O czym jest ta książka? O nas, o mnie, o każdej kobiecie, która żyje w czasach współczesnych, która zamieniła się w walczącego w pracy superbohatera, a w domu potulnie powinna założyć kapcie, wychowywać dzieci, karmić męża i znosić jego towarzystwo zza przysłowiowej gazety, a do tego nie czuć zmęczenia, niczego nie wymagać i zamieniać się w seksownego kociaka, ale tylko wtedy, gdy jej prawny opiekun, czyli mąż, partner czy jakkolwiek nazwać tego faceta u jej boku, z którym sypia, będzie tego sobie życzył. Bo o te życzenia chodzi. Nie jest to manifest feministyczny czy odezwa do sumień męskich, jest to świadome przełożenie swoich poglądów i obserwacji, przekazanych przez kobietę spełnioną zawodowo i prywatnie, która przeszła przez ciężką chorobę, ale się nie poddaje i nie pozwala na proste zaszufladkowanie tylko dlatego, że jest kobietą. kobietą, którą ciągle gada, ale w męskiej świadomości z tego swoistego słowotoku niewiele zostaje. Jak w dowcipie o naukowcu, który zdziwił się bardzo, gdy ona mu
powiedziała o tym, że mają czwórkę dzieci.
Gdyby kobiety zamilkły to także próba zmierzenia się z męską świadomością, przekazaną w Ulissesie Jamesa Joyce'a, Szczęśliwych dniach Samuela Becketa czy też po prostu w Biblii. Nie ma zmiłuj - dostaje reprymendę każdy twórca, który oszukuje czytelników i usiłuje im wmówić, że zna się świetnie na damskiej psychice i wolno mu takie poglądy wyrażać. Dlatego też Anna Karenina Tołstoja jest uznana za męską fantazję i mało przekonujący dokument. Krystyna Kofta spróbowała się zmierzyć z odwieczną zasadą, czyli z zakorzenionym głęboko w świadomości ludzkości faktem, iż światem rządzą mężczyźni. Wyszło jej to całkiem nieźle - przekazała prawdę o tym, że kobiety starają się podtrzymywać związki, głównie emocjonalnie, a w zamian dostają co najwyżej niepasujące prezenty, i to tylko czasem. Bolesna jest jednak świadomość, że wyzwolone kobiety wychowują swoich synów zgodnie ze schematem, z którym kiedyś walczyły, czyli mężczyzna jako pan i władca. I to boleśnie Kofta wytyka. Nie ma, drogie panie, tak dobrze.
Winę za wychowanie kolejnego pokolenia samców, którzy popełniają te same wykroczenia w kontaktach z nami, co ich ojcowie, ponosi każda matka, każda partnerka, która nieświadomie przekazuje utarty schemat i potulnie wdraża się do roli opiekunki domowego ogniska. I ciągle narzeka.
Ale co by było, gdyby kobiety zamilkły? Smutna prawda jest oczywista: mężczyznom byłoby to bardzo na rękę i - mówiąc szczerze - nawet by tego nie zauważyli. Bo czasami jesteśmy im potrzebne. Tylko to „czasami” to trochę za mało, żeby docenić damski wkład w rozwój ludzkości. Nie jest to klasyczny poradnik, co zrobić, żeby było lepiej i aby obie płcie lepiej się rozumiały (a według mnie - żeby W OGÓLE się rozumiały), jednak warto tę książkę przeczytać. Choćby po to, żeby uświadomić sobie pewne zachowania, ale z drugiej strony - żeby nabrać większej pewności siebie i spróbować się zrealizować za wszelką cenę, także kosztem niezadowolenia mężczyzny, z którym dzielimy życie.