Nic na to nie poradzę - o przygodach Artemisa mogę pisać tylko w jeden sposób – w samych superlatywach. Nie da się ukryć, że czekam z utęsknieniem na kolejne części, by móc znów poczuć stworzoną przez Colfera niepowtarzalną atmosferę – wciągającą mieszankę fantastyki, magii i kryminału. Choć w poprzedniej części wróżki wymazały z pamięci Artemisa i jego lokaja Butlera wiedzę o swoim świecie, okaże się, że jednak będą musiały zwrócić się do niego o pomoc. Ich świat znalazł się w wielkim niebezpieczeństwie, albowiem cierpiąca na manię wielkości i dysząca żądzą zemsty chochliczka Opal Koboi zaczęła wcielać w życie swój straszliwy plan, którego częścią jest unicestwienie bohaterskiej Holly, Ogierka, Artemisa i kilku innych postaci, które w poprzednich częściach, łagodnie mówiąc, mocno jej dopiekły.
Od tego momentu wszystko potoczy się w sposób, do którego już autor czytelników przyzwyczaił. Będą pościgi, walki, niesamowite wynalazki, błyskotliwe pomysły, szalone tempo i ciągłe zwroty akcji - słowem wszystko to, czego potrzeba, by od lektury nie można się było oderwać ani na chwilę. Napawa mnie przy tym niezmierną radością fakt, że każda kolejna część przygód młodego geniusza jest lepsza od poprzedniej, daje świadectwo nie mającej zdawałoby się granic wyobraźni pisarza. Zgrabnie nawiązuje on do poprzednich wątków, unikając jednak schematyczności, dodaje coraz to nowe intrygi, nie rozmywając jednak płynącego wartko nurtu akcji. Wypada jeszcze wspomnieć choćby słówkiem o galerii postaci, które zaludniają karty powieści. Tu także należą się autorowi brawa. Nie da się bowiem nie polubić istot tak charakterystycznych i barwnych jak krasnal – złodziejaszek Mierzwa Grzebaczek, bohaterska funkcjonariuszka Holly Nieduża czy też komputerowy geniusz Ogierek.
Nieodmiennie chylę głowę przed Colferem za to, że potrafi stworzyć historie zaiste magiczne – zręcznie żonglując literackimi konwencjami umie stworzyć coś nowego – bajkę-niebajkę, książkę jednocześnie dla dzieci i dla dorosłych, umie wpleść pomiędzy wiersze moralne przesłanie i nieco psychologicznych rozważań, które jednak nie trącą tanim moralizatorstwem czy banałem. Opowiadana przez niego historia wpisuje się w schemat odwiecznej walki dobra ze złem, a wszystko jest okraszone odpowiednią dawką emocji, humoru i ironii.