Pamięć w strzępach
Zapomnieć wszystko
Jak to jest zapomnieć, kim się jest? Nie rozpoznawać swoich rodziców, tracić wspomnienia? Rozmawiać z kimś, by chwile później nie pamiętać już żadnej rozmowy? Zorientować się pewnego dnia, że nie potrafi się czytać i liczyć?
Jak to jest zapomnieć, kim się jest? Nie rozpoznawać swoich rodziców, tracić wspomnienia? Rozmawiać z kimś, by chwile później nie pamiętać już ani słowa? Zorientować się pewnego dnia, że nie potrafi się czytać i liczyć?
Élodie Durand zorientowała się, że coś jest nie tak w wieku 21 lat. Akurat w momencie, gdy zaczynała naprawdę żyć. Dorosła na tyle by wyfrunąć od rodziców, ale wciąż młoda i ciekawa świata. Z początku objawy były niegroźne - dezorientacja, zaniki pamięci, niemożność odnalezienia właściwych słów, nieuzasadnione ataki agresji. Coś, co w gorszy dzień może przydarzyć się każdemu. Dlatego pierwszą reakcją na diagnozę neurologa był wybuch. "W ogóle nie chciałam go słuchać. Byłam bezbronna wobec jego diagnozy" - wyznaje. "Przyrzekłam sobie, że moja noga więcej u niego nie postanie".
A jednak, Élodie odwiedziła lekarza jeszcze wielokrotnie. A lekarstwa i szpitale zdominowały jej życie na najbliższe lata. By ułatwić sobie życie postanowiła rysować. A swoje doświadczenia opisała w powieści graficznej "Parenteza".