Leszek K. Talko był dotąd dla mnie przede wszystkim felietonistą „Gazety Wyborczej”, co tydzień wcielającym się w rolę, można powiedzieć, perfekcyjnego pana domu. Testowanie rozlicznych „must have” nowoczesnego, miejskiego, ekologiczne zorientowanego ojca rodziny, a także stawianie czoła wyzwaniom w rodzaju podróży z obrzeży do centrum miasta „damskim” samochodem, umieszczenia gdzieś kotów na czas wyjazdu albo rzucania palenia zaczynają się na dobre tam, gdzie poradniki, instrukcje i dobre rady z forów internetowych mają zwyczaj się kończyć…
W „Dziecku dla odważnych” dzieje się podobnie, choć w skali makro. Tam, gdzie nie sięgają poradniki, ta książka o rodzicielstwie totalnym dopiero się zaczyna. Na tom „Dziecko dla odważnych” składają się trzy, wcześniej wydane osobno części, „Dziecko dla początkujących”, „Dziecko dla średnio zaawansowanych” i „Dziecko dla profesjonalistów”, rozszerzone o cześć czwartą (dzieci rosną!), „Dziecko dla zawodowców”.
Jeśli nie macie jeszcze dzieci, to z tej książki dowiecie się rzeczy, o których nawet nie pomyślelibyście, oglądając typowy, polski serial, w którym maluchy od czasu do czasu przemkną w czyściutkich ubrankach po nieskazitelnie zaaranżowanym studio. Jedno dziecko stawia rodzicielskie życie na głowie, dwoje stawia życie na głowie i robi fikołki. Jak twierdzą moje wprowadzone w temat koleżanki, większa liczba dzieci właściwie nie robi już różnicy. „Dziecko dla odważnych” można, oczywiście, czytać jak zbiorek humoresek, ale te autoironiczne przypowieści o podszewce nowoczesnego rodzicielstwa (partnerskie, zaangażowane, oparte na bliskości, żaden tam „projekt dziecko”) to jest… To jest kawał życia. Samo mięso. Czasem z warzywkami. A zatem czytajcie, uśmiechajcie się i nabierajcie odwagi. Zadbajcie też o kondycję, pochodźcie do kina, do teatru i na koncerty, czy gdzie tam lubicie. Następnym razem pójdziecie po studniówce. Najmłodszego, oczywiście.