Książka to z założenia nie mająca szans na zbłądzenie pod zbyt liczne polskie strzechy, bo też ani jej autor nie jest pierwszej wielkości gwiazdą, świecącą na firmamencie sztuk wszelakich na tyle jasno, by każde jej poczynanie artystyczne otaczała ogromna kampania medialna, ani jej charakter nie schlebia masowym gustom. Przeciętny Sarmata, o ile historia nie stanowi przedmiotu jego hobby ani działalności zawodowej, orientuje się nieco w najważniejszych wydarzeniach z dziejów ojczyzny i – zwykle jeszcze bardziej fragmentarycznie – w życiorysach postaci grających w nich główne role. Z historii innych narodów zapamiętujemy najczęściej jakąś część tego, co nas w szkole uczono: daty wybuchu rewolucji francuskiej i październikowej, nazwisko pierwszego prezydenta USA i „żelaznego kanclerza”, miejsce klęski Napoleona i cel wyprawy Marco Polo, etc. Nawet, jeśli czytujemy powieści historyczne, nie zawsze utkwi nam w pamięci, czy akcja Królów przeklętych Druona toczy się za czasów Filipa Pięknego, czy Śmiałego, i
któremu Ludwikowi służyli dumasowscy muszkieterowie. Dla tej wąskiej grupy spośród nas, która pragnie w swojej ciekawości świata minionego i odległego wyjść poza wyżej nakreślone ramy, przeznaczył autor swój poczet władców Francji.
Niełatwa to rzecz zmieścić całe dzieje panowania jednego człowieka na siedmiu czy ośmiu stronach niewielkiego formatu i wcale sporą czcionką złożonych. Zrezygnował więc Stomma z takiej opcji, opatrując poszczególne sylwetki królów i cesarzy nielicznymi tylko datami, niedobór ich rekompensując cytatami z tekstów źródłowych i własnymi refleksjami. Otrzymujemy w rezultacie garść opowieści historyczno-obyczajowych, w tle których przewijają się postacie kolejnych władców : ascetycznych i rozpustnych, pyszałkowatych awanturników i powściągliwych strategów, erudytów i półgłówków; opowieści napisanych stylem barwnym i kwiecistym, ale nie nużącym, zaprawionym szczyptą patosu i szczyptą ironii. Choć jednym z motywów kierujących autorem przy tworzeniu tego dzieła jest jego miłość do drugiej ojczyzny, trudno dopatrzyć się w tekście prób wybielania ciemniejszych kart jej historii. Chciałoby się, by ktoś obdarzony podobnym dystansem i podobną swadą zechciał w takiż sposób opracować poczet królów polskich!
Wiadomo, że łatwiej czyta się o perypetiach „młodej, ambitnej, niezależnej” polującej na partnera, albo o mrożących krew w żyłach zmaganiach detektywa-amatora z grupą wyjątkowo wyrafinowanych terrorystów – ale podobnych historii mamy na pęczki, zaś przewodnik po kulisach francuskiego tronu tylko jeden. Brawa dla wydawnictwa, że zdecydowało się wziąć pod swoje edytorskie skrzydła tę pozycję, wybiegającą wyraźnie poza zakres popularnej literatury dla kobiet! Ziarnko do ziarnka – i może zbierze się większe grono czytelników, którzy sięgną po kolejne książki, opowiadające historie nie wymyślone?