czy innego równie mało wymagającego sposobu pozbycia się prawdziwych czy domniemanych wad, niedociągnięć, defektów, mankamentów, felerów. Już sama obfitość funkcjonujących w języku określeń niedoskonałości ukazuje, jak wiele uwagi jej samej i walce z nią poświęcamy.
Te wszystkie zawiłości ludzkiej natury – nomen omen – doskonale rozumie David Louis Edelman, pomimo tego, a może właśnie dlatego, że z zawodu jest programistą. A jak powszechnie wiadomo, zajęcie to polega na tworzeniu wciąż nowych, stopniowo udoskonalanych wersji programów komputerowych. Pewnego dnia Edelman zadał sobie podstawowe dla każdej prawdziwej science fiction pytanie „co by było, gdyby...?”. W tym konkretnym przypadku rozwinął je następująco: „co by było, gdyby podobnie jak komputer, można było programować człowieka, jego ciało i mózg?”. Niezwykle intrygującą odpowiedź na to pytanie zawarł zaś w debiutanckiej powieści Infoszok i kolejnych tomach trylogii Skok 225.
Kluczem do swojej sugestywnej wizji uczynił bio/logikę – „naukę o stosowaniu programowanego kodu w celu zwiększenia możliwości ludzkiego ciała i umysłu”. Za pośrednictwem nanomaszyn oprogramowanie wprowadza zmiany w funkcjonowaniu komórek, a przez to poszczególnych narządów ludzkiego organizmu. Oddziałując na neurony mózgu, modyfikuje też zdolności postrzegania i poznawania świata. Jedną z możliwości oferowanych przez bio/logikę jest bezpośrednia komunikacja ludzkiego umysłu z innymi poprzez sieć multi, czyli prawnuka naszego internetu.
Sieci komunikacyjne (nazwane tu Morzem Danych) są wszechobecne i wszechpotężne dzięki trylionom nanorobotów, które w każdym miejscu zamieszkałym przez ludzi przekazują i przetwarzają informacje. Rozwój cywilizacji opartej na nanotechnologii i bio/logice stał się możliwy dzięki odkryciu uniwersalnego prawa fizyki, które dało ludziom dostęp do nieograniczonych zasobów energii. Z kolei wynalezienie transmisji subeterycznej umożliwiło przechowywanie informacji na poziomie atomowym.
W prezentowanej przez Edelmana wersji przyszłości rozwijanie sztucznej inteligencji zakończyło się katastrofą, ludzie zwrócili się więc w stronę doskonalenia maszyn biologicznych, czyli samych siebie. Slogan wszelkiej maści guru, głoszący: „jeśli coś ci się w sobie nie podoba – zmień to”, zyskał nieoczekiwaną łatwość realizacji. Aby pozbyć się jakiejś niedoskonałości, nie trzeba nawet łykać żadnej tabletki, wystarczy kupić sobie nowy program zmieniający fizjonomię, fizjologię, funkcjonowanie mózgu.
W założeniach twórcy bio/logiki, do ciągłego doskonalenia oprogramowania miały przyczynić się mechanizmy wolnego rynku, z konkurencją na czele.Jednak idealistycznie nastawiony naukowiec nie wziął pod uwagę, że zbyt doskonały produkt to samobójstwo dla producenta. Ten, aby się utrzymać na rynku i zarabiać, musi wciąż sprzedawać. Dlatego wypuszcza kolejne, „nowe” wersje produktu, nieco udoskonalone względem poprzednich, ale wciąż dalekie od ideału. Nie inaczej jest w przypadku oprogramowania bio/logicznego. W ten sposób ludzkie dążenie do doskonałości (jednych) przegrywa z ludzkim dążeniem do zysku (drugich).
Bohater powieści, Natch, jest jednym z rekinów biznesu oprogramowania bio/logicznego. Nieposkromiona ambicja popycha go do sięgania po nowe zagrywki marketingowe i wspinania się na szczyty branżowych rankingów. Oprócz tego, jest on również genialnym programistą, który u zarania kariery borykał się z kłopotami ze względu na tworzenie produktów zbyt dobrych. Warto tu wspomnieć, że samo programowanie wygląda zupełnie inaczej niż dziś. Z prymitywnego modelu lingwistycznego (z użyciem języków programowania) wyewoluowało do modelu wizualnego, w którym interakcja z programami odbywa się za pomocą trójwymiarowego interfejsu w holograficznej MyśloPrzestrzeni.
Nabrawszy biznesowego doświadczenia, Natch systematycznie podbija rynek, wyciskając siódme poty z pracowników swojej feudokorporacji (ta nazwa mówi sama za siebie). Nieoczekiwanie otrzymuje propozycję udziału we wprowadzeniu nowej technologii, która ma zrewolucjonizować nie tylko rynek bio/logiczny, ale wręcz całą rzeczywistość. Stawka jest na tyle wysoka, że najbardziej wpływowe siły świata próbują przejąć kontrolę nad nowatorską technologią, co stwarza zagrożenie dla Natcha, jego wspólników i pracowników.
Śledzenie zmagań głównego bohatera z przeciwnościami losu i z samym sobą trzyma czytelnika w nieustannym napięciu i wciąga jak pasjonująca gra komputerowa. Żywe emocje budzą także skomplikowane losy galerii postaci drugoplanowych, zróżnicowanych charakterologicznie i obdarzonych bogatym życiem wewnętrznym. Największym atutem powieści jest jednak wizja świata przyszłości – kompletna, spójna i niezwykle przekonująca. Autor stopniowo wprowadza czytelników (co bardziej niecierpliwi mogą sięgnąć do ponad 30 stron dodatków do powieści, zawierających m.in. słownik i kalendarium) w swój „nowy wspaniały świat”, w którym na myśli i działania człowieka w równym stopniu, co nanotechnologia i bio/logika, wpływają emocjonalny PR i medialna plotka. Prócz dogłębnej znajomości ludzkiej natury, Edelman wykazuje się też umiejętnością błyskotliwej analizy zachowań społecznych i mechanizmów ekonomicznych. O bogatej wiedzy na temat najnowszych (i prognozowanych) osiągnięć cybernetyki i informatyki nie wspominając.
Kapitalnych pomysłów z zakresu tych ostatnich dziedzin – zaskakujących, ale precyzyjnie i logicznie uzasadnionych – znajdziemy w Infoszoku całą masę. I część satysfakcji czerpanej z lektury bierze się z ich śledzenia. Dość wspomnieć, że jednym z wytworów bio/logiki są multiprojekcje, czyli „wirtualne ciała w rzeczywistej przestrzeni, które mogą wchodzić w interakcje z prawdziwymi ciałami w sposób niemal niemożliwy do odróżnienia od prawdziwego kontaktu”. Multiprojekcja „istnieje” w umysłach obserwatorów dzięki temu, że odpowiednie bodźce generowane są w neuronach za pomocą nanomaszyn sterowanych przez program przekazywany multisiecią.
Futurystyczna proza Edelmana wymaga podczas lektury pewnego skupienia, szczególnie jeśli chcemy zrozumieć wszelkie niuanse świata przedstawionego i wkomponowanej w niego intrygi. Zapewne łatwiejsza w odbiorze będzie dla osób na stałe podłączonych do sieci, zanurzonych w serwisach społecznościowych, komunikujących się za pomocą najnowszego sprzętu. Dla nich podstawowym novum świata Infoszoku będzie przeniesienie całości software'u i hardware'u służącego komunikacji z laptopów, tabletów i smartfonów do własnej głowy. Dla wszystkich czytelników natomiast nowa będzie zapewne idea bio/logiki, pozwalającej człowiekowi zaprogramować doskonalszą wersję samego siebie i nadal oddawać się odwiecznemu złudzeniu, że osiągnięcie pełnej doskonałości jest możliwe...