Jan Paweł II był – i ciągle jest – człowiekiem, który wywarł wielki wpływ na świat, w którym żyjemy, Kościół, który prowadził, a także na poszczególne istnienia. Jego słowa przetrwają w książkach, homiliach, które głosił, a także jago złote myśli, godne pamięci cytaty. Oto garść nauk Papieża, a także jego błyskotliwych i żartobliwych uwag, które chcemy pamiętać.
„Nie lękajcie się! Otwórzcie, szeroko otwórzcie drzwi Chrystusowi!” – z publicznego wystąpienia zaraz po wyborze 16 października 1978 roku.
„Papież nie może pozostać więźniem Watykanu. Chcę pójść do każdego...od koczownika na stepie do zakonników i zakonnic w ich konwentach... Pragnę przekroczyć próg każdego domu.” – do reporterów w początkach swojego pontyfikatu.
„Ilu papieży od czasów świętego Piotra jeździło na nartach? Odpowiedź: jeden!” – do reporterów w początkach swojego pontyfikatu.
„To jest tańsze od następnego konklawe.” – odpowiedział w 1979 roku na krytykę kosztów budowy basenu w papieskiej letniej rezydencji, dzięki któremu mógł zachować dobrą kondycję.
„Kiedy zabieram głos w obronie praw człowieka, a przede wszystkim wolności religijnej, nie oskarżam władz żadnego kraju. Jeżeli czasami jakieś rządy czują się atakowane, być może czują się winne.” – do bliskich współpracowników po zwiedzeniu obozu dla uchodźców w Tajlandii, gdzie wygłosił mocne przemówienie w obronie wygnanych (1984).
„Wojskowy reżim trwa od grudnia, Madonna z Częstochowy od 600 lat.” – powiedział polskim pielgrzymom po ogłoszeniu stanu wojennego w 1981 roku.
„Mówią, że Papież się zestarzał i że nie może chodzić bez laski, ale tak czy owak nadal jestem na chodzie. Włosy mi jeszcze nie wypadły, nie jest także źle z moją głową. Musicie o mnie powiedzieć: nie tylko był papieżem, ale też jeździł na nartach i pływał w kajaku – a kto wie, co robił jeszcze! Nawet od czasu do czasu łamał nogę...” – do polskich biskupów w 1998 roku.
„Wiara i rozum to dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Potrzebna jest dzisiaj praca na rzecz pojednania wiary i rozumu.” – do rektorów szkół wyższych podczas spotkania na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1999 roku.
„Wam, doświadczonym cierpieniem, którzy mnie słuchacie, czyż trzeba przypominać, że wasz ból jednoczy was coraz bardziej z Barankiem Bożym, który poprze swoje cierpienie „zmazał grzech świata”, a zatem, że również i wy, złączeni z Nim w cierpieniu, możecie stać się współodkupicielami ludzkości.” – z przemówienia wygłoszonego podczas wizyty w rzymskim szpitalu św. Jana Bożego.
„Miłość do cierpiącego jest znakiem i miarą poziomu cywilizacji rozwoju narodu...” – z orędzia na Pierwsze Obchody Dnia Chorego, Lourdes, w 1993 roku.
„Cierpienie człowieka, cierpienie ludzi, którego nie da się uniknąć, przyjęte w duchu wiary, jest źródłem mocy dla cierpiącego i dla innych i jest źródłem mocy dla Kościoła, dla jego zbawczego posłannictwa.” – z przemówienia podczas wizyty w szpitalu pediatrycznym w Krakowie, w 1991 roku.
„Nie zawsze jesteśmy w stanie znaleźć w planach Bożych odpowiedź na pytanie dlaczego cierpienie znaczy drogę naszego życia. Dzięki jednak wierze możemy osiągnąć pewność, że chodzi tu o plan miłości.” – podczas audiencji 30 marca 1983 roku.
„Odkrywając słowo poprzez studia literackie czy językowe, nie mogłem nie przybliżyć się do tajemnicy Słowa – tego Słowa, o którym mówimy codziennie w modlitwie Anioł Pański: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Człowiek chwali Boga poprzez to, że idzie w życiu za głosem swego powołania. Pan Bóg powołuje każdego człowieka, a Jego głos daje znać o sobie już w duszy dziecka.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Patrzę na Kraków. Mój Kraków, miasto mojego życia. Miasto naszych dziejów. Kraków jest miastem ogromnie bogatym. Całe dzieje przeszły przez to miasto i chciały w nim pozostać...” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Wypoczywa się prawdziwie i do dna tylko przez kontakt z przyrodą, której nie można podpatrzeć na żywo i w całej pełni poprzez werandy wczasowych domów czy nawet hoteli i schronisk turystycznych. Wypoczywa się zaś w całej pełni – a lepiej można powiedzieć: w całej głębi, kiedy ów kontakt z przyrodą staje się kontaktem z Bogiem obecnym w przyrodzie i obecnym w duszy ludzkiej.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Ilekroć mam możność udać się w góry i podziwiać górskie krajobrazy, dziękuję Bogu za majestat i piękno stworzonego świata.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„I muszę się przyznać, że bardzo trudno mi rozstać się z polską przyrodą, i z górami, i z jeziorami. Nie wiem, jak to będzie!” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Rodzina jest drogą pierwszą i z wielu względów najważniejszą. Jest drogą powszechną, pozostając za każdym razem drogą szczególną, jedyną i niepowtarzalną, tak jak niepowtarzalny jest każdy człowiek.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Wbrew temu, co się nieraz mniema, co się nawet niejednokrotnie propaguje na różne sposoby, miłość jest szczególnym wezwaniem do odpowiedzialności. Przede wszystkim jest to odpowiedzialność za drugą osobę, której nie mogę zawieźć.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„O co modli się papież? (...) Gaudium et spes, luctus et angor hominum huius temporis – radość i nadzieja, a zarazem smutek i trwoga ludzi współczesnych są przedmiotem modlitwy papieża.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Nie ma pokoju bez sprawiedliwości, nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Praca ma dopomagać człowiekowi do tego, aby stawał się lepszym, duchowo dojrzalszym, bardziej odpowiedzialnym...” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„Starość wieńczy życie. Jest czasem żniw. Żniw tego, czego się nauczyliśmy, co przeżyliśmy; żniw tego, co zdziałaliśmy i osiągnęliśmy, a także tego, co wycierpieliśmy i wytrzymaliśmy. Jak w końcowej partii wielkiej symfonii, te wielkie tematy współbrzmią potężnie.” – Jan Paweł II, Autobiografia.
„W miłosierdziu Boga dla swego ludu ujawniają się wszystkie odcienie miłości.” – Dives in misericordia.
„Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem, nad tym, co człowiek – zwłaszcza w chwilach trudnych i bolesnych – nazywa swoim losem. Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka.” – Dives in misericordia.
„Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa.”
„Człowiek jest wielki nie przez to, co ma, nie przez to, kim jest, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.”
„Człowiek szuka miłości, bo w głębi serca wie, że tylko miłość może uczynić go szczęśliwym.”
„Człowieka trzeba mierzyć miarą serca.”
„Musimy pokonać nasz lęk przed przyszłością. Ale nie możemy go do końca pokonać inaczej jak tylko razem.” – w ONZ, październik 1995 roku.
„Więc w tej ciszy ukryty ja – liść, oswobodzony od wiatru, już się nie troskam o żaden z upadających dni, gdy wiem, że wszystkie upadną.”
Pieśń o Bogu ukrytym