„Kiedy przybyliśmy na pole bitwy, król spytał, gdzie poległ jego ojciec, pokazałem mu. Potem spytał, gdzie ja stałem gdy król otrzymał śmiertelny cios, odpowiedziałem na to. Poczerwieniał wtedy i stwierdził, że mój topór także mógł dosięgnąć króla Olafa.”
Król nie żyje. Pogromca przesądu, morderca bogów, teraz sam zostaje złożony do ziemi. Ale ta go nie chce. Odrzuca syna, którego wykarmiła, a który odebrał jej tych, którzy nią tak dobrze władali. Jesteś wyklęty – śpiewa mu, a oni uważają to za cud. Zakopują trumnę ponownie, a gdy ziemia, znowu ją odrzuca, są pewni. Mają swojego świętego.
Bo ta ziemia musi się narodzić na nowo. Dla nowego boga, którego księża są tacy różni, dla nowego króla, który stał się synem świętego. Dla ludzi, którzy nie rozumieją, oraz dla zwierząt, którym nie tłumaczą. Sygryda nie może się pogodzić z tym, że ma się modlić do mordercy swojego pierwszego męża. Porównując ich obydwu, dobrze wie, który z nich był lepszy. Ale musi. Dla swojego drugiego męża, Kalfa, dla Tronda, ostatniego syna Olvego oraz dla czarnej Sunnivy. Modlić się o przebaczenie, za grzech, który wydał tak piękny owoc. Myślała już przecież, że nie będzie miała więcej dzieci... A okazało się, że to Kalf nie potrafił ich jej dać. Jedna chwila zapomnienia sprawiła, że w siódmym roku ich małżeństwa, pojawiła się na świecie piękna Sunniva. Zapowiedź kłopotów. Bo czy zauważą? Może nie? Ale Sygryda już pokutuje za ten grzech. Stara się zrozumieć nowego boga, i nowy świat. Nie zaglądać na kurhany, ani w przeszłość, ani tym bardziej nie patrzeć na ten młot, który jej dawno ochrzczony brat chowa pod koszulą
na piersi.
Trzeba iść naprzód. Nie oglądać się wstecz, bo tam nic nie ma. Nikt na nas nie czeka. I tylko te zjawy przychodzą, lecz czego chcą? Cóż można uczynić dla tych, którzy zdaniem księży, odeszli prosto w ramiona wiecznego potępienia? Dobrze, że choć Olve leży w poświęconej ziemi, tak jak tego pragnął. Tylko czy będzie miał następców, gdy jego dzieci tak szybko odchodzą, by się z nim spotkać?
Vera Henriksen, poza najsłynniejszym swoim dziełem, czyli Córką wikingów, napisała też takie powieści jak: Saga o Bencie Jonssonie, Saga o królowej, Zwierciadło królów oraz Saga o Bodvarze. We wszystkich tych książkach, widoczne jest jej usilne dążenie do zrozumienia duszy człowieka, której przychodzi żyć w czasach wielkich zmian i przełomów. Czasach, gdy jedna epoka się kończy, a druga dopiero rozwija skrzydła. W którą stronę iść? Czy zostać przy znanym, starym, wydającym się bezpiecznym, czy też wstąpić odważnie, choć z lękiem w nowe? Takie pytanie zadała sobie i Sygryda, córka Torego i uzyskała na nie odpowiedź. Jednak czy wytrwa? W jesieni życia, w innym świecie, zmęczona, ale gotowa na każdy cios...