Motyw femme fatale – kobiety pięknej i tajemniczej, a przede wszystkim przynoszącej zgubę zapatrzonym w nią mężczyznom – stał się popularny w literaturze i malarstwie XIX wieku. W pierwszej połowie kolejnego stulecia intensywnie eksploatowało go kino, szczególnie w filmach noir. Można się spierać, na ile motyw wyrachowanej kobiety-modliszki stanowił odzwierciedlenie męskich lęków, słabości, bezradności wobec kobiecej emancypacji, obawy przed utratą dominacji i kontroli nad żywiołowym i emocjonalnym pierwiastkiem żeńskim, a na ile był jedynie artystyczną modą i manierą. Dość powiedzieć, że w różnych wariacjach postać kobiety fatalnej co jakiś czas powraca w kolejnych produkcjach kultury popularnej.
Kwintesencją i szczytowym stadium ewolucji tej postaci zdaje się być piękna i zmysłowa Josephine, bohaterka cyklu komiksowego pod znamiennym tytułem „Fatale”. Kobieta nie tylko bowiem przywodzi do zguby każdego mężczyznę, który się z nią zwiąże, ale czyni to też przez całe dziesięciolecia, ponieważ zdaje się żyć wiecznie, zupełnie się nie starzejąc. Nie musi nawet za bardzo się starać, aby oczarować swoim urokiem kolejnego nieszczęśnika. Faceci lgną do niej jak muchy do lepu i jak muchy na lepie kończą. Dotyczy to nawet tych, którzy uwielbiają ją z daleka, nie mając szansy na bliższe poznanie. W usidlaniu mężczyzn (a także wpływaniu na kobiety) pomaga jej też niezwykła zdolność: każdy czuje się w obowiązku podporządkować się wydawanym przez nią poleceniom. Jak ma żyć osoba świadoma zarówno swojej mocy, jak i ciążącego nad nią fatum?
W intrygujący sposób próbuje na to pytanie odpowiedzieć scenarzysta Ed Brubaker, kreując historię, w której harmonijnie współgrają elementy klasycznego czarnego kryminału i metafizycznego horroru spod znaku Lovecrafta. Choć monstra z zaświatów odgrywają w niej marginalną rolę, to mają decydujący wpływ na akcję poprzez swoich ludzkich wyznawców. Mroczna sekta oddaje się okrutnym rytuałom i składa ofiary z ludzi, niewoli swoich adeptów za pomocą prania mózgu, psychicznej manipulacji i narkotyków. Rekrutuje zwolenników spośród zdemoralizowanych środowisk artystycznych, elit władzy i biznesu. Dla osiągnięcia swoich celów nie cofa się przed żadną zbrodnią. A jednym z jej celów jest dopadnięcie Josephine.
W pierwszym tomie zbiorczym cyklu („Śmierć podąża za mną”) akcja rozgrywa się na dwóch planach czasowych. Współcześnie Nicolas Lash zostaje zaatakowany w domu swojego zmarłego ojca chrzestnego, autora kryminałów Hanka Rainesa. Ratuje go tajemnicza Josephine. Z rękopisu Rainesa poznaje historię burzliwego romansu i kryminalnej intrygi, które połączyły bohatera powieści, będącego alter ego jej autora, z kobietą bliźniaczo podobną do Josephine (jak się potem okazuje – z nią samą). W 1956 r. Raines pracuje jako dziennikarz śledczy w San Francisco. Stara się znaleźć dowody na korupcję policjanta Walta Bookera, co doprowadza go do kobiety tego ostatniego. To właśnie Josephine, która z jednej strony jest zmęczona związkiem ze starzejącym się i zgorzkniałym Bookerem, z drugiej strony jednak – ma świadomość, że ten chroni ją przez zakusami sekty. Jednak stojący na czele tejże demoniczny Bishop gotów jest na każde draństwo, aby pochwycić kobietę.
W tomie drugim, noszącym tytuł „Diabelski interes”, Nicolas Lash próbuje odnaleźć ślady Josephine w przeszłości. Niestety sekta znowu wpada na jego trop, więc mężczyzna postanawia się ukryć gdzieś na głębokiej prowincji. W 1978 r. w Los Angeles Josephine żyje w willi na odludziu, trzymając się jak najdalej od mężczyzn. Nie dane jest jej jednak zaznać spokoju. Pewnego dnia do jej ogrodu trafia aktor na dorobku Miles i jego przyjaciółka Suzy, która zabiła jednego z kapłanów sekty. Miles zgadza się pomóc Josephine w zdobyciu księgi, z której korzystają sekciarze. Sprawa się komplikuje, gdy w ręce ich przywódcy Hansela trafiają dowody na to, że Josephine wciąż żyje.
Kolejne epizody z życia femme fatale poznajemy na przemian ze współczesnymi losami Nicolasa Lasha, który próbuje ją odnaleźć, a jednocześnie uniknąć zgubnych konsekwencji znajomości z nią. Obie historie zaprezentowane w drugim albumie przez cały czas trzymają w napięciu, w czym ma swój udział zmienne tempo akcji oraz kryminalno-sensacyjne intrygi. Umiejętnie prowadzona narracja wciąż zaskakuje niespodziewanymi wydarzeniami, a relacje pomiędzy krwistymi (czasem dosłownie) postaciami buzują emocjami, budując niezwykłą dramaturgię.
„Fatalność” Josephine, uderzając w bliskich jej mężczyzn, rani również ją samą. W komiksie z wyczuciem ukazany został tragizm jej egzystencji. Nie chcąc nawiązywać skazanych na katastrofę relacji, bohaterka unika miłości. Wie bowiem, że wybuch uczucia będzie krótkotrwały i zakończy się tragicznie dla wybranka, a ją ponownie wepchnie w objęcia rozpaczy. Kobieta ukrywa się więc przed światem, starając się chronić facetów przed sobą, a siebie przed cierpieniem. Ale pragnienie miłości co jakiś czas staje się silniejsze od rozsądku. I owocuje kolejnym związkiem, kolejną tragedią, kolejnym cierpieniem.
Opowiadane w „Fatale” historie są barwne – w przenośni i dosłownie. Za rysunki w komiksie odpowiada Sean Phillips, trzymając się realistycznej, ale dynamicznej kreski i standardowego kadrowania. Jego postacie są wyraziste i rozpoznawalne, a świat, w którym rozgrywają swoje dramaty, tętni życiem i mieni się kolorami. Z racji tematyki często występuje w nim czerwień, ale oprócz tego w użyciu jest cała paleta ciepłych barw, w tle czasem rozmytych i rozedrganych. O staranności i kunszcie położenia kolorów przez Dave’a Stewarta najlepiej świadczy Nagroda Eisnera, którą za swoją pracę otrzymał w 2013 r. Warto dodać, że w tym samym roku nominowani byli również Brubaker i Phillips – zarówno razem (w dwóch kategoriach), jak i oddzielnie (pierwszy w jednej kategorii, drugi – w dwóch).