Twórczość literacka Jana Pawła II 

Jan Paweł II jest pierwszy w historii papieżem, który udostępnia swoje książki szerokiej publiczności.

Każda z jego prywatnych książek biła rekordy popularności. Wynika to po części z faktu, że Karol Wojtyła zanim został powołany na Stolicę Piotrową pisał. Twórczość czysto literacką porzucił z chwilą, gdy wyjechał do Watykanu. Ale zamiłowanie do słowa pisanego pozostało w nim na zawsze. Stąd również – bo nie wolno zapominać o autorytecie, za jaki jest powszechnie uważany – zapewne bierze się duża poczytność jego kolejnych książek.

Swoje wczesne teksty przyszły papież podpisywał pseudonimem Andrzej Jawień. Pierwsze próby literackie Karola Wojtyły szybko zyskały uznanie. Krytycy pisali: „wie, czego chce od literatury, ma własny język artystyczny oraz własne sprawy do rozstrzygnięcia”.

Zaczynał od dużych form – w latach 1950-1952 opublikował na łamach „Tygodnika Powszechnego” trzy poematy.

Z racji swego zamiłowania do teatru pisał także sztuki teatralne. Jedna z pięciu napisanych przezeń sztuk zaginęła. Jej problematyka skupiała się wokół Starego Testamentu. Tematyka starotestamentowa należała do najbliższych – potwierdza to sztuki z roku 1940, inspirowane wydarzeniami roku 1939: Hiob i Jeremiasz.

Pięć czy nawet sześć lat (według różnych informacji) poświęcił Karol Wojtyła na napisanie następnej sztuki Brat naszego Boga (1944-1950). Jej bohaterem jest Brat Albert Chmielowski - późniejszy święty, kanonizowany przez samego Jana Pawła II. Dziesięć lat później, w 1960 roku Karol Wojtyła napisał swoją najbardziej znaną i często wystawianą sztukę, Przed sklepem jubilera. Wykorzystał w niej liczne doświadczenia własne: kapłańskie, pedagogiczne, psychologiczne. Przed sklepem jubilera to utwór poświęcony problemom miłości małżeńskiej.