Nad wyraz przekonująca to lektura. Liam Creed pisze przecież o sobie i swoich przeżyciach. Niesforny jako dziecko, nie do zniesienia jako nastolatek – chłopiec był od zawsze chodzącą katastrofą – bombą energii, która w każdej chwili może wybuchnąć siejąc wokół zniszczenie. Tak widział swoje schorzenie ADHD zarówno on sam, jak i jego całe otoczenie, które w przeważającej większości (z wyjątkiem członków jego najbliższej rodziny) spisało go na straty. Tak było do momentu, gdy jeden z jego nauczycieli skierował go do uczestnictwa w programie ośrodka Canine Partners, w którym mógł wziąć udział w szkoleniu psów, mających za zadanie pomagać osobom niepełnosprawnym funkcjonować w społeczeństwie. Chłopak, z osobami sobie podobnymi, wreszcie ma szansę po pierwsze dać ujście swojej nieposkromionej i niewyczerpanej energii, a po drugie skoncentrować się na czymś innym, niż tylko on sam.
Zarówno Liam, jak i jego podopieczny, niesforny Aero mają ze sobą wiele wspólnego, a przed sobą długą drogę.
Choć powieść zawiera w sobie podtytuł: „Jak labrador ocalił chłopca z ADHD”, nie znajdziecie w niej wątków sentymentalnych i podniosłych. To nie w stylu autora. Powieść jest napisana w sposób, który bardzo ułatwia jej odbiór – z punktu widzenia nastolatka, jego językiem, jest odzwierciedleniem jego myśli i przez to jest w pełni autentyczna. Pełna humoru, ironii i dystansu, emocjonalna, ale również daleka od banału. Choć w centrum powieści jest jej autor, który z pewnością niektórych cech właściwych dla swojej dolegliwości całkiem się nie pozbył, opowiadana przez niego historia nie męczy kolokwialnością, brak w niej trywializmu.To lektura dla wszystkich – trudnych dzieciaków, ich rodziców, wielbicieli zwierząt, zainteresowanych tematyką pracy charytatywnej. Niosąca nadzieję i prawdziwa pozycja.