Napisanie horroru dla dzieci to prawdziwa sztuka, głównie dlatego, że współczesne latorośle są obeznane z Internetem i grami komputerowymi, w których codziennie zabijają setki mniej lub bardziej realnych postaci. Z założenia także nie czytają niczego dłuższego niż sms, ponieważ wymaga to od nich nakładów w postaci czasu czy przemyśleń, a na to nie można sobie pozwolić w dobie konsumpcjonizmu, w którym przyszło im żyć. Tak więc książka dla dzieci powinna być napisana bardzo przystępnym językiem, musi być dowcipna i przerażająca jednocześnie, a główni bohaterowie nie mogą mieć więcej lat niż docelowa grupa czytelnicza. To wszystko można znaleźć w żartobliwym „przerażaczu” dla dzieci, autorstwa Charlesa Ogdena.
Akcja mogłaby się rozgrywać praktycznie wszędzie, w dowolnie wybranym małym, sennym miasteczku, w którym przy mrocznej ulicy w jeszcze mroczniejszym zamczysku mieszka… No, właśnie, współczesne dzieci nie mieszkają same, mają sztab rodziców i opiekunów, którzy się nimi zajmują, ubierają i każą robić różne rzeczy. W naszym zamczysku mieszkają bliźniaki – tytułowi Edgar i Ellen, którzy stale chodzą w przybrudzonych pidżamkach, nikt ich nie pilnuje, a więc mogą dowolnie uatrakcyjniać sobie czas wolny, którego mają w nadmiarze. Trochę z nudy, trochę z potrzeby zdobycia pieniędzy, w ich głowach rodzi się szatański pomysł: wykradają wszystkim mieszkańcom zwierzęta domowe, które następnie odpowiednio charakteryzują i usiłują sprzedać jako unikatowe egzemplarze nieznanych gatunków, wartych tysiące dolarów. Pomysł wzbudza zainteresowanie dorosłych, ale głównie ze względu na nietypowy wygląd zwierząt oraz nagłą potrzebę nabycia kolejnych pupilków dla swoich dzieci, ponieważ urocze bliźniaki wykradły dokładnie
wszystko, co było zwierzęcym mieszkańcem, z wężem włącznie.
Urocza i koszmarna jednocześnie historyjka ma dla dorosłych mało wesoły wydźwięk. Przede wszystkim wymusza świadomość, że dzieci muszą się wychowywać w świecie dorosłych i zgodnie z ustalonymi przez nich regułami. Wszelkie przejawy fantazji i próby dobrej zabawy, proponowane przez dzieci, jeśli tylko wykraczają poza sztywne ramy narzucone przez dorosłych, muszą się zakończyć katastrofą. Ciąg dalszy jest równie niewesoły - dorośli praktycznie żyją obok swoich dzieci i nie zajmują się nimi, dopóki ich ukochane maleństwa mają swoich czworonożnych przyjaciół. Pozostaje jeszcze wniosek ogólny: dziecko, jeśli nie będzie chodzić do szkoły, zamieni się w wykolejeńca jak Edgar czy Ellen. Tyle że same dzieci byłyby chyba zachwycone, gdyby pozwolić im chodzić w brudnych ubraniach i nie zmuszać do mycia. No, i te niekończące się wagary… Natomiast dla samych dzieci nie jest to książka ani pouczająca, ani przerażająca. Taka do przeczytania jak sms – szybko, bez wczuwania się w fabułę i do zapomnienia przy pisaniu
odpowiedzi.