Plotka jest wielka

W jednym z moich ulubionych seriali jest tak jedna, ukochana moja, scena w której główny bohater mówi o swoich marzeniach, o tym że zawsze chciał powiedzieć prosto w oczy wielkiemu właścicielowi wielkiej korporacji: "wielki właścicielu korporacji, jesteś nudnym, smutnym, szarym zarobionym, ale marnym fiutem. Mam cię gdzieś!". Bardzo inspirująca scena. Sama nie wiem czemu aż tak trafiająca do odbiorcy. No magia, normalnie magia. Coś musi być w tym stwierdzeniu i w tym temacie wyjątkowego, bo dzięki idei przewodniej jeden z moich ulubionych seriali ma kopa na wiele, wiele sezonów. Dzięki tej malowniczej frustracji bohatera chce się ogląda kolejny i kolejny odcinek. Okazuje się też, że wątek ten jest o tyle uniwersalnym koniem pociągowym, że można go wywlec, przełożyć na inną formę i napisać na ten przykład książkę. I potem świetnie ją sprzedać. Taka prawda, temat „korporacji” i tego jak wielkim może się okazać ona członkiem_męskim jest tematem wdzięcznym i bardzo motorogennym. Takie perpetuum mobile branży
rozrywkowej, czytelniczej i filmowej. Perpetuum idealnie skonstruowane, bo przy okazji nakręca się samo, i samo sobie dostarcza tematów.

Z tego perpetuum skorzystała pani Rachel Pine trzaskając bardzo zgrabną pozycję Bliźniacy z Tribeki, a że kobita miała do czynienia z przemysłem filmowym, to i z tego przemysłu postanowiła się ponabijać, poużalać i odrobinę smacznych kąsków czytelnikowi dostarczyć. Takich skandalików dla przyzwoitości zawiniętych w dość łatwe do odgadnięcia zagadki związane ze znanymi tytułami i wielkimi aktorami w nich udział biorącymi.

To prawda Bliźniacy to pozycja plotkarska, no i może dobrze, przecież plotka to nasze ukochane dziecko, i nie ma co udawać że jest inaczej. Kochamy plotkować, choćbyśmy nie wiem jakich intelektualistów udawali, a dobrze skonstruowana plotka może mieć siłę rażenia większa niż nie jedna rakieta ziemia-powietrze. Jak żyją wielcy i jakie majtki noszą, co jedzą, gdzie i z kim spędzają urlopy, co i gdzie jaką ma podszewkę, i kto wywalili się przy czym, kogo kto nakrył, i jaką aferę przy tym zatuszowano - to nasze ulubione historie i pokazaliśmy już dawno temu, na przykład kupując setki tysięcy egzemplarzy Diabła co się ubiera u Prady, a potem finansując realizację filmową tej książki. I pewnie pełne sale kinowe też coś powiedzą o tym – jak bardzo brzydzimy się plotki.
Plotka jest wielka. I na tej wielkiej sile oparła się Rachel Pine, wsadziła do swojej książki dobrą dziewczynkę i krwiożercze szpony złej korporacji, luksusowe życie prawdziwych rekinów przemysłu filmowego, kłamstwa, pracę ponad siły i wykorzystywanie przez przełożonych, dla fasonu okrasiła debilnymi dorobkiewiczami i wielkim światem pełnym czerwonych dywanów. No czego chcieć więcej!

To prawda, książka ta wyjedzie na glorii i chwale Diabła jak na torze saneczkowym już raz wyślizganym, podciągnie temat i nie uniknie porównań. Nie zaszkodzi to jej jednak, Bliźniacy są dobrze napisani, nie przegięci i sprawnie poprowadzeni. Moim zdaniem lepsi od Diabła, i bliżsi każdemu kto kiedykolwiek wpadł w szczęki wielkich korporacji. Mniej tu markowych spódniczek i opisów spodni ze skóry od Gucciego, brak spektakularnego epizodu miłosnego, za to mamy o wiele bardziej możliwe do przeżycia historie. O wiele bliższe komuś kto choć raz w życiu marzył by powiedzieć prosto w oczy wielkiemu właścicielowi wielkiej korporacji: „Hej ty, może jesteś i wielki i niezastąpiony, może masz wysadzane diamentami ferrari i na obiad jesz ślimaki za 4000 dolców, może, ale tak naprawdę jesteś małym, szarym smutnym i wygniecionym męskim...”