Trochę dziwnie poczułam się otwierając tę książkę. Trochę jak podglądacz, bardziej jak wścibski nos, który wpycha się nie tam gdzie trzeba. Tylko dlaczego? Czyżby odezwało się we mnie własne poczucie prywatności i pragnienia częściowej samotności? A może tak naprawdę chodzi tylko o miłość? Uczucie największe, najodpowiedniejsze, jeżeli chodzi o książki i filmy, rozpływające się zawsze wokół plam krwi.
Okazuje się jednak, że nie tylko ja mam takie odczucie, ale i sama autorka. Już we wstępie Laura Laurenzi zastrzega, że jej książka nie jest odpowiedzią na to,w jaki sposób opisane pary wtargnęły w dzieje XX wieku, ale tylko opowieścią o ich życiu. O namiętności, o tych, „(...) którzy pozostawili po sobie ślad nie tylko w wielkiej polityce, ale także w pamięci przechowującej ludzkie tragedie ostatniego stulecia.” „O wieku XX opowiada się poprzez pryzmat wojen, rewolucji, odkryć naukowych, rodzących się nadziei i wielkich planów, skandali, walk o władzę.” Zapominając tak naprawdę o samych ludziach, którzy tworzyli historię. Nie dbając tak naprawdę o same dusze i serca, które przecież kochały i nienawidziły... istniały, tak jak każdy z nas. A przecież każdy z nas, mógłby stać się tematem jednej z takich miłosnych opowieści.
„Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku”, to osiemnaście opowieści, nowel, o parach takich jak: Eleonora Duse i Gabriele D’Annunzio, Gertruda Stein i Alicja Toklas, Edda Mussolini i Galeazzi Ciano, Ewa Braun i Adolf Hitler, Hannah Arendt i Martin Heidegger, Wallis Simpson i Edward VIII, Soraya Esfandiary i Reza Pahlawi, Simone de Beauvoir i Jean-Paul Sartre, Giulietta Masina i Federico Fellini, Helmut Berger i Luchino Visconti, Marta Marzotto i Renato Guttuso, Nilde Iotti i Palmiro Togliatti, Jiang Qing i Mao Zedong, Jacqueline Bouvier i John Fitzgerald Kennedy, Yoko Ono i John Lennon, Raisa Titorenko i Michaił Gorbaczow, Soon-Yi i Woody Allen, Elena Petrescu i Nicolae Ceausescu.
To książka o związkach tak różnych, jak różne są i rodzaje miłości. Jedne pełne, burzliwe, tętniące namiętnością, inne znowu z przypadku, tylko po to by być z kimś, rodzące się z samotności. Miłości wampiryczne, wysysające z drugiej osoby wszystkie soki, karmiące się uczuciem tej, która postanowiła kochać do końca, i te tylko dające, nie pragnące naprawdę nic w zamian. Związki dramatyczne i te aż nazbyt słodkie, grzeczne i cukierkowe, zbyt pompatyczne, szablonowe. Opowieść o ich owocach, dramatach, zbrodniach przeciwko samej definicji miłości. Oraz zmianach, które przeżywają, by często prowadzić w końcu do poniżenia, wstrętu i nienawiści. Bo przecież od miłości do nienawiści podobno bardzo, naprawdę bardzo krótka droga.
„Oto pomniejsze historie (...) które starałam się wydobyć z cienia.”
I udało się autorce naprawdę do końca opisać te historie. Rozpoczynając ciekawie, czasem zabawnie, innym razem refleksyjnie, prowadzi nas poprzez początki znajomości, aż po jej koniec. Często zaczyna od ślubu, który jest u niej ukoronowaniem związku. Nie jest wścibska, ani agresywna, nie poluje na sensację, ale korzysta z tego, co osoby po sobie pozostawiły: z listów, zdjęć i obrazów.
Jednak w gruncie rzeczy nam samym bardzo brak tych zdjęć, choć kilku. Wśród tych słów, rodzi się nagle pragnienie, by poprzez oczy wejrzeć w duszę opisywanej osoby. Spojrzeć na ich zamrożone na zawsze oblicza, zastopowane w ułamku chwili i zapytać, czy była to prawda? Czy ci ludzie, naznaczeni przez historię byli aż tak zagubieni, naprawdę samotni i naprawdę kochający? Szukający ucieczki od rzeczywistość? Zagubieni wśród indeksu nazwisk. Bardzo pomocnego, czy też dodanej przez autorkę bibliografii. Kochający... potrzebujący miłości jak każdy z nas.