"Saga o Potworze z bagien, tom 3": ostatni tom jednej z najlepszych serii XX wieku [RECENZJA]

Wszystko co dobre, szybko się kończy. Trudno o większy banał. Ale co poradzę? Idealnie pasuje do sytuacji, w jakiej znaleźli się czytelnicy wydanej przez Egmont serii. Bo choć run Alana Moore'a liczy 42 zeszyty zebrane w trzech cegłach o łącznej objętości ponad tysiąca stron, to chce się krzyknąć: mało!

Ostatni tom "Sagi" to już nie pulpowe makabreski ze społecznym komentarzem, delikatnie pożenione z superhero. Nie, tu Moore bierze rozbieg i ostentacyjnie wymierza kopniaka w twarz konserwatywnej Ameryki. Nie ma też oporów przed uśmierceniem swojego bohatera, wskrzeszeniem go i skazaniem na samotną tułaczkę po kosmosie. Tym samym historia gładko przechodzi od grozy do twardego science fiction.

W albumie znalazło się miejsce zarówno na melodramat, egzystencjalne rozważania, przeżywanie żałoby i staroświecką space operę. A wszystko w świecie, który dobrze znamy. Na kartach ostatnich 14 zeszytów "Swamp Thinga" Moore'a pojawiają się i Gotham, i Batman, i nawet Adam Strange, czyli reanimowana przez Moore'a klasyczna ramotka DC.

W przypadku ostatniego tomu problemem nie jest tylko jego numerek. Mamy tu bowiem do czynienia z Moore'em już ukształtowanym, którego za moment świat pokocha za "Strażników" i obwoła zbawcą medium.

Autorem dojrzałym, nie bojącym się narracyjnych eksperymentów. Wyprzedzającym epokę o całe lata świetlne. I nie przewidującym żadnej taryfy ulgowej dla czytelnika. Bo w porównaniu z poprzednimi częściami trzeci tom to naprawdę wysoko zawieszona poprzeczka. Lektura jeszcze gęstsza, bardziej złożona i miejscami, a zwłaszcza pod koniec, bardzo wymagająca. I wciągająca jak diabli.

Ocena: 8/10