Pijackie książki. Można się z nich nauczyć więcej, niż myślisz

Istnieją co prawda specjalistyczne poradniki, doradzające zarówno sposoby eleganckiego serwowania wina (okazuje się, że uderzanie łokciem o denko butelki i wyciąganie korka zębami jest już dziś passe), a także rodzaje popitki, zagrychy i sprawdzone sposoby na „jutrzejszą” niedyspozycję. Trudno jednak uznać te lektury za pasjonujące, pełne zwrotów akcji i opowiadające ciekawe historie.

I tu z pomocą przychodzi nam literatura znacznie bardziej klasyczna. W końcu nic tak nie pobudza emocji, jak alkohol, a i pisarze przeważnie do grona abstynentów nie należą. W lipcowym magazynie „Logo” ukazał się właśnie ranking dziesięciu najlepszych powieści pijackich wszech czasów. Sprawdźcie, skąd czerpać wiedzę na temat picia. Będziecie zaskoczeni!

Biblia to święta księga chrześcijan. I zapewne właśnie przez wzgląd na fakt, że jest to „Pismo Święte”, niewielu zagląda do niej z własnej, nieprzymuszonej woli. Tymczasem jest to jedna z ciekawszych „książek”, jakie kiedykolwiek zostały napisane.

„Logo” przypomina tylko kilka z nich, jak np. historię córek Lota (Rdz 19, 32), które winem spijają własnego ojca, aby go uwieść. Jest to bowiem jedyny dla nich sposób na… zajście w ciążę (mieszkają daleko od innych siedzib ludzkich, więc i o młodych amantów trudno).

W Biblii pojawia się także wiele wskazówek, jak pić. Polecane jest m.in. mieszanie wina z wodą – taki trunek ma ponoć więcej „wartości”. W Księdze Syracha znajdziemy nawet radę, aby nigdy nie „ucztować przy winie” z kobietą zamężną, ponieważ niechybnie źle się to dla nas skończy.

I po raz kolejny okazuje się, że „Pismo Święte” jest ponadczasowe!

Jest to niekonwencjonalna * powieść* inspirowana postacią grafika-abstrakcjonisty Vladimira Boudnika (1924-68), opowieść o przyjaźni i wspólnych poszukiwaniach nowych źródeł inspiracji - w knajpach, na ulicy, wśród zwyczajnych ludzi - a także historia narodzin hrabalowskiej estetyki i wizji świata.

Oto przykład. Akcja: kłótnia pomiędzy bohaterami, po której w złości zamurowali przejście między swoimi pokojami. Impas, co? Niekoniecznie, jeśli kłócą się dwaj amatorzy „czegoś mocniejszego”. Dzięki przepijaniu do siebie (ponad murkiem) butelki likieru wiśniowego z rumem, panowie szybko wybaczają sobie wszelkie urazy. I to się nazywa przyjaźń!

Pięciotomowa saga * Autostopem przez galaktykę* to połączenie fantasy i zwariowanego humoru w stylu Monty Pythona i Terry'ego Pratchetta. Kultowa opowieść dla wszystkich - nie tylko miłośników fantastyki i specyficznego angielskiego humoru! Sprzedana w milionach egzemplarzy, przetłumaczona na kilkadziesiąt języków, zaadaptowana jako słuchowisko radiowe i z sukcesem zekranizowana.

Nie sposób nie polubić jej zapijaczonych bohaterów - Ziemianina Artura Denta (pije, bo chcą mu wyburzyć dom i wybudować w tym miejscu autostradę) oraz kosmity Forda Perfecta (pije, bo utknął na planecie Ziemia). Obaj wyruszają co prawda w podróż po galaktyce, ale na szczęście nie przestają pić, dzięki czemu możemy poznać kilka naprawdę kosmicznych drinków i nowych pijackich zabaw.

Co gorsza, choć ten psychol sporo pije, nigdy nie wybiera dobrych trunków. Łukasz Klesyk w swoim artykule zauważa: „Bateman chleje dużo i przeważnie drogo, lecz – zgodnie ze swoja życiową filozofią – bezmyślnie. Gardzi nierocznikowym szampanem Perrier-Jouet, a 'uwielbia' Cristala – bo jest modny i piją go gwiazdy. Zamawia whisky J&B z lodem, choć stać go na Taliskera bez lodu – ale on niestety nie wie (i nie chce wiedzieć), co to Talisker”.

Samemu zagadnieniu spożywania wysokoprocentowych trunków autor poświęcił aż trzy osobne rozdziały: „O trunkach i pijatykach”, „O sławniejszych pijakach” oraz klasycznie „O trunkach”. Możemy się z nich m.in. dowiedzieć, że podczas libacji biesiadnicy potrafili wypić… po 95 piw na głowę! Czapki z głów!

Jak przypomina „Logo”, to właśnie kac stanowił w * Mistrzu i Małgorzacie*; jedną z form kary za grzechy. Pokutował Stiopa Lichodiejew – dyrektor teatru Varietes. A trzeba przypomnieć, że cierpiał nieziemskie katusze, nie tylko fizyczne, ale i moralne (dlaczego po pijaku zawsze tak łatwo przychodzi nam nie tylko podrywanie dziewczyn, ale i zapominanie o nich?!).

Ale trudno się dziwić, w końcu w opowieści o grupie kumpli zamieszkujących dom w dzielnicy * Tortilla Flat* w kalifornijskim Monterey w latach 20. alkohol leje się strumieniami. Chociaż nikt z domowników nie ma przy duszy ani centa. Czary? No prawie…

Wieniczka pije i wyklina wszystko i wszystkich: odrzuca, neguje, ignoruje, nie przyjmuje, nie akceptuje, nie zgadza się, nie dostosowuje się... nadal jednak marzy – o szczęściu, lepszym życiu, o miłości, zwyczajności...

Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak nazywa się „drink” z płynu hamulcowego, kleju i szamponu do włosów – przeczytajcie koniecznie!

Najdziwniejsze jest jednak to, że na 400 stronach książki nie znajdujemy odpowiedzi na pytanie, dlaczego bohater pije. Może tak właśnie powinno być…

Oczywiście bohaterami jest para ostro pijących przyjaciół. O ich przygodach z flaszką za pasem przyjemnie czyta się jednak nie tylko ze względu na treść, ale i formę. Autor sprawnie miesza tu bowiem wiele różnych konwencji – od parodii XIX-wiecznych pamiętników po haiku. Mimo to książka z „bełtem” nie ma nic wspólnego.

_**oprac. AL**_