Opowieść z niedalekiego Wschodu

„Po jakie licho tu jestem?” W tej „dziurze w dupie”, nie miasteczku? Dlaczego właśnie tutaj rzucił mnie los, a zapomniał wyposażyć w odpowiednie umiejętności? W picie wszystkiego, co podejdzie pod rękę, a potem trzeźwieniu na zawołanie lub życie zza wysokooktanowej mgiełki? W tej niby bezduszności, bezbarwnej monotonii, braku wyobraźni, zajęcia... Tak sobie myśli bohaterka powieści Renaty Serelyte. Na pozór przypominająca nam zamyśloną, wiejską poetkę. Tę samą, która nie przyzna się do swoich słów, bo do końca ich nie rozumie. Tę, która boi się innych, wie że lepiej się nie wyróżniać z tego bezbarwnego tłumu... Zatopiona pośród głupoty, oparów alkoholowego uniesienia, tak naprawdę, to ona jest gwiazdą zwiastującą nową epokę, która ma nadejść... oni są już tylko niedobitkami epoki lodowcowej, która ustępuje. Ale by żyć, ona musi stąd uciec. Spełnić swoje pragnienia, dostać się do miasta, które w jej oczach i marzeniach, urasta do rangi „Mekki” spełnienia. Tylko czy to jej pragnienie, spełni się w
rzeczywistości? Czy nie odnajdzie tam pustki, monotonii, wyplutej z wyobraźni kolejnej ramy?

„I cisza.. pozbawiona ptasich głosów, pobrzękiwania wiader. Przestrzeń nieopisanego smutku, nieubłagana jak stygnąca żywica.” Serelyte to Litwa. Bliska, ale jednak wciąż pełna magii, zabobonu, zielarstwa i dawnych wierzeń. Tu wciąż rządzą zielarki, babcie, których wiedzy niestety nikt nie chce przyjąć. W rzeczywistości nie ma świata, przyrody, tylko jest człowiek. Którego trudno uznać za homo sapiens. Człowiek – zwierzę. „Tylko człowiek istota najwyższa, pozostanie wierny swojej naturze i zamknie się jak ziarnko piasku w muszli, żeby z czasem przemienić się w perłę.” Ludzie epoki lodowcowej, stąpamy po waszych kościach, siedzibach, szczątkach kultury. Jesteśmy waszymi następcami, ale nie przyjmujemy dziedzictwa, bo i jakie ono jest? Zbyt marne?

Dwuczęściowe („Piołunowe gwiazdy” i „Gwiazdy na bruku”) dzieło Renaty Serelyte jest jej debiutem powieściowym, uhonorowanym w 2000 roku nagrodą literacką im. Zemaite. Dziełem młodej pisarki, może na poły autobiograficznym? Opowieścią nadzwyczaj poetycką, pełną magicznych obrazów, uniesień, duchów i aniołów, zjaw i zabobonów. Gromadą pytań, które poszukują odpowiedzi, krążąc wokół przeznaczenia i osobowości. Czy można uciec przed samym sobą? Wywlec się z własnej jaskini, uczynić pierwszy krok i spełnić marzenia w mieście? Czy nie skończy się to kolejnym zlodowaceniem? Czy miasto, ta „mekka” sztuki i ideałów, wielka metafora, spełni oczekiwania? A może lepiej się nie ruszać, nie rozdzierać zasłon, pozostać w miejscu, gdzie z jednej strony gromady pijaków sterczą, jak wyraz dziwacznego gustu stwórcy – artysty, ale też działają tutaj te, które widzą i wiedzą więcej? Liryczne, bajeczne, odchodzące w zapomnienie...Tak, to kolejna opowieść z codzienności, ale spisana w taki sposób, że naprawdę warto ją nie
tylko poznać, ale przede wszystkim wtopić się w ten na pozór „orientalny” światek. Pełen dziwactw, które nadal możemy spotkać i u siebie, na wschodnich krańcach Polski. Proste życie, zbyt dużo wódki, zbyt wiele dzieci, wypłukane z marzeń i pragnień, z nadziei...