Tajemnica posiadania daru

Woda hipnotyzuje człowieka w nią wpatrzonego. Liść opadający na jej taflę, ręka dotykająca powierzchni, kropla deszczu uderzająca w toń tworzą zmarszczki na lustrze wody. Biegnące cicho przed siebie, fala za falą. Zniekształcające odbite w wodzie otoczenie. Niebo, chmury, drzewa, ludzi. Woda, tak jak życie wokół nas może być cicha i rozleniwiona, rozkołysana falami i ożywiona, targana wiatrem i wzburzona. Ale tafla wody to tylko to, co na zewnątrz. Powierzchnia. Zaledwie cząstka milionów kropli ukrytych przed światłem, przed wzrokiem. Choć to właśnie zmarszczki na powierzchni, sunące po niej kręgami przyciągają wzrok w magnetyczny zdawałoby się sposób. Często życie innych widzimy, poznajemy i rozumiemy tylko tak jak te rozchodzące się kręgami fale na powierzchni.

W pośpiesznym rytmie niespokojnej codzienności lubię czasami sięgnąć po taką prozę. Nostalgiczną, cichą, rozkołysaną melodią słów. Pełną myśli leniwie dojrzewających w otoczeniu półdzikiej przyrody. W naturalnym rytmie doby wyznaczanym wchodami i zachodami słońca, wędrówką gwiazd po niebie, zmieniającymi się porami roku. Tworzącą nastrój i... pełną nastroju. Wywołującą wrażenia, myśli, wspomnienia. Taką jak Świetlista dolina. Myśli błądzą wtedy wśród rosnących w wyobraźni lasów i wód. Wśród przyrody zaskakującej zmysły ciągle nowymi, żywymi, dźwięcznymi impresjonistycznymi obrazami. Zadziwiającej kroplami deszczu spływającymi po oknach i tworzącymi obrazy na miarę obserwatora. Promieniami słońca przedzierającymi się zza chmur i drzew żeby rozjaśnić, podkreślić, uwypuklić naturalne piękno świata.

Fikcyjna Świetlista Dolina ukryta gdzieś w północnej Georgii, w końcu lat czterdziestych. Dolina w której zadziwiające refleksy słońca wywołują refleksje ludzi przemierzających te ziemie. Do tej doliny zachodzi Noe, prosty, niewykształcony mężczyzna, weteran drugiej wojny. Wędrowny Sprzedawca Ryb. A właściwie można by rzec Zaklinacz Ryb. Samotny, poszukujący swojego miejsca na ziemi. W tym zakątku żyje Eleanor. Trzydziestoletnia wdowa po weteranie wojennym, samobójcy. Bezdzietna, opiekująca się uciążliwą, zgryźliwą staruszką. W tej niecce w większości wypełnionej wodami jezior żyją i inni. Farmerzy, potomkowie Indian, sklepikarz, szeryf, pastor. Z dala od zgiełku wielkich miast wiodą zwyczajne prowincjonalne życie. Może i ciche, może i nudne, ale ich własne, unikalne.

Opowieść snuje się spokojnie, wzbogacana co pewien czas krótkim spojrzeniem wstecz z okna czasu. Zerknięciem na to, co minęło nadające sens temu, co jest. Nie są to kłębiące się zdania wyjaśnień, a raczej krótkie, skondensowane migawki z przeszłości. Przeszłości, która często jest zlepkiem ran i blizn. Wojna, nieszczęścia, samotność. To co zwraca uwagę w powieści to sylwetki wielu prostych ludzi, którzy są po prostu przyzwoici. Tak postępują, uważając to za naturalne i nie wymagające pochwały. Potrafią być ze sobą w chwilach radosnych i trudnych. Szczerzy w swojej nieporadności, zagubieni w wyrażaniu myśli i uczuć, rozumiejący cierpienia innych niejako poprzez własne doświadczenia.

Książka tchnie optymizmem tych ludzi, prostym, często serdecznym podejściem do siebie nawzajem i do życia. Życia, które jest czasem danym i zadanym. Nieczęsto spotyka się w dzisiejszych czasach taką ciepłą, melancholijną, pozytywną, nasyconą nadzieją prozę.