"Ogień i krew" część 2 już w sprzedaży. Przeczytaj fragment nowej książki ze świata "Gry o tron"

Akcja opisana w drugim tomie "Ognia i krwi" rozgrywa się trzysta lat przed wydarzeniami przedstawionymi w cyklu "Pieśni Lodu i Ognia". Co naprawdę wydarzyło się podczas Tańca Smoków? Dlaczego Rhaenyra uważała się za prawowitą królową? Jakie było pochodzenie trzech smoczych jaj, które dano w prezencie Daenerys? Dlaczego król Aegon III nienawidził smoków?

To tylko niektóre z pasjonujących pytań, na które odpowiada najnowsza książka George'a R.R. Martina, która ukazała się na polskim rynku 28 stycznia. Dzięki uprzejmości wyd. Zysk i S-ka publikujemy jej fragment.

Prostaczkowie z Siedmiu Królestw zwą króla Aegona III Targaryena Aegonem Pechowym, Aegonem Nieszczęśliwym albo (najczęściej) Zgubą Smoków – o ile w ogóle o nim pamiętają. Wszystkie te przydomki są trafne. Wielki maester Munkun, który służył Aegonowi III przez większą część jego panowania, nazywa go Złamanym Królem. To jeszcze celniejsze określenie. Ten skryty w półmroku monarcha jest być może najbardziej enigmatyczny ze wszystkich, którzy kiedykolwiek zasiadali na Żelaznym Tronie. Całe jego życie wypełniały żal i melancholia.

Był czwartym synem Rhaenyry Targaryen, a najstarszym zrodzonym w małżeństwie z jej stryjem i drugim mężem, księciem Daemonem Targaryenem. Aegon zasiadł na Żelaznym Tronie w roku 131 o.P. i panował przez dwadzieścia sześć lat, aż wreszcie zmarł na suchoty w roku 157. Wziął sobie dwie żony i spłodził pięcioro dzieci (dwóch synów i trzy córki), ale ani małżeństwa, ani ojcostwo nie sprawiły mu zbytniej przyjemności. Był człowiekiem wyjątkowo niezdolnym do radości. Nie polował z psami ani z sokołami, jeździł konno tylko podczas podróży, nie pił wina, a jedzenie interesowało go w tak niewielkim stopniu, że często trzeba mu było o nim przypominać. Choć pozwalał urządzać turnieje, nie pojawiał się na nich ani jako uczestnik, ani jako widz. W dorosłym wieku ubierał się w proste, najczęściej czarne stroje, zdarzało się też, że wkładał włosienicę pod aksamity i atłasy, jakich wymaga się od króla.

Wszystko to jednak dotyczy znacznie późniejszych czasów, gdy Aegon III osiągnął pełnoletność i osobiście przejął władzę nad Siedmioma Królestwami. W roku 131 o.P., gdy jego panowanie się zaczęło, był dziesięcioletnim chłopakiem. Uważano, że jest wysoki jak na swój wiek. Miał „srebrne włosy, tak jasne, że były prawie białe, i fioletowe oczy, tak ciemne, że można je było wziąć za czarne”. Grzyb mówi nam, że nawet w chłopięcych latach Aegon rzadko się uśmiechał, a jeszcze rzadziej śmiał. Potrafił być miły i uprzejmy, jeśli zaistniała taka potrzeba, ale miał w sobie ciemność, która nigdy go nie opuszczała.

Sytuacja, w jakiej młodociany król rozpoczął swe panowanie, z pewnością nie wróżyła dobrze. Lordowie dorzecza, którzy rozbili ostatnią armię Aegona II w bitwie na królewskim trakcie, pomaszerowali na Królewską Przystań, gotowi kontynuować walkę. Jednakże lord Corlys Velaryon i książę Aegon wyjechali im na spotkanie pod chorągwią pokoju.

– Król nie żyje, niech żyje król – oznajmił lord Corlys i poddał im miasto.

W owych czasach, podobnie jak obecnie, lordowie dorzecza byli swarliwą, niezgodną zgrają. Kermit Tully, lord Riverrun, był ich seniorem i nominalnie dowodził armią… trzeba jednak pamiętać, że jego lordowska mość miał dziewiętnaście lat i był „zielony jak letnia trawa”, jak mógłby powiedzieć człowiek z północy. Jego brat, Oscar, który zabił trzech wrogów w Bijatyce w Błocie i potem został pasowany na rycerza na polu bitwy, był jeszcze bardziej zielony od niego, a w dodatku przeklęty łatwą do urażenia dumą, tak częstą u drugich synów.

Powyższy fragment pochodzi z książki "Ogień i krew" część 2 George'a R.R. Martina, która ukazała się nakładem wyd. Zysk i S-ka.