Gdy słabnie Gniew

Skrzydła Gniewu to jedna z tych książek, na które się czekało – może nie aż tak niecierpliwie, jak na czwarty tom Pana Lodowego Ogrodu Grzędowicza czy drugi Tańca ze smokami Martina , ale wystarczająco, by z chwilą jej zjawienia się w domu odłożyć na bok całą nie-fantastykę i zatonąć w nierzeczywistym i groźnym świecie, niepokojąc się o los postaci, które w pierwszym tomie wzbudziły nasze zainteresowanie czy sympatię.

Po dramatycznym finale Uczty dusz , w którym tak bezlitośnie przerzedzone zostały szeregi królewskiego rodu Aureliusów, książę Salvator przygotowuje się do zrzucenia mnisiego habitu i objęcia tronu, zaś magister Ramirus, przywrócony do łask po śmierci Dantona, obiecuje królowej-wdowie Gwynofar roztoczyć magiczną opiekę nad jej synem. Kamala leczy rany w zacisznym ustroniu mistrza Ethanusa, lecz nie pozostaje tam długo, świadoma możliwych konsekwencji odkrycia jej statusu przez Magistrów. Rhys wypełnia swoje obowiązki Strażnika, lecz zadanie, które tym razem ma przed sobą, nie należy do codziennej rutyny: ma ruszyć na wschód, by dowiedzieć się, dlaczego Strażnicy z ludu Alkali zerwali kontakt z pozostałymi i ustalić, czy na ich terenie nie doszło do uszkodzenia magicznej bariery Włóczni. Siderea ulega podszeptom demonicznego nieznajomego, oferującego jej długowieczność i niewyczerpaną moc w zamian za… do końca nie wie, za
co, ale czy nie warto zaryzykować?Colivar śledzi obrót spraw, pozostając – przynajmniej na razie – cokolwiek na uboczu. A wśród zagadkowego ludu zamieszkałego na pustkowiach żyje chłopiec, który pewnego dnia zechce ujawnić swoją wersję prawdy o dawnych bogach…

Ścieżki poszczególnych postaci splatają się i przecinają, i to niejeden raz, co poniektóre osoby ujawniają niepodejrzewane dotąd cechy osobowości, inne wchodzą w posiadanie informacji o nieznanych dotąd faktach - i choć jeszcze nie do końca wiemy, jak bardzo będzie to istotne dla dalszego biegu wydarzeń, możemy żywić nadzieję, że żaden motyw nie został dodany na próżno i że autorce starczy kreatywności na satysfakcjonujące rozwiązanie wszystkich zagadek.

Akcja jest równie dynamiczna, jak w części pierwszej, proporcje między wątkami dobrze wyważone; może jedynie partie tekstu z udziałem ikati mogłyby być odrobinę krótsze, a jedna scenka erotyczna nieco mniej dosłowna. Można mieć do autorki trochę żalu za uśmiercenie jednej z najbardziej sympatycznych postaci, ale cóż, fantasy to nie romans z happy endem i niekoniecznie wszystkim musi być przeznaczone życie długie i szczęśliwe… Polska wersja językowa wydaje się nawet nieco gładsza niż w * Uczcie dusz, choć nadal zgrzyta niepewność co do rodzaju gramatycznego Duszożerców („wyzywając Duszożerców, by ją ścigały**”[s.371], „Duszożercy by**li* jednym z narzędzi…”[s.418]).

Ostateczne wrażenie jest takie samo, jak po części poprzedniej: czyta się dobrze, doznając po drodze nieco solidnych emocji i podziwiając autorkę za kreację nieszablonowego świata, a po zakończeniu chciałoby się pisać do wydawcy, by jak najprędzej wypuścił na rynek przekład finałowego tomu trylogii.