Budująca tragedia

Jednego w życiu możemy być pewni: że kiedyś, gdzieś, jakoś się to wszystko skończy. Pewnego dnia każdy z nas odetnie ostatni kuponik na liście swoich dni. Tak samo jak nam, skończy się też naszym bliskim, wcześniej czy później, będziemy musieli stanąć twarzą w twarz ze smutkiem, samotnością i poczuciem straty. Dobrze jeśli dziać się to będzie powoli i późno, dobrze jeśli dane nam będzie się do tego przygotować, dobrze jeśli nagle w połowie taśmy ktoś nagle nie oderwie ostatniego kuponu naszym bliskim, dobrze jeśli tragedie do końca ich dni będą się zdarzać tylko i wyłącznie INNYM. Dobrze by było, ale nie zawsze jest. O tym właśnie pisze w swojej najnowszej książce Jones Carol Oates. Że tragedie i dramaty zdarzają się nie tylko naszym sąsiadom, czasem możemy je znaleźć bardzo blisko siebie, zaraz obok, na podjeździe garażu własnej matki. O tym, że nigdy nie jesteśmy przygotowani na śmierć bliskich, i choć żyjemy z jej wieczną świadomością, zawsze przychodzi nagle.

Nikki Eaton ma trzydzieści, lat czerwoną punkową fryzurę, ekscentryczny sposób ubierania, świetną pracę i bardzo swobodne podejście do związków. Nikki jest niezależna, zbuntowana, a znajomi traktują jak egzotyczną atrakcję. Męczy się na rodzinnych obiadach i nie odnajduje w poukładanym świecie matki, kompletnie nie rozumie z siostrą. Nikt Nikki tak nie zna tak dobrze jak ona samą siebie, no może jej żonaty kochanek, na pewno jednak nie jej rodzina. Nikki przeżywa trzydzieści lat swojego życia w poczuciu, że wybrała dobrze. Trzydzieści lat i ani roku więcej. Jaka jest naprawdę dowie się dopiero w obliczu strasznej tragedii. W dniu, w którym znajdzie w garażu swoja zamordowaną matkę. Od tego dnia jej życie kompletnie się zmieni. Nawet rzeczywistość zmieni swój wymiar – sprowadzi się do przedmiotów, rzeczy i wspomnień. Okaże się, że nikt nie odchodzi od tak, tym bardziej własna matka. W każdej rzeczy, w każdym przedmiocie zostanie jej pamięć, jej wspomnienia, chwile z którymi będzie trzeba się zmierzyć.
Momenty, kiedy okaże się, że nikt nie jest na takie wydarzenie dość silny, zbyt przygotowany. Sytuacje kiedy wydawać będzie, że już nigdy nie będzie nam dane spokojnie przejść nad tym do porządku dziennego. Nawet takiej Nikki, która przez całe życie odcinała się od myślenia o sobie w kategorii „córka”, nawet jeśli walczyła z zależnością i poczuciem bliskości.

Mama odeszła to mądra, spokojna opowieść o odchodzeniu bliskich i odnajdowaniu siebie samych. O tym, że przerażające tragedie niosą czasem dobrodziejstwo wstrząsu. Wstrząsu, dzięki któremu udaje nam się spojrzeć na świat inaczej. Taka ostania rola i dostani podarunek od odchodzących. Dodatkowo to powieść napisana bardzo „ludzko”, przez kogoś, kto nie płacze, nie rozdziera szat, kogoś kto widać że przeżył taką tragedię sam i chce spokojnie opowiedzieć, bez patosu, o tym jak czasem bywa dobrze ale nie koniecznie zawsze, o tym jak nagle zmienia się świat i choć wydaje nam ze wali tak naprawdę buduje od nowa.