W sobotnie popołudnie media poinformowały o śmierci Czesława Miłosza. Ludzie kultury, jego przyjaciele, współpracownicy, a przede wszystkim czytelnicy, w pierwszym wspomnieniu o wieszczu powiedzieli:
„Czesław Miłosz dołączył do grona naszych największych poetów, wśród których miał już od dawna miejsce zapewnione” – Wisław Szymborska.
„Miał niesłychane wyczucie swojego czasu i niezwykłą świadomość swych pisarskich obowiązków. Jego życie ułożyło się w sekwencję pułapek zastawionych przez Ducha Dziejów (...)Nie było od czasu Kochanowskiego, a potem od czasu Mickiewicza pisarza, który by bardziej odcisnął się na polskiej kulturze; więcej - na kształcie polskości.” – Adam Michnik.
„Wszyscy wiedzieliśmy dokładnie, w jakim on jest stanie, mogliśmy się do tego przygotować, ale kiedy umierają tacy ludzie, to robi się wielka pustka” - Anna Dymna.
"Straciliśmy jednego z największych polskich pisarzy XX wieku. Często wybitne jednostki odchodzą za wcześnie, pozostawiając po sobie odczucie, że mogli nadal tworzyć i stworzyć więcej. W przypadku Miłosza możemy mówić o absolutnie rzadkim w polskiej tradycji przypadku spełnionego losu i zrealizowanego przeznaczenia" - Antoni Libera.
„Istnieje takie przekleństwo: obyś żył w ciekawych czasach. Myślę, że Czesław Miłosz żył w najciekawszych czasach, jakie ostatnio świat przeżywał" - Andrzej Wajda.
„Miłosz był, do dzisiaj, najwybitniejszym poetą polskim XX wieku, w tym przekonaniu też nie jestem osamotniony. Nie był autorem igraszek słownych, był poetą myśli trudnej, potykającej się nieustannie o sprawy dla życia naszego główne: sprawę Boga i wiary, o sprawę rozumu i miłości, o sprawę narodu, o pytania nierozstrzygalne prawie” – Leszek Kołakowski.
„Był wielkim, mądrym człowiekiem o chrześcijańskiej duszy, jego wielki talent pozwalał mu rozumieć twórczość innych” - kard. Franciszek Macharski.