*Trzy lata. Aż trzy lata przyszło nam czekać na kolejną odsłonę przygód dzielnego wojownika wychowanego wśród wikingów na dalekiej Północy - Thorgala Aegirssona. Co prawda w międzyczasie wielbiciele „uniwersum Dziecka z Gwiazd” mieli okazję zapoznać się z kilkoma albumami trzech cykli pobocznych. Trzydziesta piąta odsłona głównej serii, która nosi tytuł "Szkarłatny ogień", została napisana przez nowego scenarzystę w teamie produkcyjnym. Xavier Dorison przejął obowiązki po Yvesie Sente, który opiekował się Thorgalem od 2006 roku, czyli od czasu, gdy po 30 latach współpracy z Rosińskim, zrezygnował Jean Van Hamme. Dorisona nie trzeba jakoś specjalnie przedstawiać, pisarz ma na swoim koncie wiele bestsellerowych serii, choćby: "Long John Silver", "W.E.S.T.", "Trzeci Testament" czy "Asgard" - udaną miniserię, która pierwotnie miała być jednym ze spin-offów Światów Thorgala.*
Czy rzeczywiście Thorgal i jego syn Aniel są w dobrych rękach? Sprawdźmy, jak w skrócie przedstawia się fabuła obmyślona przez Francuza. Główny bohater pragnie odzyskać syna, który został uprowadzony do Bag Dadhu przez Czerwonych Magów. Dusza wielkiego mistrza wniknęła w ciało syna Kriss de Valnor i chłopiec został namaszczony na następcę Kahilima. Bractwo ma wobec niego nikczemne i krwawe plany. Aniel ma ożywić Szkarłatny Ogień, niszczycielską siłę, która zmiecie z powierzchni ziemi wrogów sekty oraz niewiernych, czyli oblegających Bag Dadh krzyżowców cesarza Magnusa. Jednak użycie tej mocy niesie za sobą wielkie niebezpieczeństwo, jeśli chłopcu nie uda się zapanować i poprowadzić Ognia, to spłonie cały świat.
Thorgal nie ma łatwego zadania. Musi odbić Aniela z rąk fanatycznych Czerwonych Magów, którzy wierzą, że jest on prorokiem księcia Dżi Inów. Dodatkowo musi przekonać młodzieńca, że może i w poprzednich latach niezbyt dbał o ich wzajemną relację, ale nic straconego, bo jeszcze jest szansa, aby zbudować nową i silną więź miedzy nimi, która oparta będzie na miłości ojca do syna. Na dokładkę miasto, w którym dzieje się akcja, jest w czasie rzeczywistym oblegane i bombardowane (cesarz Magnus ma na swoich usługach latające okręty Czamów z Krainy Qa). A Saluma, którą znamy z poprzedniego albumu, niekoniecznie jest niewinną i przypadkowo spotkaną trzpiotką. Trzeba przyznać, że Dorison całkiem nieźle poradził sobie z rozplanowaniem fabuły, przypisał bohaterom konkretne zadania i motywację, a gnająca do przodu akcja współgra z szaleństwem i chaosem jaki panuje w oblężonym mieście.
Album ciekawie wypada od strony graficznej. Grzegorz Rosiński to marka sama w sobie, ale patrząc na namalowane przez niego plansze, wyraźnie widać pewną zmianę. Nie chodzi mi o uproszczenie i ograniczenie szczegółowości w przedstawieniu scenografii drugiego planu, a o plastyczność, soczystość i mięsistość samego rysunku. Wystarczy wziąć do ręki uprzedni tom, otworzyć w przypadkowym miejscu i porównać ze sobą plansze obu odsłon. Odmalowana rzeczywistość jest mroczna, brutalna i przejmująca. Pochodzący z Polski artysta sprowadził na Bag Dadh iście biblijny Armagedon: budynki się walą, wszędzie na ulicach leżą trupy, postaci nad wyraz chętnie dobywają mieczy i sztyletów, nad miastem unosi szkarłatna łuna. Ciarki chodzą po plecach, gdy zbyt dokładnie przyglądamy się panelom. Niektóre kadry Rosińskiego przywodzą na myśl obrazy Hieronima Boscha. Proszę zwrócić uwagę na kadr ósmy z planszy dwunastej i porównać go choćby z tablicą środkową obrazu „Kuszenie św. Antoniego” czy tablicą środkową tryptyku „Sąd nad
światem”. Największą grozę odczuwam, gdy patrzę na kadr drugi z planszy siedemnastej. Bez wątpliwości, Thorgal oraz uważny czytelnik muszą razem przejść przez piekło.
Po recenzowaną pozycję warto sięgnąć, aby przekonać się jak Dorison rozprawił się z fabularnymi pomysłami Sente’a. "Szkarłatny ogień" daje nadzieję, że pod wodzą nowego scenarzysty kultowy serial odzyska choć część dawnej świetności. Czego sobie i wszystkim wielbicielom przygód dzielnego wikinga życzę z całego serca.