Ukazała się najobszerniejsza z dotychczasowych biografia Alberta Camusa

Ukazał się polski przekład najobszerniejszej z dotąd napisanych biografii Alberta Camusa . Jej autor Olivier Todd przedstawia paradoksy osobowości francuskiego noblisty - naczelnego buntownika literatury, który w przeciwieństwie do Sartre'a nie dał się nabrać na kłamstwa totalitaryzmu.

„Interesuje mnie jedynie, jak należy w życiu postępować, jeśli nie wierzy się ani w Boga, ani w rozum” - przywołuje Todd zdanie swojego bohatera.

Camus pochodził z bardzo ubogiej rodziny francuskich robotników osiadłych w Algierii. Urodził się 17 listopada 1913 roku, rok później jego ojciec zginął w bitwie pod Marną. Matka i babka, które wychowywały chłopca ledwo wiążąc koniec z końcem, widziały w nauce dziecka nadzieję na lepszą przyszłość. Gdy Camus miał 17 lat, lekarze stwierdzili u niego gruźlicę, z którą borykał się do końca życia. Lata dzieciństwa i wczesnej młodości pisarza biograf potraktował szczególnie obszernie. Todd przedstawia czytelnikowi obraz Algieru lat 30. zeszłego wieku, miasta, gdzie przenikały się kultury arabska, francuska i hiszpańska. Todd nie szczędzi czytelnikowi szczegółów, można się dowiedzieć, co rodzina Camusów jadała, z kim Albert się bawił, w co się ubierał, przywołuje nawet fragmenty szkolnych wypracowań Camusa .

W 1930 roku Camus uzyskał maturę i wstąpił na uniwersytet w Algierze, gdzie studiował filozofię i historię kultury antycznej. Kilka lat później zaczęły się jego pierwsze związki z polityką i dziennikarstwem. Camus na stałe przeniósł się do Paryża w 1942 roku, podczas okupacji był jednym z redaktorów podziemnego pisma „Combat”. W tym okresie zaprzyjaźnił się z Jean-Paulem Sartrem . Przyjaźń ta wywarła tak wielki wpływ na Camusa, że niektórzy uważali go za egzystencjalistę, czemu on sam jednak gorąco zaprzeczał.

Todd poświęca wiele miejsca na przedstawienie ewolucji poglądów politycznych Camusa . W połowie lat 30. pisarz wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, z której został jednak po dwu latach wydalony za trockizm. Lewicę Camus popierał do końca życia, jak pisał, wbrew sobie i wbrew samej lewicy. Był zarazem zdania, że nie wolno podporządkowywać władzy żadnej ideologii. W przeciwieństwie do większości francuskich lewicowych intelektualistów Camus nie idealizował ZSRR. Prowadził na ten temat prasową polemikę z Sartrem , który bronił mitu Stalina. Camus opublikował zbiór esejów Człowiek zbuntowany , w którym m.in. wbrew modzie panującej wśród francuskich intelektualistów poddał surowej krytyce stalinizm i ujawnił mało znane na zachodzie fakty dotyczące masowych zbrodni komunistycznych.

W biografii napisanej przez Todda można tez prześledzić rozwój Camusa jako pisarza: od wydanego w 1942 roku Mitu Syzyfa , z filozofią buntu przeciwko kondycji ludzkiej przez humanistyczną Dżumę z 1948 roku po Upadek (1956), gdzie narrator próbuje odnaleźć jakiś sens ludzkiej egzystencji. W 1957 roku Camus otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia. Trzy lata później, 4 stycznia 1960 r., Camus zginął w wypadku samochodowym w wieku 46 lat.

Książka Albert Camus. Biografia objęta jest medialnym patronatem Wirtualnej Polski.