Sławni piszą

Oczywiście znana najbardziej jako autorka dwóch powieści, z czego jedna, pod tytułem Gwiazda, wyszła w Polsce. Jej bohaterką jest pochodząca z małej mieściny na Florydzie piękna i wysportowana dziewczyna Esther Wood Leigh, którą znajomi nazywają Gwiazdą. Próbując zrobić karierę w Los Angeles, nawiązuje liczne romanse. Pozwala, żeby jej życie uczuciowe zostało postawione na głowie. Wraz z upływem czasu coraz lepiej poznaje kulisy show-biznesu, środowiska muzyków rockowych oraz zawodowych graczy w baseball. Zaczyna grać w filmie, upiększa swoje ciało w gabinetach kosmetycznych, uczestniczy w orgiach seksualnych. Jaką cenę za to zapłaci i skąd my znamy ten schemat?

Victoria Beckham, wcześniej znana z dynamicznego ruchu scenicznego w girls bandzie Spice Girls, obecnie jako żona najbardziej przecenionego piłkarza świata, jest prawdopodobnie jedyną na świecie pisarką, która publicznie przyznała się do tego, iż w życiu nie przeczytała ani jednej książki. To zapewne wpłynęło na świeżość spojrzenia w wielkim autobiograficznym hicie Learning to Fly - niestety, w naszym kraju szanuje się papier oraz Dolinę Rospudy i nie można tego przeczytać w rodzimym języku.

Ile trzeba ćwiczeń, potu i łez wylanych, aby w jakimkolwiek tańcu, czy to klasycznym czy towarzyskim dojść do jako takiego poziomu, wie jedynie ten, kto się tym zajmuje. Gwiazdy, nawet polskie, są współczesnymi nadludźmi, im wszystko przychodzi szybko, łatwo i przyjemnie. Katarzyna Cichopek nauczyła się świetnie tańczyć na telewizyjnym kursie, oglądanym w niedzielne wieczory przez rzesze złaknionych pląsów kobiet. Postanowiła zatem nauczyć wszystkich pięknie się ruszać w rytm muzyki za pomocą podręcznika Szkoła tańca. Praktyczny kurs tańca towarzyskiego, w którym oczywiście odpowiadała nie tylko za stronę literacko-językową.

Najsłynniejszy polski rezerwowy miał swój dzień w Stambule podczas pamiętnego finału Ligi Mistrzów. Jego warholowskie pięć minut, gdy słynny taniec na linii pokazywały wszystkie telewizje świata, szybko zostało spożytkowane przez nakreślenie autobiografii. Każdy kibic był szalenie ciekawy, skąd ten Dudek się wziął i jak to się stało, że syn górnika z Knurowa przez jeden dzień był królem świata. Stąd się wzięła pozycja Uwierzyć w siebie - do przerwy 0:3). Książka obraziła też paru mocnych z PZPN (m. in. Zbigniewa Bońka), narobiła sporo szumu i zniknęła szybciej, niż Dudek z pierwszego składu Liverpoolu.

Pierwszy amant brytyjskiego kina, bożyszcze rozkochanych w nim kobiet pewnego deszczowego jak na Wyspach dnia złamał im serca. Nie żeby zaraz wziął ślub z jakąś piękną, do której wzdychają Synowie Albionu. Rupert chlapnął mianowicie, że woli panów. Dla bardziej zainteresowanych tematem takiego coming outu polecamy Red Carpets and Other Banana Skins: The Autobiography. Rupert napisał też jedną powieść, ale jej nie polecamy :)

Kariera pisarska Agnieszki Perepeczko nie przebiega według schematu gasnącej gwiazdy, która pragnie podsycić swoją popularność przez wydanie pikantnej autobiografii dla spragnionej smaczków gawiedzi. Zaczęło się bowiem od poradników, mających doradzić w uszczęśliwianiu, oczywiście na własnym przykładzie. I dopiero wtedy wybuchła sława, zasadzająca się na braniu udziału w telewizyjnym tasiemcu serialowym. To dało pani Agnieszce pary do pracy, zaczęła radzić światu, co jeść, aby upodobnić się do gwiazd ekranu (Fascynacje kulinarne gwiazd, Fascynujące podróże gwiazd... i moje, Śniadanie w łóżku i inne rozkosze... kulinarne). Zatem jeśli chcesz dostać rolę w "M jak miłość", na śniadanie wsuwaj to a to, a kolacji nie jedz w ogóle. Niestety, prawa rynku i sławy są nieubłagane, Agnieszka Perepeczko ma na swoim koncie książkę S jak serial, już chyba każdemu wiadomo, o czym.

No dobra, Hugh ma tu miejsce na kredyt, ponieważ jeszcze nic nie wydał. Ale pisze. I dba o to, żeby świat wiedział, że pisze. Mniej więcej co tydzień lotem błyskawicy przelatuje po serwisach plotkarskich wieść - a to, że kończy, a to że nie kończy, że ma wenę lub jej nie ma, ponoć chce wydać powieść pod pseudonimem, żeby ludzie nie kupowali ze względu na nazwisko (już w to wierzę). Bo Hugh już wie, że najważniejsze jest podgrzewanie atmosfery, bez względu na rezultat, który przecież może nie nastąpić, co też jest newsem.

David jest niewątpliwie kwintesencją stylu, panującego niepodzielnie na początku lat dziewięćdziesiątych. Jego doskonale rzeźbiony tors, będący w nieustannym ruchu, doprowadzał do omdleń fanki serialu "Baywatch". David był też świetnym szefem, wzorowym ojcem, czułym kochankiem i najlepszym mężem. Czy kogoś dziwi jeszcze fakt, że ta chodząca doskonałość postanowiła zdradzić wszystko o sobie w autobiografii Don't Hassel the Hoff. Aha - David jeszcze pięknie śpiewa.

Jeden z filarów grupy Monty Pythona, autor większości ich muzycznych hitów, po rozpadzie zespołu radził sobie nie najlepiej. Coś tam tworzył dla telewizji, grywał ogony w hollywoodzkich filmach drugiego szeregu. Nie obeszło się bez literatury - wspominkowej The Greedy Bastard Diary : A Comic Tour of America oraz powieści fantastycznych, głównie dla dzieci Hello Sailor, Pass the Butler, The Quite Remarkable Adventures of the Owl and the Pussycat. Jednak lepiej szedł mu śpiew i rozśmieszanie.

Krystyna Janda nie gra w serialach, których liczba wyrażana jest w zapisie wykładniczym, nie zstąpiła (być może jeszcze) do piekieł komerchy spod znaku celebrities. Jednakowoż trafiły się jej w życiu epizody pisarskie, bo tak to już bywa, że jeśli ktoś chce coś powiedzieć, a na co dzień para się słowem, chce tę teatralną ulotność gdzieś uwiecznić. Efekt - Moja droga B, Różowe tabletki na uspokojenie oraz pachnące Internetem www.małpa.pl, www.małpa2.pl.

Z całym szacunkiem dla Kiedisa i muzyki Red Hot Chili Peppers: jak grać, to grać panowie, a nie pisać książki! Owszem, zgadzamy się, że historia życia każdego człowieka jest interesująca, ale... bardzo często dla samego zainteresowanego niestety.

Ileż można czytać o primo: narkotykowych zmaganiach, secundo: groupies przewijających się przez wyrko gwiazdy rocka, choć może i być bez wyrka, byleby takowy zechciał zaliczyć grupie..., tertio: trudnych początkach rockowej kapeli garażowej. Ile można eksploatować ten sam, wyświechtany schemat?

Za Marylą R. odśpiewamy Kiedisowi „ale to już było....” chociażby u The Doorsów czy Guns N` Roses. Odsiejmy standardy rockowego żywota i z blizn Kiedisa zostaną niewielkie szramki.

Pierwsze zdanie książki Dirty Blonde: The Diaries of Courtney Love brzmi: "Zawsze twierdziłam, że nigdy nie napiszę książki i słowa nie dotrzymałam". Czy może być lepsze lepsze motto dla "znanych i (nie)lubianych", którzy nagle, impulsywnie wpadają na pomysł opowiedzenia o sobie światu. Courtney najlepiej wychodziło zawsze szokowanie, stąd łatwość, z jaką dorobiono jej gębę kobiety fatalnej Kurta Cobaina. Doróbmy jej też również gębę niepotrzebnej pisarki.

A teraz będzie pochwała. Madonna jako jedna z niewielu osób z szłobizu wydała (bo czy napisała, tego raczej nie wiemy do końca) książki skierowane do dzieci. Jej zestaw pięciu książek, z których trzy: Angielskie różyczki, Jabłka pana Peabody'ego, Jakub i siedmiu złodziei ukazały sie w języku polskim, to bardzo dobrze zilustrowane pozycje, mają jakąś myśl przewodnią i po dziecięcemu zrozumiałą fabułę, oraz są nienachalnie edukacyjne. Madonna stanowi wyjątek od reguły, która powinna zabraniać gwiazdom innych dziedzin zabierania się za książki.

Pamiętacie szał na kop z półobrotu? Mało kto wie, że wybuchł on wówczas, gdy paru szczwanych gości od promocji wpadło na pomysł oparty na marketingu wirusowym, aby wypromować autobiografię Chucka Norrisa. Efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania pomysłodawców, Internet aż trząsł się się od lawiny pomysłów, a Chuck swoje na książce zarobił. I to właściwie wszystko, co można o niej powiedzieć, może poza tym, że i po polsku jest dostępna.

Najpierw stał oko w oko z gwiazdami świata i wszechświata, po skończeniu programu nie omieszkał zebrać tego w jednym tomie. Potem, zważywszy na liczną dziatwę, którą posiada, natchnęło go, by zostać pisarzem dziecięcym. Znany głównie z niewymuszonego i swobodnego prowadzenia "Teleekspressu" Maciej Orłoś chętnie częstuje dzieci sporymi porcjami swojej literackiej twórczości, z czego jest mniej znany, ale za to dość dobrze rzeczone książki mu wychodzą.

Dość długo zastanawiałem się, czy w polskim show biznesie egzystuje równolegle dwóch Krzysztofów Pieczyńskich. Jeden, ten doskonale znany z ekranów telewizyjnych, naprawdę dobry aktor, rozmieniający się na drobne w żenujących serialach obyczajowych i sensacyjnych i ten drugi, którego nazwisko znaleźć można na okładkach tomików wierszy wrażliwego, może nieco egzaltowanego poety oraz wzruszających zbiorów listów faceta mieszkającego w Ameryce, próbującego tam jakoś związać koniec z końcem i przebić się. Nie mogłem jakoś uwierzyć, że te dwie postacie mogą mieć jedno ciało. A jednak tak jest.

Ofensywa medialna Krzysztofa Rutkowskiego była zaiście imponująca. Dramatyczne akcje (zawsze z kamerą), posłowanie z ramienia Samoobrony (poseł Rutkowski wsławił się największą ilością opuszczonych dni bez usprawiedliwienia - ciekawe, czy wyborcy myśleli, że facet o takim temperamencie wysiedzi na obradach), wreszcie książka. Niestety, jego gwiazda medialna dogasa w tej chwili w więzieniu, zaś tak pięknie rozpoczęta seria książek o detektywie zionie swoim niedokończeniem.

Uosobienie komerchy w rapie, Snoop Dogg, miłośnik sprośnego języka, długonogich lasek i tuningowanych samochodów, bon vivant z czarnego getta, nie zapomniał w swym epikureizmie o swoich czytelnikach, których - jako żywo - wśród fanów wielu nie ma. Tym niemniej wygenerował z pomocą jakiegoś ghost writera swoją autobiografię Tha Doggfather: The Times, Trials, And Hardcore Truths Of Snoop Dogg oraz powieść na tejże opartą Love Don't Live Here No More.

Polska hrabina lansu, ostatnio udzielająca się siedząc w programie o tańcu, odrobiła już swoje role w filmie i teatrze, a teraz postanowiła opowiedzieć nam o życiu, tym prawdziwym, arystokratycznym, acz przez komunę sprowadzonym do parteru. Lat temu kilka powiła autobiografię pod cynicznym tytułem Nie wszystko na sprzedaż, która cieszyła się wielkim wzięciem i stanowi niepodważalny argument za restytucją monarchii w Polsce, bo lud jej chce. Świeża zaś książka Kocha lubi i żartujejest już typową plotkaruchą, a tego lud ma dość w kolorowych gazetkach i wzięcia wielkiego nie było.

Wielki i znany na całym świecie reżyser, twórca wielu wybitnych i klasycznych filmów, laureat Oscara za całokształt, przez ostatnie dwadzieścia lat nakręcił może jeden przyzwoity film, więc - jak to zwykle się dzieje u schyłku kariery - twórca zajmuje się sobą (autobiografia Kino i reszta świata) bądź też egzegezą właśnej twórczości, aby przywołać do porządku mających swoje zdanie krytyków. Grzechem pierworodnym tych wszystkich pozycji jest ich niepotrzebność. Oczywiście błaganie o możność samodzielnego podejścia do dzieła sztuki nic tu nie da, artysta zawsze ma coś jeszcze do powiedzenia, co dowodzi pewnej ułomności gatunku filmowego jako takiego.

U Krzysztofa Zanussiego występuje inna tendencja, może nie tak silna, jak u Kazimierza Kutza, ale jednak. Im gorzej z twórczością właściwą, czyli kręceniem filmu, tym chętniej bywa się tu i tam, by z namaszczeniem i mądrym kiwaniem głową być autorytetem morlanym, i via środki masowego przekazu oddzielać publicznie dobro od zła (bynajmniej go nie piętnując, toż mamy czasy postmoderny). Tak więc Zanussi mocno się zaangażował w promowanie Unii Europejskiej (książka Bigos nie zginie w rodzinnej Europie), ale i pokazał żywot człowieka moralnego, przydakowo swój, w książce Pora umierać. Od czasu do czasu wypuszcza też swoje scenariusze w wersji książkowej.