Bajki dla porządnego człowieka są trzecim, po Bajkach dla starego konia i Bajkach dla czarnej owcy zbiorem opowiadań Omara Sangare, aktora, reżysera i pisarza. Jak poprzednie tomiki, tak i ten odniesie z pewnością sukces na polskim rynku. Sukces być może niezbyt spektakularny, ale na pewno prawdziwy. Dlaczego napisałam, że nie będzie to spektakularny sukces? Odpowiedź jest bardzo prosta.* _Bajki dla porządnego człowieka_ skierowane są do ludzi wrażliwych, a zatem takich, którzy potrafią odkryć ukryty sens i maja na to wielką ochotę.* Znam niewiele takich osób, społeczeństwo zapracowane nie ma czasu sięgać po książkę w ogóle, a co dopiero po taką, nad którą trzeba się zatrzymać, pochylić, po prostu chwilkę zastanowić.
A takie są właśnie krótkie bajki-opowiadania Omara Sangare. To Bajki wymagające, przeznaczone dla czytelnika dorosłego, ale posiadającego w sobie coś z małego dziecka, ową wrażliwość otoczenie, drugiego człowieka. Autor pokazuje czytelnikom nowy, wykreowany przez jego wyobraźnię świat, świat oryginalny, niby taki jak ten nasz, ale jednak zupełnie inny. Prowokuje zupełnym brakiem interpunkcji, nie ma tu żadnych kropek, przecinków. To zakłada nie tylko zupełnie swobodną lekturę, ale i interpretację. A o nią, jak się zdaje, chodzi autorowi. Bajki należą do tej kategorii książek, których wartości nie umniejsza nie tylko jednorazowe, ale nawet i kilkakrotne przeczytanie. Im więcej lektur, tym więcej wrażeń, przemyśleń, wniosków.
Ale dlaczego Bajki właśnie? Skąd taki tytuł? Po trosze pewnie z przekory, by nawiązać do wcześniejszej twórczości, w końcu, by dać do myślenia. Oto czytelnik ma przed sobą bajki. Często czytamy je dzieciom. Cechuje je prosty język, niezbyt zagmatwana fabuła, jakaś fantastyka bajkom swoista. Dziecko nie zastanawia się nad nimi zbyt długo, przyjmuje je takimi, jakie są, nie musi i nie potrafi interpretować. Zupełnie inaczej jest z dorosłym. Ten ma odpowiedni warsztat, kwalifikacje potrzebne do wątpienia o świecie. Dlatego nie tylko może, ale i musi zastanawiać się nad życiem. To Bajki dla porządnego człowieka, a nie dziecka. Czytelnik musi to zauważyć i nie dać się zwieść z pozoru prościutkim opowiastkom, błahym, nieskomplikowanym historyjkom. Biorąc do ręki książkę, musimy zdać sobie sprawę, ze ta bajka nie jest bynajmniej fikcją, jest opowieścią o życiu, moim życiu… i nie tylko moim). Autor porusza w sposób metaforyczny różnorakie problemy, pisze o samotności, ucieczce w marzenia (co nawet je niekiedy
praktykuję), poczuciu niedowartościowania, chorobie. Są to krótkie teksty tryskające humorem, przeważnie o ludziach, którym w życiu brak tego, co tak naprawdę maja pod bokiem, po co wystarczy sięgnąć, po prostu zauważyć. Autor przekonuje zatem, że warto się rozglądać, gdyż w przeciwnym razie możemy z powodu otaczającej nas pustki zdecydować się na krok radykalny, skok z dachu, a przelatując obok swego mieszkania (jak jeden z bohaterów Bajek) zrozumieć, że właściwie to było to, zatęsknić za starymi kapciami, telewizorem, rozdartą na dwie części gazetą, czy mężem, który jest ciągle zmęczony, ale przecież mój, własny. Tylko że wtedy może być za późno.