Kontynuujemy wędrówkę ze złodziejem Ilmarem Przebiegłym przez alternatywny świat i alternatywną historię. W tym samym rytmie, z tą samą ciekawością, z tą samą lekkością pióra śledzimy pogmatwane losy i nieoczekiwane zmiany akcji. Kontynuacja godna początku podróży.
"W każdym człowieku pogrzebane są tysiące ludzi (...) ludzi, którymi mogłeś zostać. I w każdym z nas kryje się i poeta, i złodziej, i zbój, i święty, i marynarz, i awiator. Nie możemy przeżyć życia tysiąc razy i wybieramy tylko jedno, często przy tym popełniając błąd. Ale gdy już dokonałeś wyboru, zawsze trzeba pamiętać, kim mogłeś zostać. Trzeba nieść w sobie wszystkie swoje nieprzeżyte życia." Dobra literatura nie tylko bawi. Dobra literatura nie tylko uczy. Pobudza neurony wyobraźni. Trąca czułe struny uczuć. Wzrusza, fascynuje, pochłania, porusza. Pomaga przeżyć lepiej swoje życie. A przynajmniej powinna pomóc.
"Nic nie może się powtórzyć (...) Nic. Wiatr bawi się piaskiem, budując wydmy na pustyni. Wydają się identyczne, ale wystarczy im się przyjrzeć, by zrozumieć, że jest więcej różnic niż podobieństw. Nawet ziarnka piasku nie są jednakowe i razem inaczej się układają. Co dopiero mówić o ludziach..." Nie męczy forma wspomnień. Nie nuży. Świat widziany oczami Ilmara fascynuje. Lekkości nadają treści dialogi, poczucie humoru, melancholia, nutka romantyzmu. Bo proza ta jest napisana w charakterystycznym rosyjskim romantycznym duchu. Krótkie, zgrabne zdania. Proste, ale nie prostackie słowa. Akapity podświetlone delikatnymi pociągnięciami pędzla radości i smutku. Dynamizm, ale nie gnająca jak opętany koń, akcja.
Czyta się wyjątkowo przyjemnie. "Przecież w każdym człowieku jest magia i zdumiewające właściwości, które może ofiarować światu." Jedno wiem na pewno, tak jak to, że podatki, dla mojego szczęścia, pozornie spadając mogą tylko w rzeczywistości rosnąć. Z przyjemnością sięgnę po inne książki Łukjanienki. Dla eleganckiego stylu. Żywego, obrazowego języka. Radości pisania ogrzewającej w chłodne zimowe, czy letnie dni. Nieposkromionej wyobraźni. Talentu, który widać i czuć. Chyba coś jest w tym stwierdzeniu, że niektóre książki muszą się prędzej czy później pojawić.
Zgodnie z odwiecznym prawem, które głosi, że "Przyroda nie znosi pustki."