Santa Olivia

Mówili, że figura Matki Boskiej Bolesnej zapłakała krwawymi łzami w dniu, gdy zaraza zawitała do Santa Olivia. Mówili, że Bóg odwrócił twarz od rodzaju ludzkiego. Mówili też, że święci pamiętają to, o czym Bóg zdążył zapomnieć, jeśli chodzi o ludzkie cierpienie.

Oczywiście mówili tak w wielu miejscach w tamtych latach.

Przez długi czas była tylko śmierć. Śmierć i pieprzenie. Mnóstwo śmierci i mnóstwo pieprzenia, i jeszcze więcej śmierci.

Pojawiły się plotki o siłach El Segundo, przypuszczających rajdy wzdłuż całego muru; Santa Anna el Segundo, zbuntowany meksykański generał. Jeśli nawet była to prawda, nigdy nie widziano ich w pobliżu Santa Olivia. Czego mieliby tu szukać? Nie było tu szpitala. Po drugiej fali zarazy nie było nawet prawdziwego lekarza.

Jednak plotki musiały być prawdziwe, ponieważ żołnierze nadeszli.

W dniu ich przybycia łzy stojącej w sanktuarium figury wyschły, zmieniając się w rdzawe plamy. Megafony wywrzaskiwały ogłoszenia o murze, nowym murze na północy, mającym zapewnić dodatkową ochronę w połączeniu z murem na południu. O kordonie, mającym powstrzymać rajdy i zabezpieczyć granicę. Ludziom pozwolono zostać lub odejść. W pozostałych miejscach, które znalazły się wewnątrz kordonu, wyglądało to inaczej, przeprowadzono masową ewakuację i wypłacono odszkodowania. Mieszkańcom Santa Olivia, którzy zdecydowali się wyjechać, nie udzielono żadnego wsparcia.

Niektórzy wyjechali.

Większość została. Zostali, ponieważ byli chorzy i umierający, ponieważ straciwszy bliskich czuli się osamotnieni i zagubieni. Zostali, bo tu było ich dom i nie mieli dokąd pójść, a zaraza i tak była wszędzie. Zostali, bo żołnierze, tak naprawdę, wcale nie chcieli, by wszyscy odeszli, nie chcieli zostać całkiem sami na gorącej, wypalonej ziemi obszaru buforowego rozdzielającego dwa kraje.

Ale to nie był już dom, nie tak jak wcześniej.

Gdy zbiornik wodny został zabezpieczony, pole golfowe zaanektowane w celach rekreacyjnych, gdy buldożery i spycharki przeżuły i wyrównały ziemię, a betoniarki wylały fundamenty i złożony z płyt mur zaczął rosnąć, żołnierze wyjaśnili im sytuację. Spotkanie zorganizowano na rynku. Odbyło się wieczorem. Potężne reflektory zasilano z generatorów, sieć elektryczna nie funkcjonowała od dawna w tej części Teksasu. Generał Argyle był na miejscu, mężczyzna w średnim wieku o twarzy jak zaciśnięta pięść. Jego rzecznik wyjaśnił sytuację, wydzierając się przez megafon.

''Jesteśmy w stanie wojny!''

''To nie jest już część Teksasu ani część Stanów Zjednoczonych Ameryki. Znajdujecie się w strefie buforowej. Nie jesteście już obywatelami Stanów Zjednoczonych. Decydując się zostać, wyraziliście na to zgodę. Miasto Santa Olivia przestaje istnieć. Przebywacie na obszarze należącym do Posterunku Numer 12!''

Nikt nie wiedział, co dokładnie miało to znaczyć. Potem było coś o zarazie i coś o pladze na południe od starego muru, ale wokół było zbyt wiele śmierci, by ktokolwiek się tym przejmował. Jeśli żołnierze mieli pieniądze, żywność i lekarstwa, a także lekarza, który sam nie był umierający, to dobrze. Tak czy inaczej, zawsze było to odosobnione miejsce.

Santa Olivia; Santa Olvidada, reszta świata wkrótce zapomniała o niewielkim miasteczku.

Posterunek Numer 12.

Buczenie generatorów i światło, właśnie to Carmen Garron zapamiętała najlepiej z tej nocy. Miała trzynaście lat, a przez ostatnich sześć bardzo rzadko widywała światło po zapadnięciu zmroku. W miasteczku brakowało prądnic, paliwo oszczędzano, by zasilać chłodnie i inne, naprawdę ważne urządzenia. A teraz i tutaj! Światło jasne i gorące, używane tak beztrosko, tworzące wokół ostre cienie. Podkreślało twarde rysy twarzy generała. Igrało z oznakami choroby widocznymi na twarzach jej wuja i ciotki, na twarzach ich sąsiadów. Rozświetlało dojrzałe oblicze jej kuzynki Inez, płonęło na policzkach Carmen.

A żołnierze… amerykańscy żołnierze, wyglądali na tak silnych i zdrowych.

Żołnierze podobali się Carmen Garron.

Gdy ukończono baraki i budynki gospodarcze, przybyło ich jeszcze więcej. Ponieważ nie chcieli zawracać sobie głowy problemami mieszkańców miasteczka, poczyniono pewne ustalenia. Z błogosławieństwem armii, Dan Garza ogłosił się burmistrzem, a jego ludzie zajęli się kwestią bezpieczeństwa. Spacerowali dumnie po zakurzonych ulicach, nie odpowiadając przed nikim, kto nie nosił munduru. Nie pozwolono im nosić broni, tę na terenie Posterunku mogli posiadać wyłącznie żołnierze. Nosili za to metalowe rurki i nie mieli żadnych skrupułów, by rozwalić nimi komuś głowę, jeśli tylko naszła ich taka fantazja. Ludzie szemrali, ale co mogli zrobić? Jak długo utrzymywali porządek, generała to nie obchodziło.

Stary Hektor Salamanka, potentat na lokalnym rynku nieruchomości, również dobił targu. Był cwanym, starym sukinsynem, zbyt kościstym i upartym, by ulec zarazie. Umowa, którą zawarł z wojskowym kwatermistrzem, dotyczyła alkoholu, żywności, generatorów i paliwa. Jego interesy rozkwitły. Mieszczące się w piwniczkach winiarnie zamieniono na bary i burdele, w jego sklepach ludzie mogli kupić najniezbędniejsze artykuły. Jak długo pomagało to utrzymać spokój i sprawiało, że żołnierze byli zadowoleni, generała to nie obchodziło.

Siostra Marta Stearns i Ojciec Ramon Perez także zawarli z wojskiem umowę. Siostra Marta była drobną blondynką o przenikliwym spojrzeniu i poczuciu celu, niemającym nic wspólnego z boskim powołaniem. Choć nosiła strój zakonnicy, w rzeczywistości była wychowaną w kościele sierotą i nigdy nie złożyła ślubów. Przystojny Ojciec Ramon doskonale o tym wiedział. Sam był zaledwie nowicjuszem noszącym kapłańską koloratkę. Nawzajem dochowywali swoich sekretów. To nie była ich wina. Ojciec Gabriel, ostatni prawdziwy ksiądz w Santa Olivia, zachorował; powiesił się na dzwonnicy, zanim zaraza zdążyła go zabrać.

— Naprzód, cudzołożnicy! — krzyczał, stojąc na krawędzi wąskiego szybu, z pętlą zawiązaną wokół szyi. — Naprzód, póki możecie. Cieszcie się każdą chwilą. Pieprzcie swoje matki, braci, siostry i ojców; pieprzcie się na ulicach jak psy, wy sodomici i kurwy! Czemu nie? Śmierć triumfuje! Bóg odwrócił twarz!

Potem skoczył.

To wyjaśnia, po części, całe to pieprzenie.

Tym, co wytargowali Siostra Marta i Ojciec Ramon była opieka medyczna. Raz w tygodniu lekarz z bazy odwiedzał stworzoną w zabytkowych murach kościoła, bezpłatną klinikę i każdy mógł do niego przyjść. Nauczył Siostrę Martę dość, by w pozostałe dni mogła sama zajmować się lżejszymi przypadkami. Zawarli tę umowę z armijnym kapelanem, szczerym koleżką, niemającym zielonego pojęcia, że żadne z nich, tak naprawdę, nie należy do kościoła. Jak długo nie miało to wpływu na opiekę, jaką otoczeni byli jego żołnierze, generała nic to nie obchodziło.

Generała Argyle'a obchodziły tylko trzy rzeczy. Obchodzili go jego ludzie, a byli to sami mężczyźni i wyłącznie mężczyźni. Mówiono, że w armii służyły kiedyś także kobiety, podobno nawet w oficerskich stopniach, ale były to tylko plotki. Obchodziło go patrolowanie południowego muru i utrzymywanie porządku na powierzonym mu odcinku.

Obchodził go również boks.

Generał — którego pełne imię brzmiało William Peter Argyle — naprawdę kochał boks. Po prostu kochał! Plotka głosiła, że był w młodości obiecującym bokserem w wadze junior-ciężkiej i być może nawet była to prawda. Tak czy inaczej, uwielbiał boks i nigdy nie miał go dość. Żołnierze organizowali więc mecze bokserskie w bazie. W trzecią sobotę każdego miesiąca mecz odbywał się na rynku.

Przez pierwszy rok były to głównie spotkania pokazowe: żołnierze walczyli z żołnierzami. Gdy generała zaczęło to nudzić, zaoferował nagrodę. Wyższa stawka czyniła widowisko bardziej interesującym. Jeśli komuś z miejscowych udałoby się pokonać jednego z jego czempionów, mógł wygrać niezłą sumkę oraz wolne przejście na północ dla siebie i osoby towarzyszącej. Poza kordon, na wolne terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Wielu próbowało. Żaden nie miał nawet najmniejszych szans, ale próbowali mimo wszystko. Starali się ze wszystkich sił, wkładając w to całe serce, pot i krew, walcząc, dopóki nie powalono ich tak, że nie będąc w stanie się podnieść, leżeli, dysząc ciężko, na pokrytych płótnem deskach ringu. To niezwykle cieszyło generała.

— Mężczyźni powinni sięgać i walczyć o to, co jest poza ich zasięgiem — powiedział pewnego razu. — To właśnie czyni ich mężczyznami.

Co sądził o kobietach, nie wiedział nikt.

W armii nie było kobiet. Nie było ich również w bazie, poza kilkoma miejscowymi, zatrudnionymi w ekipie sprzątającej, a nawet im nie wolno było przebywać na jej terenie po zapadnięciu zmroku. Żonaci mężczyźni musieli zostawić swoje żony, gdy dostawali przydział w strefie. Ci, którzy mieli dziewczyny lub kochanki, musieli je opuścić, godząc się na rozłąkę, póki ich zmiana nie dobiegnie końca. Samotni zmuszeni byli pogodzić się z faktem, że nie uda im się stworzyć trwałego związku przed końcem tury. Personelowi wojskowemu zabroniono żenić się z mieszkankami Posterunku.

— Dlaczego? — zapytała swojego pierwszego żołnierza-kochanka Carmen Garron. Mając siedemnaście lat, wyglądała na dziewiętnaście i tyle właśnie powiedziała mu, że ma. Jej ciotka i wuj odeszli, zabrani przez zarazę; kuzynka Inez załatwiła jej posadę kelnerki w barze często odwiedzanym przez żołnierzy. Zarobki nie wystarczały nawet na przypadającą na nią połowę opłat za apartament, który dzieliły.

Jej pierwszym kochankiem był inteligentny chłopak gdzieś ze wschodu, z brązowymi włosami, w okularach, o żylastym ciele zapaśnika.

— Ponieważ. — Przesunął dłonią po jej rozgrzanej, śliskiej od potu skórze. Jego twarz bez okularów wydawała się naga, ale spojrzenie miał ostre i szczere. — Nie chcą, by ludzie dowiedzieli się, że istniejecie. Nie, by mieli pewność. Nie chcą, by ktokolwiek wiedział. Rozumiesz to, prawda? To, że kiedyś była to cześć Ameryki?

Carmen wzruszyła ramionami. — Tak mi się wydaje.

Pogłaskał ją po brzuchu. — Wierz mi, nie chcą, by ktoś wiedział.

— Dlaczego? — zapytała.

— Bo powiedzieli wszystkim, że w strefie nie pozostali już żadni cywile. — Jego dłoń zsunęła się niżej. — Wszystko, co tu się dzieje utajniono. Nie wolno nam o tym mówić. A wam nie wolno stąd wyjechać.

Spojrzała na czubek jego głowy, gdy pochylił się, by podążyć ustami za dłonią. — A co z ofertą generała? Boksem?

Roześmiał się, unosząc wzrok. — Nikomu nigdy nie uda się zwyciężyć. Poza tym generał Argyle jest nieco szalony.

— Dobrze — powiedziała niepewnie Carmen.

Kochanek spojrzał na nią uważnie. — Więc rozumiesz?

Malutki ptaszek w jej sercu wydał pojedynczy trel, po czym umarł. — Tak — powiedziała smutno do swojego pierwszego kochanka Carmen Garron. — Rozumiem.

Wyjechał, gdy jego zmiana dobiegła końca. Po nim był kolejny, który mówił mniej więcej to samo. Nie był aż tak bystry, za to potrafił ją rozśmieszyć. Życie nabrało pewnego rytmu. W dzień praca w barze, w nocy — w większości nocy — żołnierz. Jak inni, dawał jej pieniądze, dzięki którym mogła zapłacić swoją część czynszu. Raz w tygodniu odwiedzała klinikę w kościele. Armijny doktor wystawiał jej świadectwo zdrowia i wydawał tygodniowy zapas prezerwatyw. Nie był upoważniony, by zaoferować miejscowym kobietom jakąkolwiek inną formę kontroli urodzeń, bez względu na to, jak bardzo Siostra Marta wykłócała się o to.

Trzeci żołnierz był inny.

Był bokserem; właśnie tam ujrzała go po raz pierwszy. Walczył w umieszczonym na środku rynku ringu, w trzecią sobotę miesiąca, przeciwko miejscowemu o imieniu Ricky Canton. Carmen powinna, jak wszyscy, kibicować miejscowemu pretendentowi, choć nikt nie wierzył w jego zwycięstwo. Zamiast tego, nie mogła oderwać wzroku od żołnierza.

Był wysokim chłopakiem, pochodzącym z jakiejś farmy w Minnesocie, z sympatycznym, niewymuszonym uśmiechem i zadawanym jakby od niechcenia lewym sierpowym, który wydawał się znacznie wolniejszy, niż był w rzeczywistości. Wykorzystywał go, by ciskać Rickym Cantonem po całym ringu.

— No idź! — Inez szturchnęła kuzynkę.

W przerwie, między czwartą a piątą rundą, Carmen Garron prześlizgnęła się poprzez tłum w okolicę narożnika żołnierza. Dostrzegł ją kątem oka.

— Cześć. — Przełożył muskularną, lśniącą od potu rękę między linami ringu, dotykając jej dłoni rękawicą.

Ptaszek w jej sercu zaćwierkał.

— Cześć — wyszeptała Carmen.

Zajęło to trzy kolejne rundy, ale w końcu Ricky Canton padł na deski i nie zdołał się podnieść. Chłopak z farmy w Minnesocie stanął na środku ringu, pochylając skromnie głowę, gdy sędzia uniósł jego rękę w geście zwycięstwa. Potem wrócił do swojego narożnika i oparł się na linach, nachylając się w stronę Carmen.

— Czy mogę postawić ci drinka? — zapytał. — U Salamanki?

Zarumieniła się. — Oczywiście.

Miała dwadzieścia lat, nadal młoda i świeża, a on był jej pierwszym kochankiem — pierwszym prawdziwym kochankiem. Nazywał się Tom Almquist i w samotne noce Carmen szeptała jego imię, powtarzając je niczym słowa modlitwy. Jak jej pierwszy kochanek, był szczery; jak drugi, potrafił ją rozśmieszyć, choć miał spokojne poczucie humoru innego rodzaju. Poza tym był inny.

— Ożenię się z tobą — wyszeptał, przyciskając usta do jej skroni, gdy pękła prezerwatywa. — Nie martw się, znajdę sposób i zrobię to.

— Nie wolno ci! — szepnęła w odpowiedzi Carmen.

Jego szerokie ramiona uniosły się i opadły. — Nie obchodzi mnie to. Pobierzemy się. — Uśmiechnął się do niej spokojnie, pocieszająco. — Założę się, że schwytamy El Segundo w ciągu pół roku i to wszystko się skończy.

Sprawy potoczyły się jednak inaczej.

Gdyby tak się nie stało, zapewne dotrzymałby słowa. Tom Almquist był zdecydowanym młodym człowiekiem. Kiedy dowiedział się, że Carmen zaszła w ciążę, to tylko utwierdziło go w jego postanowieniu. Rozmawiał nawet na ten temat ze swoim przełożonym. Ale w dwa tygodnie po tym, jak zyskali pewność, Tom Almquist zginął. Jego oddział wysłano, by zbadał raporty donoszące o wyłomie w murze, dokonanym przez siły El Segudno, jakieś dwadzieścia mil za miasteczkiem. Wyłom rzeczywiście tam był, choć niewielki. Była także prymitywna pułapka, a w niej bomba.

Ptaszek w sercu Carmen Garron zamilkł na długi czas.

#

Nazwała chłopca Tom. Był dobrym dzieckiem, silnym i spokojnym, rzadko grymasił. Nim miał sześć miesięcy, stało się jasne, że wdał się w ojca; blondwłosy i niebieskooki, prawdopodobnie wyrośnie na postawnego mężczyznę.

Nie było już żołnierzy, gotowych pomóc jej opłacić czynsz, ale nadal miała posadę kelnerki. Kościół zaoferował wsparcie z funduszu zapomogowego dla wdów i sierot, sięgając po resztki zasobów z dna świecącej pustkami szkatuły.

— Nie jestem wdową — mruknęła Carmen do Siostry Marty Stearns. — I jestem za stara, by być sierotą.

Siostra Marta spojrzała na nią z politowaniem. — Kochanie, wszystkie jesteśmy sierotami Boga, pieprzonymi wdowami po Chrystusie. Weź te pieniądze.

Figura Matki Boskiej Bolesnej z twarzą poznaczoną śladami łez zdawała się przytakiwać. W niszy obok, niewielka statua Świętej Oliwii z koszykiem na ramieniu przyglądała się temu szeroko otwartymi, ciemnymi oczami.

— W porządku — powiedziała Carmen.

Smutek nigdy do końca nie zniknął, ale po jakimś czasie nieco przyblakł. Życie toczyło się dalej. Gdy kuzynka Inez poprosiła ją, by się wyprowadziła — obecność dziecka w niewielkim mieszkaniu nie działała pobudzająco żołnierzy, z którymi Inez się spotykała — Carmen przeniosła się do małego pokoiku nad barem, w którym pracowała. Żona właściciela, kobieta o imieniu Sonia, dobrym sercu i powykręcanych artretyzmem stawach, zaoferowała się pilnować Toma w czasie, gdy Carmen będzie w pracy.

Czas płynął, Tom podrósł, zmieniając się w radosnego, raczkującego szkraba, ze słodkim uśmiechem swego ojca. Po dwóch latach, Carmen ponownie zaczęła się umawiać, choć nie z żołnierzami. Spotykała się wyłącznie z miejscowymi chłopcami. Danny Garza, dumny syn mianowanego-dożywotnio-burmistrza, miał do niej słabość. Był przystojnym młodym twardzielem i potrafił być czarujący, jeśli tylko mu na tym zależało, a przez jakiś czas tak właśnie było. Niemniej wpadł w gniew, gdy nie zgodziła się pójść z nim, by obejrzeć sobotnią walkę. Nie oglądała żadnej, odkąd chłopak z Minnesoty pokonał Ricky'ego Cantona.

— Nie — powiedziała Carmen. — Nigdy.

— To nie była prośba. — W jego głosie zabrzmiało coś niepokojącego.

Carmen wzruszyła ramionami. — Nie.

Kobiety nigdy nie odmawiały Danny'emu Garzie. Gdy Carmen uparcie powtarzała: nie, uderzył ją, wystarczająco mocno, by podbić oko i sprawić, że lewa strona twarzy spuchła, choć nie na tyle, by złamać kość. Carmen rozpłakała się, jej chłopczyk krzyknął głośno ze strachu.

— Pasujecie do siebie — wysyczał Danny. — Tak czy inaczej, miałem lepsze.

Opuchlizna zeszła, siniec zblakł i zniknął. Danny Garza nie pojawił się więcej, Carmen Garron przestał się umawiać. Lata mijały powoli. W popękanym lustrze nad obskurną umywalką w ciasnej łazience, obserwowała, jak jej młodość pomału przemija. Kuzynka Inez zbeształa ją.

— Powinnaś się umawiać — powiedziała Inez. — Znajdź sobie mężczyznę.

— Nie chcę mężczyzny — odparła Carmen.

— Więc znajdź sobie kobietę. — Inez wzruszyła ramionami. — Wszystko jedno. Inaczej zwiędniesz i umrzesz samotnie.

— Mam mężczyznę. Małego mężczyznę, należącego tylko do mnie. — Carmen wzięła Toma na ręce i posadziwszy sobie na kolanie, zaczęła kołysać. Mając sześć lat, był już na to niemal za ciężki. Chłopiec zacisnął pięści i uniósł je w powietrze niczym zwycięski bokser.

Inez spojrzała na nią. — Jesteś szalona, mija [1] .

— Nie — odpowiedziała Carmen. — Tylko smutna.

Tym, czego nie powiedziała było: czemu się tym przejmować? Kto nas ochroni? Kto będzie miał dość odwagi, by zmierzyć się z siłami, które zawładnęły naszym życiem? Kto może pokonać, powracającą falami, zabójczą chorobę? Kto zwalczy zagrożenie, prześlizgujące się przez mur od południa, by zastawiać wypełnione bombami pułapki? Kto przeciwstawi się rządowi na północy, który uznał, że nie jesteśmy już obywatelami tego kraju. To było jak mecze bokserskie. Nie było żadnej różnicy, nie można było wygrać. Czując odległe ukłucie żalu, pomyślała o swoim pierwszym kochanku, mądrym chłopcu o brązowych włosach, pochodzącym gdzieś ze wschodu.

Nikomu nigdy nie uda się zwyciężyć.

— To bez znaczenia — powiedziała niepewnie Inez. — Musimy przetrwać.

Dwa tygodnie później, Carmen Garron spotkała mężczyznę.

Czekał na ulicy, gdy otwierała drzwi baru, niewyraźna postać w rozmytym świetle wczesnego poranka. Żołnierz, podobny do innych, czarnoskóry, w pustynnym mundurze polowym, z rondem kapelusza opuszczonym nisko i twarzą skrytą w jego cieniu. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak wszyscy, a jednak było w nim coś odmiennego. Czekał cierpliwie, aż skończy odwracać tabliczkę w drzwiach z Zamknięte na Otwarte, a jego bezruch był tym, czym prawdziwy bezruch być powinien. Obserwowała kątem oka, jak wchodzi za nią do środka i wślizguje się do porysowanego boksu. Ruchy miał pewne i oszczędne, nacechowane niezwykłą ekonomią.

— Dzień dobry — powiedział, nie unosząc wzroku. — Co macie?

Carmen wskazała tablicę. — Na ścianie.

Mogła powiedzieć mu, co podają — zazwyczaj opłacało się być miłą — ale poczuła dziwną potrzebę, nieoczekiwane pragnienie, by spojrzeć na jego twarz. Uniósł głowę, zerkając na nią spod ronda kapelusza niezwykle zmęczonym i całkowicie pozbawionym strachu wzrokiem. Żaden ptaszek nie zaćwierkał, mimo to jej puls gwałtownie przyspieszył.

— Jajecznica z kiełbasą — powiedział, patrząc na umieszczone na ścianie menu. — Duża porcja.

Przyniosła kopiaty talerz. Obserwowała go, gdy jadł, spokojnie i metodycznie. Poza nim, w barze nie było nikogo.

— Głodny, co? — zapytała po chwili. — Długi patrol?

Rzucił jej krótkie spojrzenie. — Tak.

To było… co? Coś w jego oczach. Mrocznych i nieruchomych, jak oczy posągu Świętej Oliwii, nieustraszonej świętej-dziecka, która ruszyła na pole bitwy, niosąc koszyk z posiłkiem dla taty-żołnierza i sprawiła, że wojna zamarła, ponad sto lat temu.

Przynajmniej tak głosiła legenda.

— Właśnie — powiedziała Carmen. — Słyszałam, jak chłopaki narzekają po powrocie z pościgu za duchem. Jajka z proszku, w bazie, nie zaspokoją takiego głodu. Nasze są prawdziwe, składne przez kury, jak Bóg przykazał.

Jezu, zaczynała paplać. Iskierka rozbawienia przemknęła po jego twarzy, przynajmniej tak się jej zdawało. Nie była do końca pewna.

— Pościgu za duchem?

— Santa Anna — powiedziała. — El Segundo. Czy nie tak to nazywacie?

— Ach. — Coś ponownie przemknęło po jego twarzy i tym razem nie było to rozbawienie. — Tak. — Odsunął pusty talerz. — Czy mogę dostać dokładkę?

— Jasne. — Ich palce musnęły się przelotnie, gdy zabierała nakrycie. Dotyk, zaledwie muśnięcie, mimo to Carmen zadrżała. — Jesteś naprawdę głodny.

— Tak.

Grady, właściciel i kucharz w jednej osobie, rozbił kolejną porcję jajek i gderając pod nosem, zabrał się za krojenie kiełbasy. Obserwowała żołnierza. Gdy z bazy zaczęli napływać do środka kolejni goście, rozochoceni i nadal lekko pijani po nocnej hulance, pochylił głowę, starając się nie przyciągać uwagi. Carmen postawiła przed nim talerz z dokładką.

— Proszę.

— Dziękuję. — Jadł mechanicznie, nieco szybciej niż poprzednio, nakładając widelcem jedzenie do ust, nie upuszczając nawet najmniejszego okruszka. Pomyślała o tym, jak niewymownie zmęczone wydawały się jego oczy, o tym że nie wiedział, jak nazywano patrole mające sprawdzać raporty o pojawieniu się sił El Segundo. O tym, jak jego mundur zdawał się nie do końca pasować na niego, jeśli tylko przyjrzało mu się uważnie. Gdy jego talerz był pusty, zatrzymała się przed boksem, w którym siedział, delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu.

Jezu!

Wyczuła prężące się pod palcami mięśnie. Wydawały się twardsze, pełniejsze i bardziej elastyczne, niż mięśnie mają prawo być. Po raz pierwszy od czasu śmierci Toma Almquista poczuła narastające między nogami pożądanie, gwałtowne i nieoczekiwane. Jej twarz stała się gorąca, zacisnęła bezwiednie palce, pragnąc poczuć więcej. Żołnierz, zaskoczony, uniósł wzrok, szeroko otwarte oczy wypełniało zdumienie.

— Czy ty… — Instynktownie zniżyła głos, aż stał się ledwie słyszalny. — Czy masz się gdzie zatrzymać?

Zaprzeczył niemal niedostrzegalnym ruchem głowy.

Carmen skinęła w odpowiedzi. — Wróć o piątej.

Wrócił. Nie była pewna czy wróci, jednak przyszedł. Dzwonek zabrzęczał, stał w drzwiach, opierając się o framugę, z pochyloną głową i twarzą skrytą w cieniu kapelusza, w dziwny sposób wypełniając przestrzeń, bardziej niż wydawało się to naturalne. Carmen rozwiązała fartuch i ruszyła mu na spotkanie, chrząknęła. Grady obrzucił ich znudzonym spojrzeniem i na powrót skupił się na swoim grillu.

— Nie jestem dziwką — powiedziała Carmen.

— Nie pomyślałem, że jesteś — odpowiedział żołnierz-który-nie-był-żołnierzem.

— To tylko miejsce na nocleg — dodała. — Mam syna.

Kiwnięciem głowy dał jej znać, że przyjmuje to do wiadomości. — Jesteś wdową?

Gorzki śmiech zamarł jej w gardle. — Czyż nie jesteśmy nimi wszystkie?

Nie poruszył się. — Tak.

Stał nieruchomo, w całkowitym bezruchu. Carmen wyciągnęła rękę. Przyjął ją, ich palce splotły się razem. Silnie, a zarazem delikatnie. Zbyt silnie; zbyt delikatnie. To było jak obietnica wybawienia, będąca równocześnie zwiastunem smutku. Oczy zapiekły ją, wypełniając się łzami. Obrzucił ją tym samym, zmęczonym, pozbawionym strachu spojrzeniem, które wcześniej zwróciło jej uwagę. Poczuła jego zapach, przywodzący na myśl rozgrzaną, spieczona słońcem ziemię. Serce biło jej szybko, krew pulsowała w żyłach.

— Dlaczego ja to robię? — wyszeptała.

Potrząsnął głową. — Nie wiem. Nie musisz.

Spojrzała na ich splecione dłonie. — Jak masz na imię?

— Martin. — Wypowiedział je z dziwną intonacją.

— Tylko Martin? — spytała. Pokiwał głową. Uśmiechnęła się smutno. — Jestem Carmen. Carmen Garron.

Zaprowadziła go na górę. Pokój był skromnie urządzony; było w nim jej łóżko i niewielkie łóżeczko Toma, stół, para krzeseł i służąca do gotowania płyta, rzadko używana. Przeważnie przynosiła jedzenie z baru. Niemniej miała własną łazienkę i było tu czysto. Martin zdjął kapelusz i ostrożnie powiesił go na oparciu krzesła. Wydawał się bez niego młodszy, jeśli tylko nie patrzyło mu się w oczy. — Gdzie twój chłopak?

— Na końcu korytarza, z Sonią. Opiekuje się nim, gdy jestem w pracy. Powinnam po niego pójść. — Zawahała się. — Czuj się jak u siebie w domu. Możesz skorzystać z prysznica, jeśli tylko masz ochotę.

Kąciki jego usta wygięły się ku górze. — Zrozumiałem aluzję.

Zarumieniła się. — Nie to miałam na myśli.

— Carmen? — zapytał, gdy stała już w drzwiach. — Czy twój syn będzie wystraszony?

Zatrzymała się i zastanowiła. Żaden mężczyzna nie odwiedził jej pokoju od czasu, gdy Danny Garza ją pobił. — Możliwe.

Martin skinął głową. — W takim razie zaczekam.

Poszła odebrać Toma. Czytał książkę z obrazkami pod czujnym spojrzeniem Soni, siedzącej z sękatymi dłońmi opartymi na kolanach; a przynajmniej obracał strony, opowiadając sobie przedstawioną na ilustracjach historię. Gdy weszła do pokoju, uniósł wzrok, spoglądając na nią radośnie. — Witaj mamo.

— Witaj, mijo. — Pocałowała go w policzek. — Jakieś postępy?

Sonia potrząsnęła głową. Usiłowała nauczyć go czytać choć, jak podejrzewała, cierpiał na jakieś utrudniające naukę zaburzenie. — Wiem, że są odpowiednie metody, ale obawiam się, że to przekracza moje możliwości. Pan Ketterling powinien je znać.

Carmen, cmokając, jeszcze raz pocałowała policzek syna. — Ketterling to tchórz i pijak. Gapi się lubieżnie na dziewczynki i bije chłopców. Nie zamierzam posyłać Toma do szkoły, póki nie będzie wystarczająco duży, by o siebie zadbać. Chyba że sprawia ci kłopoty?

— Nigdy — odpowiedziała z uśmiechem starsza kobieta. — Strasznie bym za nim tęskniła.

— Idź pocałować ciocię Sonię na do widzenia — poleciła Carmen. — Mamy dziś specjalnego gościa, który chciałby cię poznać.

— Dobrze. — Żadnego strachu, tylko radosne posłuszeństwo.

Jezu, pomyślała, gdy szli korytarzem. Co ja sobie wyobrażałam? Jest takim dobrym dzieckiem; nie powinien widzieć tego, co zobaczył z Dannym. Dlaczego zapytałam obcego — jakiegoś pieprzonego dezertera, sądząc po wyglądzie — czy ma się gdzie zatrzymać?

W drzwiach niemal zmieniła zdanie. Tom trzymał ją za rękę, spoglądając na nią z wyrazem bezbrzeżnego zaufania na twarzy. Carmen nacisnęła klamkę. — To jest Martin — powiedziała. — Zostanie z nami jakiś czas. Przywitaj się.

— Cześć — powiedział Tom.

Martin, żołnierz-który-nie-był-żołnierzem, przykucnął, z rękami luźno opuszczonymi między kolana. — Witaj, mały kolego. — Przyglądali się sobie przez chwilę, mężczyzna i chłopiec. Nieoczekiwany uśmiech rozjaśnił twarz Toma, wypełniając ją zadowoleniem. Zachichotał gardłowo, wydając z siebie dźwięk przywodzący na myśl zrywające się do lotu stado ptaków. Martin się roześmiał. Wstał, potrząsając głową. — Cóż, wydaje mi się, że wszystko w porządku.

— Wydaje mi się, że tak — zgodziła się Carmen.

[1] Skrót hiszpańskich słów „mi hija” (dosłownie moja córka) — pieszczotliwe określenie małej dziewczynki; w odniesieniu do chłopców „mijo” („mi hijo” — mój syn), w obu przypadkach używane, także w odniesieniu do dorosłych, jako czuły, pieszczotliwy zwrot o znaczeniu: kochanie, słodziutka(i) [przyp. tłum.].