Cofając się bezgłośnie aż do kotary zasłaniającej drzwi wejściowe,
Oda ukryła się za ciężką tapiserią i odsunęła jej skraj, żeby widzieć,
kto wychodzi z pokoju. Skrzydło
rzeźbionych drzwi otworzyło się
wreszcie i ukazała się Marynia w prostej szafranowej koszuli, z gołą
głową, z grubymi jasnymi warkoczami na plecach. Nikt poza dziećmi
nie widywał jej w takim stroju — z odkrytymi włosami, w tej fryzurze
do snu, która ją tak odmładzała!
Młoda kobieta szybko rozejrzała się wokół, sprawdzając, czy droga
jest wolna, potem odwróciła się do mężczyzny, od którego wychodziła.
Stojąc we framudze drzwi, Kosma równie skąpo odziany jak jego
przyjaciółka, przygarnął ją do siebie zaborczym gestem. Jak owoc
ujął w dłonie roześmianą twarz, pochylił się ku ofiarowanym mu
ustom i długo je całował.
— Nie chcę, żebyś tak odchodziła ode mnie, najdroższa — powiedział
półgłosem, podnosząc zaognioną twarz, podczas gdy jego palce
błądziły wzdłuż szyi, ramion, piersi, zataczając znajomą drogę. — Po
tym, co wspólnie przeżyliśmy, rozstanie z tobą jest dla mnie torturą.
— Proszę cię, bądź rozsądny, Kosmo! Wiesz przecież, że muszę
być ostrożna.
— Potrzebuję cię…
Oparłszy dłoń na piersi kochanka, Marynia popchnęła go lekko
w stronę pokoju, gdzie przez uchylone drzwi widać było szerokie
łoże ze zmiętymi prześcieradłami.
— Nie mogę z tobą zostać, to zbyt ryzykowne. Do widzenia, Kosmo…
Do zobaczenia wkrótce!
Wyswobodziła się z ramion, które chciały ją zatrzymać, i zniknęła
na schodach.
Kosma stał przez chwilę nieruchomo na progu, nasłuchując szybkich,
oddalających się kroków, potem cicho zamknął drzwi.
Oda wpiła się palcami w kotarę, którą czuć było kurzem i wilgocią.
Z zaciśniętymi ustami i twardym spojrzeniem obserwowała gesty
78
i pożegnalną rozmowę pary, wszystko słyszała, reszty się domyśliła.
Tak więc matka, której szukała, martwiąc się, że jest chora, matka,
którą uwielbiała, zachowywała się z mężczyzną tak jak Almodia ze
stajennym, jak klacz z ogierem!
Z narastającego w niej cierpienia wyrwał ją odgłos kroków, które
znów rozległy się na schodach, lecz tym razem były to kroki osoby
schodzącej. Nie miała wątpliwości, że to matka, poznała ją po sposobie,
w jakim zbiegała po schodach. Teraz ona z kolei udała się na
poszukiwanie, spostrzegłszy, że w szerokim łożu śpi tylko jedno
dziecko.
Stanąć twarz w twarz z matką, po tym, czego się o niej dowiedziała,
wydało się Odzie nie do zniesienia.
Dziewczynka cofnęła się, jak zaskroniec wślizgnęła się do kuchni
i ponownie znalazła się na dziedzińcu, po czym idąc wzdłuż muru,
skręciła w lipową aleję, wiodącą do sadu i lasku…
— Oda!
Marynia chodziła w tę i z powrotem wzdłuż grządek kwiatowych
i warzywnych, nie wiedząc, dokąd pójść. Gdzie jest córka? Dlaczego
zniknęła z sypialni, w której zostawiła ją śpiącą głęboko obok Wiwiena,
kiedy wstawała, by pójść do Kosmy? Czyżby dziecko usłyszało, że
matka wychodzi? Niemożliwe. Położyła się późno, a w tym wieku
dzieci zasypiają kamiennym snem!
Co myśleć? Zadrżała. Nie z zimna. Narzuciła na siebie tunikę,
włosy nakryła welonem. Chyląca się ku końcowi noc była ciepła. Świt
nie zapowiadał się przykry, jak to często bywa, lecz delikatny jak
pieszczota… Boże! Do czego byłaby zdolna Oda, gdyby odkryła, co
łączy ją z Kosmą?
— Oda!
Na początku bała się krzyczeć zbyt głośno, by nie postawić na nogi
całego domu, a przede wszystkim nie musieć się tłumaczyć ze
swojej nieobecności… Ale co tam! Zawsze może powiedzieć, że
dziewczynka wyszła z pokoju, gdy wszyscy spali. To nie ma znaczenia.
Coraz większe przerażenie ściskało ją w piersiach, brzuchu… Jeśli
Oda się obudziła, nieważne z jakiego powodu, musiała zauważyć
nieobecność matki. Co sobie pomyślała? Czy poszła jej szukać? W ja79
kim kierunku? Dlaczego potem nie wróciła do domu?
Wtem kogut zapiał gdzieś w pobliżu. Inny mu odpowiedział. Jak
na jakiś sygnał zaczęły się trele, świergot, gruchanie. Na każdym
drzewie, krzaku, w każdym zakątku wybuchały ptasie śpiewy, odpowiadały
sobie, potężniały.
Od wschodu nieśmiała bladość rozjaśniała noc.
Ktoś wyszedł z domu.
— Co się dzieje, Maryniu? — zaniepokoił się Mateusz. — Czemu
wołasz Odę?
— Oda zniknęła, ojcze!
— Jak to zniknęła?
— Musiała wyjść z sypialni, gdy spałam. W każdym razie, jak się
obudziłam, nie było jej w łóżku.
— Na wszystkich świętych, gdzie to dziecko mogło pójść po nocy?
— Też chciałabym wiedzieć.
W sali rozległ się odgłos kroków, ktoś wchodził. Szarlota Froment
i Czarna Adelina w pośpiesznie narzuconej odzieży, kończąc mocować
czepek opaską z muślinu, niemal jednocześnie wyszły na dwór. Trzeba
im było opowiedzieć o zniknięciu Ody.
— Zastanówmy się — mówiła ciotka Szarlota, pocierając swój pieprzyk
— gdzie mogło pójść w tę tajemniczą noc takie młode, wrażliwe
stworzenie o bogatej imaginacji jak twoja córka?
— Mabil chodzi wszędzie i opowiada, że w tę niezwykłą noc należy
się oczyścić wodą. Nie dalej jak wczoraj słyszałam, jak twierdziła,
że świętojańska rosa ma takie właściwości, że trzeba o świcie wytarzać
się w niej nago!
— Czy naprawdę sądzisz, Adelino, że moja córka?...
— Czemu nie? Nieraz zauważyłam, że święcie wierzy w każde
słowo tej starej, śmierdzącej wariatki — stwierdziła Adelina.
— A od słów do czynów niedaleko!
— Co o tym myślisz, ojcze?
— Mój Boże, myślę, że ta mała przywykła robić, co jej się podoba,
i skoro jej się popuściło cugle, trudno się dziwić, że chodzi po
nocy, jeśli ma taki kaprys… Nie miej mi za złe, Maryniu, tej uwagi,
ale przyznaj, że już nie panujesz nad temperamentem swoich dzieci.
Z drugiej strony ja też zauważyłem, że Oda jest pod wpływem Ma80
bil i chłonie jej niestworzone historie… Tak więc całkiem możliwe,
że odnajdziemy naszą dziewczynkę tarzającą się w rosie… Godzina
jest odpowiednia, właśnie świta.
Nadzieja wróciła. Mniejsza o krytykę. „Jak mogłam zapomnieć
o zaufaniu, jakim Oda darzy tę starą kobietę? — mówiła w duchu
Marynia. — Wyobrażam sobie najgorsze, bo mam nieczyste sumienie,
i dlatego tak się przeraziłam głupstwem bez znaczenia”.
— Niektórzy utrzymują, że dobrze jest też wykąpać się z rana
w rzece albo napić wody z najbliższego źródła, by uchronić się od
chorób i zapewnić pomyślny rok — rzekła Szarlota. — Te przesądy są
żywe po wsiach od zawsze i mają wyznawców nawet wśród dorosłych,
więc tym bardziej wśród dzieci.
— W takim razie co robić? — niecierpliwie zapytała Marynia.
— Rozdzielmy się i niech każdy idzie w inną stronę — poradził
mistrz Leclerc. — Ja pójdę do źródła. Ty, Adelino, biegnij do rzeki.
Pozostają jeszcze łąki. Nasza i Leonarda. Maryniu i Szarloto, wolicie
sprawdzić je razem czy osobno?
— Nie traćmy czasu — ucięła Marynia. — Czy zechcesz, ciotko,
pójść na naszą łąkę? Ja pobiegnę na łąkę Leonarda.
Rozeszli się wszyscy czworo.
Wstawał dzień. Świeży powiew, jeszcze rześki, a już ciepły, szedł
w dolinie, budząc odgłosy życia w miejsce tajemniczej ciszy nocy.
Ptaki zdzierały sobie gardła, niebo złociło się i różowiało. Od wioski
dobiegał stukot otwieranych drzwi i okien, zgrzyt łańcuchów, brzęk
wiader.
W ten świąteczny dzień nikt nie pracował, ale nawyk wczesnego
wstawania pozostał i wiele osób zapewne szorowało się od stóp do głów
przed pójściem do kościoła. Należało być czystym na ciele i duszy na tę
wielką okazję.
Z Przepiórczego Źródła kilka osób, kobiet i mężczyzn, piło wodę.
— Czy nikt nie widział mojej wnuczki?
— Nie, mistrzu Leclerc, nie było jej tutaj.
Czarna Adelina również na próżno swoimi suchymi jak u mulicy
nogami przemierzała brzeg rzeki, natykając się jedynie na kilku chlapiących
się w wodzie chłopców i mnóstwo żab, które na jej widok
skakały w sitowie.
81
Szarlota z kolei odkryła Agnieszkę i Tomasza leżących obok siebie,
lecz wciąż rozdzielonych sztyletem pod płótnem namiotu, które zorza
poranna barwiła purpurą.
„Tych dwoje właśnie popełnia największe głupstwo w życiu — pomyślała
z irytacją. — Nawet nie pomyślą o burzy, jaka im się zwali
na głowy, gdy wyjdą na jaw ich zamiary! Co za lekkoduchy!”.
Przekonała się, że niestety nikt nie tarzał się w trawie pokrytej
srebrzystą rosą. Tysiące kropelek mieniło się w pierwszych promieniach
poranka. Słońce oświetlało horyzont. Lecz nikt oprócz Szarloty
nie zachwycał się tym widokiem…
Swawolny wiatr, niosący rozkoszne zapachy bujnej czerwcowej
przyrody, owiał starzejącą się kobietę, która przemierzała łąkę długimi
krokami, zakasawszy tunikę, by jej nie zamoczyć. Mimo ciężaru
lat i głowy zajętej poszukiwaniami Szarlotę ogarnęło wzruszenie.
„Mieć szesnaście lat w taki poranek! Umówić się z chłopcem, kazać
mu czekać i wiedzieć, że ma się jeszcze tyle innych nocy, tyle innych
świtów przed sobą!”.
Zacisnęła usta, zbeształa się w duchu.
Ody na łące ani śladu. Trzeba było wracać do domu. Przystanęła
przed purpurowym namiotem. Zakochani leżeli blisko siebie, lecz
rozdzieleni, śniąc sny, w których byli razem.
„Nie miałam racji, potępiając ich przed chwilą. Jeśli zamierzają
zjeść ze smakiem to ciastko kapiące miodem i mlekiem, to czemu
mam im to za złe? Przecież tak bardzo chciałabym znaleźć się na ich
miejscu! Kiedy zdarza się okazja, by zaznać tej doskonałej, najgłębszej
zgody między naszym ciałem i sercem, a natura jest nam przychylna,
nie należy tym pogardzać. To nieczęsto się zdarza. Na wszystko
jest czas, jak mówił wczoraj mistrz Leclerc. Dla tych dwojga nastał
czas miłości, dla mnie… czas medytacji. Boże, spraw, abym go nie
przegapiła i lepiej wykorzystała niż poprzedni!”.
Marynia, wracając z łąki Klasztornego Folwarku, z daleka dojrzała
ciotkę.
— Znalazłaś ją? — krzyknęła.
— Niestety! Ty także nie, jak widzę!
Dom otrząsał się ze snu. Almodia, gładko uczesana, niewinnie
wyglądająca w płóciennym, zawiązanym pod brodą czepku, schodziła
do wioski raźnym krokiem po mleko i sery na śniadanie po mszy.
Gerperga, już spocona i zasapana, niosła naręcze chrustu, by napalić
w dużym kominku w kuchni, na którym miała przypiec grzanki.
Za domem słychać było stajennego Joachima, który, pogwizdując,
zabierał się do czyszczenia koni.
— Ody nie było przy źródle…
— Ani nad rzeką…
— Gdzież ona może być?
Marynia na próżno biegała po łące Leonarda, powtarzając nieustannie:
„Boże, miej ją w swojej opiece!”, a w końcu uklękła w lśniącej od
rosy trawie. Modlitwa błagalna sama spłynęła jej z ust: „Dobry Boże,
proszę, oddaj mi córkę całą i zdrową! Nie wiem, czemu ta dziewczynka
przysparza nam takiego zmartwienia, lecz Ty znasz przyczynę. Jeśli to
zemsta zranionego dziecka, nie pozwól, by zrobiło sobie krzywdę.
Obiecuję ci solennie skończyć z życiem, jakie wiodę, które jest niezgodne
z obowiązkiem każdej istoty, by się szanować… Ale potrzebuję
trochę czasu, by rozeznać się w uczuciach, jakie żywię do Kosmy. Daj
mi kilka tygodni do namysłu. Jeśli do końca lata uznam, że mogę bez
większego ryzyka związać z nim swoje życie, bez zwłoki weźmiemy
ślub. W przeciwnym razie zakończę związek, którego nic nie usprawiedliwia…
Przysięgam na święte relikwie czczone przez naszego dobrego
króla, że dotrzymam danego słowa. Panie Boże, wysłuchaj mojej prośby!
Słodki Boże, usłysz moje błaganie!”.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji