Nadwrażliwiec dręczony przez ojca-tyrana. Samotny, neurotyczny, zahukany – gdzie takiemu człowiekowi do burzliwych romansów i burzy zmysłów. A jednak najnowsze badania nad biografią autora Procesu odsłaniają jego nieznane oblicze.
Podczas gdy w Berlinie za zamkniętymi drzwiami trwają przygotowania do I wojny światowej, praski agent ubezpieczeniowy i pisarz Franz Kafka siedzi w pokoju hotelu Askanischer Hof naprzeciw trzech kobiet i czuje się jak na przesłuchaniu. Jego narzeczona Felice Bauer przybyła w towarzystwie swojej siostry Erny i przyjaciółki Grete Bloch, aby żądać od Kafki wyjaśnień. Wzięła listy, które Kafka za jej plecami napisał do Grete – listy, w których nie wprost, ale wystarczająco jednoznacznie mówi o tym, że nie widzi żadnych szans na małżeństwo z Felice.
To, że narzeczony powątpiewa, czy nadaje się na męża, nie jest dla Felice Bauer niczym nowym. Jego wątpliwości zna z ponad 350 listów, telegramów i pocztówek, które od 1912 roku pisał do niej do Berlina. Często robił to codziennie, niekiedy nawet kilka razy w ciągu dnia. Jednak to, co przeczytała w listach do Grete, było dosadne i niewybaczalne.
Jest 12 lipca 1914 roku. Kafka nie broni się przed zarzutami kobiet, raczej sam zaczyna się winić. Później, w październiku pisze ostatni list do Grete Bloch: „Siedziała pani wprawdzie w Askanischer Hof przede mną w roli sędziego, który ma wydać na mnie wyrok – co było wstrętne, dla pani, dla mnie, dla wszystkich – jednak w rzeczywistości to ja siedziałem na pani miejscu i po dziś dzień go nie opuściłem”.
Volker Hage
Pełna wersja artykułu dostępna w aktualnym wydaniu „Forum”.