Podobno w momencie nagłej śmierci, w oczach człowieka, w jego duszy, odbija się całe jego życie. Tak też dzieje się z Manfredem, starym Żydem. Jednak on ma czas, wystarczająco dużo czasu, by przypomnieć sobie wszystko, a może nawet zmienić niektóre elementy przeszłości? Pewnego dnia po prostu go odkrył. Głęboko w sobie poczuł to, na co czekał. Pewność. Ból. W końcu wiedział, że to on doprowadzi go do końca. To dlatego z taką pieczołowitością go pielęgnuje, przyjmuje jego uderzenia, pieści go w sobie i czuje się opuszczony, gdy ból nagle ucicha. Szczęśliwy ponad wszelką miarę, gdy wraca. Manfred po prostu umiera i ma tego świadomość. Co zrobi z tym czasem? Najpierw będzie rozpieszczał ból, nie mamił go lekami, ale upewni się, by potem ruszyć do natarcia. Ból musi istnieć, by on mógł rozedrzeć jego duszę i wydobyć na zewnątrz, skryte głęboko w podświadomości, obrazy. By przypomnieć błędy, całe życie, którego nie potrafił przeżyć tak, jak tego pragnął. A było tego wiele. Młodość pełna prześladowań i
cierpienia, rodziców, którzy nie ofiarowali mu wystarczających uczuć. Młodość, która zaowocowała odkryciem miłości. Kobiety, która już dawno temu go zabiła odchodząc, ale którą dotąd kocha. Teraz nadszedł dla niego czas na autopsję duszy. Rozebranie na części wspomnień i uświadomienie sobie, że zbyt wiele pragnął od miłości. Że przywłaszczył sobie kobietę w całości, wraz z jej światem i jej pragnieniami, a nie na tym to polega. Ale jak inaczej mógł postąpić chłopiec, naznaczony przez twarz wiecznie smutnej, brzydkiej matki, niespełnionej u boku ojca.
Robert McLiam Wilson, znany z takich bestsellerów jak Zaułek łgarzy czy Ulica marzycieli, świetnie nakreśla obraz człowieka zakochanego w bólu. Cierpieniu, które go na powrót uczłowiecza. Fizyczne cierpienie przywołuje wspomnienia, których ból jest porównywalny. Jednak czy może jeszcze coś naprawić? Wskazać drogę synowi, który właśnie odnalazł swoją „drugą połowę”? A może lepiej, by się nie odzywał, nie zepsuł tego, co ma szansę na powodzenie? Życie Manfreda przeplatają chwile złe i dobre, ale to on sam je niszczy. On sam wciąż pragnie cierpienia, od początku, od chwili gdy pierwszy raz uświadomił sobie anatomię twarzy matki, skrytą pod welonem. Twarz szpetną, marzącą o niemożliwym, męskich hołdach i miłowaniu. To życie nie mogło mieć innego przebiegu. Musiało tak się zakończyć... Jednak czy nam nie daje nadziei na to, że jeszcze wciąż możemy postąpić inaczej? Wykorzystać uczucia, pokochać, pozwolić sobie na radość, zapomnieć o tym, co nas ukształtowało i zmienić, nawet wszystko, jeżeli jest tak
potrzeba.
Po przeczytaniu Autopsji po prostu nie da się jej zwyczajnie odłożyć na półkę. Jej treść wkracza w nas głęboko. Powoduje nawał myśli i pytań, sprawia, że spoglądamy badawczo na nasze życie. Oby tylko nie było za późno... Dla Manfreda już jest. Bo przecież uzdrowienie nie może być możliwe.