„Przed pięcioma stuleciami ukształtowały się dwie wielkie religie, które zdominowały cały świat. Ich podstawą były nauki dwóch ludzi: na zachodzie świętego Ramusia, na wschodzie proroka Ahrimuza.” Wszystko to działo się, jeszcze zanim świat, o którym czytamy nazwał się Imperium Fimbriańskim. Gdy powstał, błyszczał potęgą. Ale i tego kolosa można było powalić. Sprawiła to wojna domowa, dzięki której prowincje w końcu odzyskały swoją wolność. Tak powstało Siedem Królestw. Królestw, które stały się pragnieniem Merduków. To ich brutalne działania sprawiły, iż z siedmiu królestw zostało tylko pięć. Te pięć królestw, nadal targane jest wojnami. Piękna Normania ciągle płonie. Gdy Himerius realizuje swoje marzenie scalenia królestw w państwo religijne, to Merdukowie znowu pukają do Wału Ormana. Gdy szlachta występuje przeciwko panom, to w dalekich miejscach rodzi się prawdziwe zło, w swej dziwnie pełnej sprzeczności postaci.
Dzielny król Abeleyn nie doczekał statku, który przywiózł jego przyszłą żonę, siostrę Marka – „Długonoskę”. Leży w łożu, podtrzymywany magią przez swego przyjaciela Golophina, jedynemu, któremu może ufać. Ale tak naprawdę nikt nie daje mu szans na życie. Zdobył swą stolicę, ale zabłąkana kula pozbawiła go korony. Królestwo nie ma władcy, a jedyny następca kryje się w łonie wściekłej kochanki Jamilli. Czy warto stać za władcą, który jest tylko strzępkiem człowieka? A może trzeba poszukać kogoś innego, kogoś, kto będzie w stanie walczyć? Ale chyba nie pośród Fimbrian, którzy nagle wkraczają na arenę, stając przy dwóch mnichach, którzy starają się dostarczyć tajemnicze pismo pontyfikowi Macrobiusowi. Przeciwko nim staje przyroda i zima. Wał Ormanna został zdobyty, a Mardukowie wtargnęli do wnętrza Normanii. Wraz z nimi przybyła zapomniana Heria, ukochana Corfe’go, który opłakuje ją od tak dawna. Heria, przyszła matka... Czy Corfe przyjmie ukochaną? Zbrukaną przez innego? Tym bardziej iż i on sam ma kłopoty.
Jego specyficzne oddziały nie są dobrze widziane, mimo iż wciąż wygrywają... ale jak można kochać barbarzyńców? W końcu Lofantyr ofiarował ich mu wyłącznie po to, by go wyśmiać. Ale nie udało mu się, lecz nie potrafi tego przyznać... Tym razem uzurpator Himerius i podróżnik Hawkwood zdają się milczeć, a raczej, jak zauważył jeden z recenzentów, autor rozstawia powoli swoje pionki na szachownicy, przygotowując się do natarcia. Czyżby cisza przed burzą i to z piorunami? Nawałnicą, która zmiecie część i dobrych i złych? Każdy z bohaterów zajmuje swoje strategiczne pozycje i nie mogę się zgodzić z tym, iż jest to zwyczajnie słaba „środkowa część”. Wprost przeciwnie. Rzeczywiście mniej w niej walk, ale więcej magii i człowieka. A raczej postaci, w jakiejkolwiek formie.
Żelazne wojny to świetna, wciągająca kontynuacja Wyprawy Hawkwooda oraz Królów heretyków. Jeżeli pasjonuje was fantasy przygodowe, magiczne, nie stroniące od bitew... To powieść dla was. Jeżeli uwielbiacie cykl George’a R. R. Martina, zakochacie się i w tym. Co istotne, odnajdziecie też wiele punktów wspólnych, jak choćby podporządkowanie sytuacji aurze. Świetnie wyrysowane postacie, żyjące jeszcze po zamknięciu stron oraz znajome tereny. Teraz już tylko należy oczekiwać wiosny, szczególnie po takiej zimie... Tylko czy tajemne moce pozwolą jej przybyć na czas? Czy wszyscy jej dożyją?