Najpierw okładka z kobietą o cudnym profilu, w pięknym stroju. Bufiasta spódnica i czarny króciutki żakiet, a wszystko uzpełnione czerwoną szminką, czarnymi okrągłymi kolczykami i czarnymi czółenkami na niewysokim obcasie. Od razu pomyślałam o tych czasach, kiedy kobiety były zawsze eleganckie, a wolny czas spędzało się na rozmowach w klimatycznych restauracjach, chodząc do teatru, na spacery pod rękę. W takie czasy przenosi nas Louise Shaffer w swojej książce Szczęśliwy traf.
Carrie Maning, która jest główną bohaterką tej powieści, urodziła się w sławnej rodzinie. Mało tego, można by powiedzieć, że wśród najlepszych z najlepszych jeśli chodzi o świat teatru. Jej ojciec był słynnym kompozytorem, a babka aktorką. Z kolei matka... no cóż. W oczach wszystkich filantropką, niezwykle oddaną ubogim, żyjącą jak oni, mimo fortuny na koncie. Carrie, po śmierci swojej matki przechodzi swoisty kryzys tożsamości, nie wiedząc, kim tak naprawdę jest, kim rzeczywiście była jej matka, a przede wszystkim - co było powodem jej poróżnienia z resztą rodziny(czytaj: sławną babcią), czyniąc z tego temat tabu. Kiedy odchodzi jej matka, Carrie wyrusza w podróż po niezwykle ciekawym świecie bohemy lat czterdziestych (chyba), poznając tajemnice rodzinne, powody wzajemnych animozji, a jednocześnie zatapiając się w miłosnej historii rozgrywającej się niemal na deskach teatru.
Czytając Szczęśliwy trafmamy przed oczami Amerykę, słynny Broadway, czytamy afisze, spacerujemy mało ruchliwymi ulicami, wdychamy atmosferę artystycznego świata tamtych lat. Dla mnie jest to podstawowy argument, dla którego zachowam te lekturę. Bo książka nie musi być szczególnie wymyślna, nie musi być napisana z wielką erudycją. Wystarczy, że wprawi w dobre samopoczucie, że stworzy klimat, z którego nie będziemy chcieli się wyswobodzić.