Havel przed swą śmiercią o Umberto Eco: podziwiam jego eruducję

Były prezydent Czech Vaclav Havel , który zmarł 18 grudnia, przygotował tuż przed śmiercią okolicznościowy tekst w związku z 80. urodzinami włoskiego pisarza, eseisty, semiologa, mediewisty i filozofa Umberto Eco . Najbardziej podziwiam jego erudycję - napisał Havel.

"Na mnie, który nie miał dostępu do normalnej edukacji szkolnej, ponieważ partia komunistyczna widziała w całej naszej rodzinie wroga ludu, to, co robi największe wrażenie u Umberto Eco, to jego erudycja" - napisał Havel. Tekst ten opublikował dziennik "Corriere della Sera" w związku z przypadajacymi w czwartek 80. urodzinami Eco.

"Gdyby nie jego niepospolity talent, jego wrażliwość, jego wyobraźnia, bystrość i talent narracyjny, w XX wieku nie byłoby kogoś takiego: bez wątpienia nadzwyczajnego fenomenu literackiego i semiologa, którego praca inspirować będzie wiele pokoleń studentów" - dodał były prezydent Czech. Podkreślił, że za wielkie szczęście uważa to, że mógł osobiście wręczyć włoskiemu pisarzowi i eseiście nagrodę swojej fundacji "Wizja 97".

"Życzę mu wszystkiego, czego można pragnąć w jego czcigodnym wieku i nie mogę doczekać się, kiedy będę mógł przeczytać jego nowe eseje i powieści" - dodał Vaclav Havel, który zmarł na niespełna trzy tygodnie przed jubileuszem włoskiego pisarza.

Umberto Eco urodził się 5 stycznia 1932 r. w mieście Alessandria w Piemoncie na północy Włoch. W 1954 r. ukończył filozofię na Uniwersytecie w Turynie, a swą pracę magisterską poświęcił świętemu Tomaszowi z Akwinu.Studia te rozbudziły w nim na całe życie zainteresowanie średniowieczem, którym zaczął zajmować się równolegle z semiologią i współczesną kulturą masową.

W 1956 r. Eco opublikował pierwszą książkę - Problem estetyki u świętego Tomasza, która była rozwinięciem tez jego pracy magisterskiej.

W latach 1959-1975 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazała się rozprawa Dzieło otwarte , której międzynarodowy sukces zaskoczył także samego autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco, wykraczającą poza granice Włoch.

Pracę w wydawnictwie łączył z karierą na uniwersytetach. Począwszy od lat 60. wykładał w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę semiotyki i został profesorem zwyczajnym.To również na uniwersytecie bolońskim kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej, między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim znawcą.

Pracę wykładowcy zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 2007 roku.

Przełomowy dla Umberto Eco był rok 1980, gdy wydał swą pierwszą powieść Imię róży , która stała się światowym bestsellerem. Została przetłumaczona na 44 języki i ukazała się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy.Druga jego powieść, Wahadło Foucaulta ukazała się w 1988 roku. Felietony, jakie opublikował na łamach tygodnika „L’Espresso” zostały opublikowane w latach 90. w zbiorach Zapiski na pudełku od zapałek .

Inne jego powieści to „Wyspa dnia poprzedniego” z 1994 roku, Baudolino , Tajemniczy płomień królowej Loany z 2004 roku i najnowsza - Cmentarz w Pradze opublikowana w 2010 roku. Powieść ta wywołała ogromne poruszenie na świecie, ponieważ ukazała mechanizmy manipulacji i rozbudzenia antysemityzmu od XIX wieku, a na tym tle - powstania głośnych tak zwanych „Protokołów Mędrców Syjonu”, które stały się potem ideologiczną podstawą prześladowań Żydów.

Jest również autorem rozpraw: „W poszukiwaniu języka uniwersalnego”, „Między kłamstwem a ironią”, „Filozofia frywolna”, „Historia piękna”, „Rakiem. Gorąca wojna i populizm mediów”, „Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów”, „Historia brzydoty”, „Teoria semiotyki”.